Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2020

όπου το να κολυμπάς για να μην πνιγείς, δεν είναι πάντα αρκετό

κάποια βράδια δεν μπορώ να πω το τραπέζι "τραπέζι"
ή το κρεβάτι "κρεβάτι"
το σαλόνι σου θυμίζει τις προκατ αίθουσες των ικεα
που 'ναι φτιαγμένες απ' τις τιμές στα ταμπελάκια
τους βηματισμούς των πελατών
τις λίστες με κωδικούς προϊόντων
το σαλόνι σου μοιάζει χώρος επισκεπτών
που κανείς δεν κάθεται παραπάνω απ' όσο διαρκεί ένας καφές
κι εγώ που εδώ μέσα σ' έχω αγαπήσει, μαλώσει, πηδήξει
νιώθω πιο επισκέπτρια απ' όλους

τόσος καιρός
θα έλεγε κανείς πως αρκεί για να γίνει οικείος ένας χώρος
όμως, κάποια πρωινά 
ξυπνάω εδώ μέσα και θέλω να φύγω
όπως θέλω να φύγω από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου που τίποτα δε λέει
τίποτα δε μυρίζει φιλικό
λες και περπατάω πρώτη φορά στους διαδρόμους
λες και αναβοσβήνω πρώτη φορά το διακόπτη του μπάνιου
φοβάμαι ν' αγγίξω, να κοιτάξω
μη δω, μην πιάσω
φοβάμαι ότι η βιβλιοθήκη σου που χάζευα
τώρα θα πέσει να με πλακώσει
ότι ο καθρέφτης που σ' έβλεπα δευτέρα πρωί να ντύνεσαι
θα σπάσει 
φοβάμαι να γυρίσω και να διαπιστώσω
ότι εγώ δεν υπάρχω
παρά τα καθημερινά αντικείμενά μου
στο νιπτήρα, τα ντουλάπια, το γραφείο
φοβάμαι σημαίνει δεν βρήκα τρόπο ν' αγαπήσω
και πάλι κοντά σου θα έρθω σε λίγο
εσύ θα κοιμάσαι στο πλάι
εγώ θα τυλιχτώ σαν κουτάβι στα μαξιλάρια
σκεφτόμενη πότε, σκατά, σταμάτησα
να γράφω χαρούμενη 
για σένα

21/05/2019

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2020

όπου ένα πρωί δεν είναι παρά ένα πρωί

μπάλανταϊνς παλαιωμένο, απ' αυτά που δεν είναι για μας
γουλιά, τσάντα
σου δίνω το φλασκί, γουλιά
κλειδώνεις μέσα του το δωμάτιο
ζεστά σεντόνια, καπνός, νιτρώδες αμύλιο
η κυψέλη δεν πρέπει να μπει απ' το παράθυρο
κάθε φορά μου λες πως αν είχες ύπνο θα μου τον χάριζες
κάθε φορά ξυπνάω πριν από σένα, σε αφήνω να πιάσεις το χώρο σου
μέχρι ν' αρχίσεις να με τραβάς κοντά σου
σημάδι ότι ξύπνησες
κάθε πρωινό με ήλιο κοιτάω τα σπασμένα κομμάτια
του προσώπου σου
έχω ένα μεταλλικό σωλήνα προσαρτημένο στην πλάτη
γεμάτο απ' τον καπνό που γυρίζουμε
στόμα με στόμα, το βράδυ
έχω ένα σωλήνα που με φουσκώνει, μέχρι να βρεθώ
σε πλήρη στρογγυλή έκταση
και να πετάξω προς τους φίλους
που βρίσκονται έξω απ' τη στρατόσφαιρα
κι ό,τι μείνει πίσω θα σκορπίσει
η μεταλλική έκρηξή μου θα πέσει κομματάκια
απ' τον ουρανό
θα διορθώσει όλους τους στραβούς δρόμους
πάνω απ' την πατησίων
ίσως κάνει την κυψέλη να ξαναμοιάσει
στα πατήσια, να σταματήσει να μοιάζει
σ' αυτό το πλαστικό χωριουδάκι
ίσως ανοίξει τη γη να πέσω μέσα
κι οι συγγραφείς με τα γαλάζια μάτια
και τα φαντασμένα πέη
που τρώνε απ' τα αποφάγια νεκρών προκατόχων τους
και προσπαθούν να σε πείσουν
ότι η γραφή σου αξίζει όσο
το γαμήσι μαζί τους
ίσως η σκόνη μου τους σπάσει τα μεταφραστικά δάχτυλα
ίσως δείξει στις κάμερες ασφαλείας
σερβιτόρες με κατεβασμένες μούρες
να κλέβουν τα ταμεία
κι οι υπεύθυνοι ν' αδυνατούν να κάνουν κάτι γι' αυτό

δεν έχω μεταλλικό σωλήνα στην πλάτη
δεν θα πετάξω πέρα απ' τη στρατόσφαιρα
δεν θα εκρηχθώ σε χιλιάδες θαυματουργά κομμάτια
αύριο θα ξυπνήσω δίπλα σου
μιάμιση ώρα μετά το ξυπνητήρι
γουέικ εν μπέικ, ψωμί στο χέρι, μπάλανταϊνς παλαιωμένο στον καφέ
κι εμείς ξανά
θα πετσοκοβόμαστε απ' τις βάρδιες

νοέμβρης '19