tag:blogger.com,1999:blog-79897642229444495302024-02-14T22:54:43.184+02:00Χαμένη στον καπνό ενός τσιγάρουRockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.comBlogger126125tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-90177651077567287892023-12-12T00:53:00.000+02:002023-12-12T00:53:42.375+02:00όπου «γουέαρ ντου άι γκόου, χάου ντου άι έξζιτ»<div style="text-align: left;">6,12.12</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">μολύβια που δραπετεύουν</div><div style="text-align: left;">το φως στην πλατεία σβήνει</div><div style="text-align: left;">όσο προσπαθώ να τα συλλάβω</div><div style="text-align: left;">τόσο τα πράγμα επιμένουν να διαφεύγουν</div><div style="text-align: left;">πολλαπλασιάζοντας τους εαυτούς τους</div><div style="text-align: left;">περνώντας μέσα απ' τα ισχνότερα σημεία εξόδου </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">εγώ έγραφα για μένα</div><div style="text-align: left;">όχι γιατί άκουγα καθαρά τον εαυτό μου</div><div style="text-align: left;">αλλά γιατί άκουγα καθαρά τα πράγματα</div><div style="text-align: left;">τα ίδια που τώρα διαφεύγουν</div><div style="text-align: left;">τα ίδια που πλέον εκρήγνυνται</div><div style="text-align: left;">δοκιμάζοντας με τα νύχια τους την πλάτη μου</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">μολύβια που δραπετεύουν απ' τις συστροφές</div><div style="text-align: left;">συστροφές που δραπετεύουν απ' τη φυγόκεντρο</div><div style="text-align: left;">τα ποιήματά μου στάζουν</div><div style="text-align: left;">το χαρτί δεν τα απορροφά</div><div style="text-align: left;">τα ποιήματα μου δεν με κάνουν πια παρέα</div><div style="text-align: left;">κι αν αυτό ήταν τελικά το τίμημα</div><div style="text-align: left;">κι αν γύμνασα όλα τα κλειστοφοβικά όργανα</div><div style="text-align: left;">για να μείνουν, τελικά, παράλυτα τα χέρια;</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">περιμένω το πότε</div><div style="text-align: left;">θα σκάσω σαν κύμα</div><div style="text-align: left;">στην πολυθρόνα της</div><div style="text-align: left;">πότε θα αδειάσω </div><div style="text-align: left;">ενοχικό εμετό στα πόδια της</div><div style="text-align: left;">πότε θα έρθει η στιγμή της πλήρωσης</div><div style="text-align: left;">πότε θα βρω το σημείο εξόδου γι' αυτή τη δεκαετία</div><div style="text-align: left;">διαλέγοντας τις σωστές λέξεις</div><div style="text-align: left;">που θα πυροδοτήσουν</div><div style="text-align: left;">τον πολλά υποσχόμενο</div><div style="text-align: left;">τελευταίο διαμελισμό </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">είναι που κάθε λέξη ισχύει ακόμα</div><div style="text-align: left;">είναι που ό,τι είμαι ήταν γραμμένο εκεί από πάντα</div><div style="text-align: left;">είναι που όλα τα χαμένα σημειωματάρια της ανατολής που ξεκίνησε ανάποδα</div><div style="text-align: left;">γράφουν αυτό το ποίημα</div><div style="text-align: left;">είναι που καμία πρόταση δεν ήταν ποτέ τίποτε λιγότερο από καρφί</div><div style="text-align: left;">ή</div><div style="text-align: left;">είναι που </div><div style="text-align: left;">επανεκπαιδεύομαι</div><div style="text-align: left;">στις ενορμήσεις</div><div style="text-align: left;">ζωής </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-38688195647113233962023-10-15T23:23:00.004+03:002023-10-15T23:44:16.858+03:00όπου η βρύση στάζει