Έλα τώρα, ηρέμησε.
Μην κλαις.
Να δεις που με τον καιρό η πληγή θα γιάνει -το θυμάσαι που στο 'λεγα μικρή;
Σύντομα θα μπορείς να χρησιμοποιείς τις λέξεις που στον θυμίζουν ήρεμη. Τα μέρη που πήγατε θα γίνουν ξανά μέρη κοινά, χωρίς καμιά διαφορά από τ' άλλα που περπατάς.
Σιγά σιγά, τα τραγούδια θα πάψουν να σε οδηγούν στο να τον σκέφτεσαι, και θα ξεχάσεις τον ήχο του γέλιου του.
Ο τρόπος που φτιάχνει τα μαλλιά του, και το πόσο ανοίγει το στόμα του όταν χαμογελάει, γρήγορα θα γίνουν ξεθωριασμένες λεπτομέρειες, ενώ τα θέματα των συζητήσεών σας θα φυλαχθούν σε κάποιο συρτάρι στο πίσω μέρος του μυαλού σου.
Ηρέμησε. Κι αν ήταν αυτό που ζητούσες, τι πειράζει; Λες και οι άνθρωποι δε μάθαμε να χάνουμε ό,τι ποθούμε.
Δε μάθαμε να χάνουμε ό,τι ποθούμε. Μάθαμε μόνο ότι όπως και να'χει θα το χάνουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή*υπέροχο κείμενο, μπράβο σου!! :)
Ακόμα κι αυτό, πονάει. Τα πάντα στον έρωτα πονάνε. Τι να πεις!
ΔιαγραφήΕυχαριστώ ευχαριστώ :)
ο έρωτας είναι μια μεγάλη βλακεία· βουτηγμένη στη συνήθεια. το πάθος είναι που κάνει τον έρωτα να ελπίζει. κι αν σκέφτεσαι τόσο πολύ στον έρωτα, πάει, τον έχασες. τότε ναι, πονάει.
ΑπάντησηΔιαγραφή