Μαγκίτης

Χαζογελάω στο μετρό. Οι παππούδες φαίνονται να με καταλαβαίνουν.
Έχω ερωτευμένα μάτια.
Οι αποβάθρες έχουν γίνει το δεύτερο σπίτι μου. Η καρδιά μου βαράει σαν ταμπούρλο όποτε ανεβαίνω τα σκαλιά για να πάω στα εκδοτήρια.
Φοβάμαι μήπως τον έχω στήσει. Αλλά, πάντα φτάνει τρία λεπτά αργότερα από μένα... Κατεβαίνει τις σκάλες, κι εγώ τον κοιτάζω με τις κόρες διεσταλμένες, και το κρύο φυλακισμένο ανάμεσα στη ζακέτα και το δέρμα μου.

Είναι όμορφα...

Για να 'μαι ειλικρινής, το "όμορφα' είναι λίγο.
Βεβηλώνει τα όσα νιώθω.
Ας με συγχωρήσει, όμως, το χαρτί μου.
Νιώθω τόσο, που ξέχασα πώς γράφουμε. 

Για την κατάκτηση του απλού

Ίσως και να νιώθω άσχημα που

όλοι παραπονιούνται για τις ταινίες.

Για τις ταινίες και τα σενάριά τους, που

φουσκώνουν τα μυαλά των ανθρώπων και

τα γεμίζουν όνειρα με γεύση τσιχλόφουσκα.

Όνειρα με ανθοδέσμες, έρωτες, βόλτες στην παραλία

Όνειρα που μυρίζουν τσιχλόφουσκα...

"Τίποτα πιο βάρβαρο απ' τα όνειρα τούτα" μονολογούν οι περισσότεροι

Και τότε είναι που θλίβομαι, ίσως

Όχι για μένα, μα γι' αυτούς. Γιατί,

εγώ έχω ζήσει βόλτες στην παραλία,

έχω ερωτευτεί τον έρωτα

κι έχω χαρίσει ανθοδέσμες.

Έχω κλάψει,

κι έχω σφίξει ιδρωμένα χέρια σε πολύβουες λεωφόρους.

Γι' αυτό θλίβομαι.

Διότι δεν κατανοούν την απλότητα της ομορφιά

και πόσο εύκολα είναι να την κατακτήσει κανείς,

μόνο καταριούνται, μιζεριάζουν.

Κι ύστερα τους φταίνε οι ταινίες!

Της προσπάθειας

Τα αμπέλια απλώνονταν ως εκεί που έφτανε το μάτι. Και από πίσω, ίσα που διακρινόταν ένα κομμάτι της Αθήνας.

Είχε σουρουπώσει. Τέλη Οκτώβρη και το κρύο δίσταζε ακόμη να μπει...

Πίσω μου, στεκόταν αγέρωχο το παλιό εργοστάσιο. Τα μηχανήματά του διάσπαρτα στην αυλή, λες και κάποιος αρνήθηκε το λουκέτο της επιχείρησης και δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να τα μαζέψει.

Κάποτε έδειχνε άσχημο. Μα τώρα, ο χρόνος του 'χε χαρίσει γοητεία.

Ο αέρας περνούσε ανάμεσα απ' τα σπασμένα τζάμια των παραθύρων.

Οι πόρτες σχεδόν μισάνοιχτες. Και ο ουρανός, σιγά - σιγά, έπαιρνε αποχρώσεις του ροζ. Ο αέρας με χτυπούσε ήρεμα. Ευγενικά σχεδόν...

Ψιλοκρύωνα. 

Αν ήταν εκεί, θα με 'παιρνε αγκαλιά. Αμέσως χαμογέλασα στη σκέψη πως σύντομα θα ξαναείμασταν μαζί.

Έρωτας. 

Παρενθέσεις

Δεν ξέρω σε πόσους ανθρώπους έχει συμβεί να θέλουν να κλάψουν απ' την ομορφιά αυτού που βλέπουν. Να πλημμυρίζουν τα μάτια τους δάκρυα από την τελειότητα του θεάματος.

Όμως, εγώ αυτό παθαίνω όποτε κοιτάω το πρόσωπό του. Θέλω να μπήξω τα κλάματα, αφού δεν αντέχω την θλίψη που πνίγεται μέσα του.

Πολύ μελό -το ξέρω.
Μη με κατηγορείτε.
Είναι ο λόγος μου. Ο λόγος που σηκώνομαι απ'το κρεβάτι όλο χαρά.
Μη με κατηγορείτε...

Η συμμετρία της διαφορετικής υποκουλτούρας

Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει τα μάτια του. Είναι μαύρα, κατάμαυρα. Ένα θλιβερό και συνάμα φλογερό μαύρο, απ' αυτό που επικρατεί πριν μια νυχτερινή μπόρα ή πριν πάρει φωτιά η πόλη. Ούτε 'γω μπορώ να το αποκρυπτογραφήσω, αν θέλω να 'μαι ειλικρινής.
"Μα αυτό το άγνωστο με κάνει και σε θέλω...".

Το βλέμμα μου μπορεί να τον ακολουθεί για πάντα. Έχει μια ζεστή ομορφιά πάνω του. Μια ινδιάνικη ομορφιά, σκοτεινή. Όσο σκοτάδι όμως κλείνει μέσα του, τόσο το γέλιο του σε κάνει να θες να μπήξεις ένα μαχαίρι στις φλέβες σου και να τις ξεσκίσεις. Αυτό το χαμόγελό του, πράγματι μπορεί να οδηγήσει στην τρέλα...
Δεν διαθέτει ουδεμία έπαρση. Μοναχά γαλήνη. Και είναι παράξενο! Τα πάντα γύρω του τραντάζονται, και αυτός μένει ακίνητος, να κουνά τα απολαυστικά του χείλη σαν να μην έχει κάτι να πει.

