εγω κι εσυ κι ακομα παραπερα

Τις Κυριακές τα βράδια στρίβω τσιγάρο και ξαπλώνω. Χώνω τα πόδια μου κάτω απ' το πάπλωμα, εκεί που μέχρι πριν λίγο είχες τα δικά σου. Ανάβω το κόκκινο λαμπατέρ, τρίβω τα πόδια μου μεταξύ τους. Όλοι νομίζουν πως κοιμάμαι. Όμως, εγώ χάνομαι στη δίνη, τη ζάλη του τσιγάρου. Χάνομαι μέσα μου, χάνομαι για μένα. 

Rockmantic

Προσπαθώ οι μέρες να περνάνε ήρεμα.
Προσπαθώ οι μέρες να περνάνε γρήγορα.
Προσπαθώ να λέω καλές ιστορίες.
Προσπαθώ να χαμογελάω όταν δε χαμογελάει.
Προσπαθώ να μη μολύνω τη, διάσπαρτη στα σεντόνια μου, μυρωδιά του με την ανάσα μου.
Προσπαθώ να προσέχω στα μαθήματα.
Προσπαθώ να βρεθώ μέσα σ' τα άχυρα.

Αλλά μάλλον δεν προσπαθώ αρκετά.
Και το ότι γράφω μικρές μικρές λεξούλες, το ότι συντάσσω ένα λακωνικό κείμενο, είναι κι αυτά αποδείξεις των χαμένων μου χαμόγελων.

Ένα πιατάκι αισιοδοξία

Η βελόνα άγγιξε το βινύλιο.
Το τσιγάρο μόλις είχε ανάψει.
Έπεσε πίσω. Το σώμα της βούλιαξε στο στρώμα (μπήκε μέσα του / την κατάπιε / αυτή χαμογέλασε).
"Σ' αγαπώ με τον πιο μικρό, αδέξιο τρόπο".
Ο χώρος της -ήρεμος, ζεστός, πάντα ζεστός. Δικός της.

Έπαιζε Bram Tchaikovsky
Το στόμα της στέγνωνε. Το μεσημέρι περνούσε, λεπτό το λεπτό. Άγγιζε τα σημάδια του πάνω της.Η τρυφερή της ρουτίνα την έκανε χαρούμενη (χαρούμενη χαρούμενη, ω)
"Πες στη μαμά πως έφυγα" έλεγε η φωνή πάνω απ' τη σκάλα. Κλειδιά στην πόρτα. Ξανά μόνη της.
Αυτή, και τα δεκάξι της χρόνια. Δεκάξι και έρωτας. Δεκάξι και χαρμολύπη (όμορφη λέξη). Δεκάξι και γέλιο. Μια ζωή δεκάξι.

Ήταν κιόλας Οκτώβρης.