πάνω στην υψιπέτεια του ****** <div style="text-align: left;">(μια κλειστή πόρτα σ' ένα άδειο σπίτι </div><div style="text-align: left;">μια κλειστή ντουλάπα σ' ένα κλειστό δωμάτιο </div><div style="text-align: left;">-όπως βολεύεται ο καθένας)</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">οι λέξεις φτιάχνουν ένα μεγάλο σεντόνι</div><div style="text-align: left;">που ράβω και ξηλώνω είκοσι χρόνια</div><div style="text-align: left;">μια πολύχρωμη αποτύπωση πάνω σε τρυπημένα δάχτυλα</div><div style="text-align: left;">χαλασμένο μπάκ σπέις, ροζ υπογραμμιστικά, ρεύμα που περνά ανάμεσα απ' την καρέκλα του γραφείου</div><div style="text-align: left;">ανάμεσα απ' τα πόδια μου, μέσα από τα νύχια μου</div><div style="text-align: left;">αδειάζω τα μηνίγγια μου προσπαθώντας να κάνω τη γλώσσα να ξαναπερπατήσει</div><div style="text-align: left;">οι λέξεις φτιάχνουν ένα μεγάλο σεντόνι</div><div style="text-align: left;">που ξεκίνησε να ράβεται πολύ πριν γεννηθώ</div><div style="text-align: left;">για να μπορώ εικοσιπέντε χρόνια τώρα</div><div style="text-align: left;">να το κρατάω ανάμεσα στη γροθιά μου πριν κοιμηθώ</div><div style="text-align: left;">να στάζω σάλια, μύξες, ν' ακονίζω τα δόντια μου πάνω του</div><div style="text-align: left;">ένα σεντόνι για να με σκεπάζει </div><div style="text-align: left;">όταν θα περνά ρεύμα ανάμεσα απ' τα πόδια μου, μέσα από τα νύχια μου</div><div style="text-align: left;">ένα σεντόνι πίσω από την κλειστή πόρτα σ' ένα άδειο σπίτι </div><div style="text-align: left;">μια κυριακή βράδυ</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">κι όταν θα κάθομαι σε μια συγκεκριμένη θέση στο πάτωμα</div><div style="text-align: left;">όταν θα σηκώνομαι, θα σέρνω γυρτά το σώμα μου προς το κρεβάτι</div><div style="text-align: left;">θα κάθομαι οκλαδόν σε μια συγκεκριμένη θέση στο κάλυμμα </div><div style="text-align: left;">θα βάζω το πρόσωπό μου ανάμεσα στα μαξιλάρια</div><div style="text-align: left;">όταν θα σηκώνομαι, θα σέρνω γυρτά το σώμα μου ξανά στο πάτωμα</div><div style="text-align: left;">αυτή θα 'ναι η τελετουργία της θλιμμένης λίμνης</div><div style="text-align: left;">την οποία γεμίζω με προσοχή</div><div style="text-align: left;">της οποίας τα φυτά ποτίζω με αγάπη</div><div style="text-align: left;">ένα οικοσύστημα φροντισμένο από τα δάκρυά μου </div><div style="text-align: left;">για να βουλιάζω τις κουρασμένες πατούσες </div><div style="text-align: left;">να βρέχω τις πτυχώσεις του είναι</div><div style="text-align: left;">να ενυδατώνω τον πόνο </div><div style="text-align: left;">που κρατάει τον αγκώνα μου πιεσμένο στον τοίχο </div><div style="text-align: left;">που κάνει το πρόσωπό μου να μεταμορφώνεται στον καθρέφτη</div><div style="text-align: left;">που πιέζει τα αγγεία και πυροδοτεί τις συνάψεις </div><div style="text-align: left;">που σχηματίζει την πιο παλιά πρόταση, κάθε φορά</div><div style="text-align: left;">η ίδια πρόταση, ξανά</div><div style="text-align: left;">προβάλλεται στο λευκό πανί του κρανίου μου</div><div style="text-align: left;">η ίδια πρόταση: «____ __ ______»</div><div style="text-align: left;">ράβεται μόνη της </div><div style="text-align: left;">ως το στρίφωμα στις άκρες του σεντονιού</div><div style="text-align: left;">που κάθε σχιματιζόμενη λέξη, εν τη γενέσει της,</div><div style="text-align: left;">προσπαθεί να υπερβεί </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">ο