Θα μπορούσε να είναι έρωτας.

Γκρίζα λόγια, μαυροκόκκινες ουτοπίες

Δεν αντέχω να τους ακούω να μιλάνε.
Λόγια, λόγια, λόγια.... Σιχάθηκα.
Παριστάνουν τους παντογνώστες: κρίνουν, βρίζουν, ορκίζονται, καταριούνται. Και τελικά, πάλι τα ίδια. Τα ίδια σκατά απ' τους ίδιους ανθρώπους.
Μήπως όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, μικραίνει το μυαλό;

Φτιάχνουν ένα κυβάκι και μπαίνουν σ' αυτό. Κλειδαμπαρώνονται. Και το μόνο που κάνουν είναι να μιζεριάζουν και να μιλάνε. Να μιλάνε και να μιζεριάζουν. Ξεχνούν τη δύναμή τους. Ξεχνούν πως μπορούν να ονειρευτούν. Τους νοιάζουν μόνο τα φασολάκια τους, το καινούριο κινητό τους, το ντύσιμο των σχολικών βιβλίων τους, η μπουγάδα τους... Ανόητοι νοικοκυραίοι! Αδυνατούν να καταλάβουν πως ο μικροαστισμός τους είναι αυτός που ακονίζει τη λαιμητόμο που τους απειλεί.
Τι φοβούνται; Αφού δεν μένει τίποτα άλλο να χάσουν! Τα πάντα βουλιάζουν. Γιατί περιμένουν μέχρι να τρυπίσει ο καναπές τους για να σηκωθούν απ' αυτόν;

Ανόητοι νοικοκυραίοι...
Τους δίνουν να επιλέξουν ανάμεσα σε κάποια μέρη της πίτας, και αυτοί το δέχονται με συγκαταβατικότητα! Το δέχονται! Το δέχονται αντί να απαιτήσουν όλη την πίτα!

Χτυπημένοι από το σύνδρομο του αμνού, παραμένουν ήσυχοι και αφελείς. Περιμένουν σωτήρες. Μα οι ίδιοι μπορούν να γίνουν οι σωτήρες τους, δεν το καταλαβαίνουν;

Αγαπητοί μικροαστοί, εμείς οι "κουκούλες", εμείς οι "πράκτορες", είμαστε πιο άνθρωποι από εσάς. Το μόνο που σας ζητάμε είναι να 'ρθειτε.
Πιάστε τις χύτρες σας, τις σκούπες και τα κουζινομάχαιρά σας και ακολουθήστε μας.
Αμυνόμαστε στη βία που κάθε μέρα μας ασκούν.
Καταστέλουμε δυνάμεις που προσπαθούν να μας καταστείλουν.

Αγαπητοί νοικοκυραίοι, οι καναπέδες σας θα έκαναν πανέμορφα οδοφράγματα.
Αν αγαπάτε τα παιδιά σας, τη ζωή και το μέλλον, ελάτε.

ΜΙΣΟΣ ΣΕΞ ΚΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ

Για ό,τι ποτέ έκανα, δικές μου οι ευθύνες.
Αθέτησα υποσχέσεις, ακύρωσα συγγένειες...
Δεν είμαι περήφανη. Όμως ήταν όμορφα.

Υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι αν αυτό είναι το μόνο που αξίζω: μια ζωή γεμάτη φανφάρες και δράση, που στην ουσία δεν είναι παρά φτηνές εφηβικές μαλακίες. Καταλήγω στο ότι όλα είναι θέμα οπτικής.
Πλέον πράγματα που θα 'πρεπε να με σοκάρουν, περνούν αδιάφορα λόγω συνήθειας. Και κατά βάθος... μ'αρέσει.

Η ζωή μου θυμίζει μεγάλου μήκους γαλλική ταινία: άλλοτε βαρετή, άλλοτε δυναμική.

Δε με νοιάζει που έχω σταθεί ξημερώματα να κοιτάω έξω απ'το παράθυρο του δωματίου κάποιου που μου ανήκε για μια μόνο νύχτα, ενώ δε θα 'πρεπε να μου 'χει ανήκει ποτέ.
Έζησα.
Δε με νοιάζει που στέκομαι να θαυμάζω τη δυναμική γκόμενα κάποιου τον οποίο θα φιλήσω σε τρία το λιγότερο χρόνια.
Δε με νοιάζει που έφυγε εκείνη.
Δε με νοιάζει που οι παρέες μου δεν έχουν πάντα υπάρξει καλές.
Δε με νοιάζει που αυτό το "βρώμικο" έρχεται σ'αντίθεση με την αγάπη της οικογένειάς μου.
Δε με νοιάζει, γιατί ζω.

Χωρίς προσπάθεια πολλή

Ήταν ήρεμα.

Δυο φίλες κρυμμένες κάτω απ'τα φουλάρια και τις ζακέτες τους, να περπατούν τη βραδινή Αθήνα. Να μιλάνε, ν' αναλύουν... Να βαδίζουν σε δρόμους τόσο οικείους -μια οικειότητα τόσο κοινή, μα που ρέει από άλλες πηγές για τον καθένα.
Κοντοστέκονταν για να ρίξουν ματιές σε σκοτεινά σοκάκια, άγνωστους περαστικούς, στη νύχτα...
...Ώσπου κατέληξαν να ζεσταίνονται με μπύρες στο πιο μικρό και φιλόξενο μπαρ της Πλάκας.

Ήταν ήρεμα...