μικρός κυνόδοντας στο χαμόγελο της τατουατζούς</div><div style="text-align: left;">η κυριακή που δεν διαβάζει τα ποιήματά μου</div><div style="text-align: left;">τα κορίτσια στον ύπνο μου που χαμογελάνε συγκαταβατικά</div><div style="text-align: left;">που στρώνουν το κρεβάτι τους για μένα</div><div style="text-align: left;">που κάνουν χώρο για όλους</div><div style="text-align: left;">που ξυπνάω με τη φευγαλέα αίσθηση πως καταλαβαίνουν</div><div style="text-align: left;">πως δεν θα άλλαζαν τίποτα </div><div style="text-align: left;">τα κορίτσια στον ύπνο μου με κοιτάζουν με αγάπη </div><div style="text-align: left;">η ψυχοθεραπεύτρια κοιτάζει πίσω απ' το αυτί μου</div><div style="text-align: left;">τα κορίτσια στον ύπνο μου νεύουν ευχαριστημένες</div><div style="text-align: left;">η ψυχοθεραπεύτριά μου λέει «ενδιαφέρουσα σύνδεση»</div><div style="text-align: left;">κι εγώ τις νιώθω όλες να μου κρατάνε το χέρι ζεστά</div><div style="text-align: left;">μου κρατάνε το χέρι, μου σφίγγουν το χέρι</div><div style="text-align: left;">μου σπάνε ένα ένα τα δάχτυλα</div><div style="text-align: left;">το χαμόγελο βρυχάται </div><div style="text-align: left;">εγώ δεν καταλαβαίνω</div><div style="text-align: left;">γονατίζω σε μια συγκεκριμένη θέση στο πάτωμα</div><div style="text-align: left;">σ' ένα κλειστό δωμάτιο, σ' ένα άδειο σπίτι</div><div style="text-align: left;">μια κυριακή, μια τετάρτη ή μια τρίτη</div><div style="text-align: left;">κλαίω παίρνοντας μεγάλες ανάσες</div><div style="text-align: left;">τα γόνατά μου πονάνε </div><div style="text-align: left;">όλα τα κορίτσια μοιράζονται το ίδιο πρόσωπο</div><div style="text-align: left;">την ίδια νευρική κίνηση στο πόδι </div><div style="text-align: left;">όλα τα κορίτσια στον ύπνο μου</div><div style="text-align: left;">προσπαθούν να πάρουν πίσω τις λέξεις εκείνες</div><div style="text-align: left;">που το πρώτο κορίτσι χάραξε </div><div style="text-align: left;">κάποτε</div><div style="text-align: left;">στην παλάμη μου</div><div style="text-align: left;">για να μπορώ τώρα να κλαίω παίρνοντας μεγάλες ανάσες</div><div style="text-align: left;">να ζητάω να επιστρέψω σ' ένα σπίτι με ανοιχτές πόρτες</div><div style="text-align: left;">σ' ένα σπίτι που δεν υπάρχει</div><div style="text-align: left;">σ' ένα σπίτι που δεν υπήρξε ποτέ</div><div style="text-align: left;">σ' ένα σπίτι του οποίου η ανάμνηση στέκεται στην κορφή ενός λόφου </div><div style="text-align: left;">σ' ένα σπίτι που με δαγκώνει κάθε φορά που πλησιάζω το ερείπιό του </div><div style="text-align: left;">σ' ένα σπίτι που μου μαθαίνει </div><div style="text-align: left;">πως η αγάπη για κάτι που είναι εκεί</div><div style="text-align: left;">χωρίς να είναι</div><div style="text-align: left;">συνιστά την πιο σπαρακτική κυματομορφή </div><div style="text-align: left;">του ανεκπλήρωτου</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">θλιμμένα ποιήματα πάνω σε πονεμένα στομάχια </div><div style="text-align: left;">σεντόνια βουτηγμένα σε φανταστικές λίμνες</div><div style="text-align: left;">αυτό το κορίτσι δεν είναι γυναίκα</div><div style="text-align: left;">αυτό το κορίτσι είναι παιδί </div><div style="text-align: left;">ζητάει τη θέση της ανάμεσα στα φαντάσματα </div><div style="text-align: left;">δεν θέλει ν' ανοίξει την πόρτα της</div><div style="text-align: left;">σε κανένα αγόρι με ζεστά χέρια που ζητάει να της φτιάξει πρωινό </div><div style="text-align: left;">πληρώνει το τίμημα σ' ένα κλειστό δωμάτιο</div><div style="text-align: left;">χαζεύει τον κόσμο πίσω από το τζάμι</div><div style="text-align: left;">αποφεύγει με τέχνη τα μαγνητικά πεδία </div><div style="text-align: left;">που την έλκουν στο να πάψει η εκπλήρωση της πιο παλιάς πρότασης</div><div style="text-align: left;">να είναι φαντασιακή</div><div style="text-align: left;">αυτό το κορίτσι σκαλίζει τον πάγο</div><div style="text-align: left;">οι μέρες του φθινοπώρου είναι μετρημένες </div><div style="text-align: left;">αυτό το κορίτσι δεν ξέρει</div><div style="text-align: left;">μονάχα οι λέξεις ξέρουν</div><div style="text-align: left;">μονάχα οι λέξεις προβλέπουν</div><div style="text-align: left;">αυτά που οι αισθήσεις</div><div style="text-align: left;">αργούν να χωνέψουν </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-81832774278598943102023-08-14T02:03:00.001+03:002023-08-14T02:03:52.847+03:00όπου κανείς πρέπει να μπορεί να διακρίνει<div style="text-align: left;">αν έπρεπε να απαντήσω,</div><div style="text-align: left;">τα καλύτερα ποιήματα τα έγραψα στα δεκαεπτά </div><div style="text-align: left;">κι αν έπρεπε να ψάξω από πού ήρθαν όλες οι εικόνες</div><div style="text-align: left;">μέσω των οποίων σε ερωτεύομαι, τοποθετώντας σε στο μέλλον,</div><div style="text-align: left;">ξέρω πως βρίσκονται σε λέξεις νεκρών που δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει</div><div style="text-align: left;">κι αν, τέλος, έπρεπε να μαντέψω </div><div style="text-align: left;">πού έχω παρατήσει την συμβολική γραφή</div><div style="text-align: left;">θα έλεγα κάτω από ένα κίτρινο φόρεμα</div><div style="text-align: left;">ή στον κόκκινο διάδρομο ενός μεσημεριάτικου σπιτιού</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">κάτω απ' την παπουτσοθήκη </div><div style="text-align: left;">ακούω τον χρήστο να λέει "μας δείχνεις συνέχεια πού πετυχαίνεις</div><div style="text-align: left;">ίσως ήρθε η ώρα να κάτσεις να δεις πού αποτυγχάνεις"</div><div style="text-align: left;">γιατί ο χρήστος μπορούσε τότε να δει</div><div style="text-align: left;">πως πίσω από το φεύγω, τα παρατάω όλα, αφήστε με ήσυχη</div><div style="text-align: left;">κρυβόταν το αναμμένο φως στις σκάλες του γραφείου</div><div style="text-align: left;">οι αποτυχημένες προσπάθειες να λιποθυμήσω στην τάξη </div><div style="text-align: left;">οι σκοτοδίνες εννιά χρονών στο πάτωμα</div><div style="text-align: left;">η μασσαλία το 2022, </div><div style="text-align: left;">τα βαλκάνια το 2018, </div><div style="text-align: left;">τα πάρτι για πάντα, </div><div style="text-align: left;">η δονούσα το 2022, </div><div style="text-align: left;">ο πειραιάς το 2020, </div><div style="text-align: left;">η άκρη της παραλίας της σπιάντζας το 2019, </div><div style="text-align: left;">η αντίπαρος το 2022,</div><div style="text-align: left;">η τήνος το 2023,</div><div style="text-align: left;">το μάντσεστερ το 2018,</div><div style="text-align: left;">το μάντσεστερ το 2019,</div><div style="text-align: left;">το κολωνάκι το 2016</div><div style="text-align: left;">-όχι-</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">ο χρήστος δεν θα μπορούσε να τα ξέρει όλα αυτά</div><div style="text-align: left;">εγώ δεν τα ήξερα όλα αυτά</div><div style="text-align: left;">εγώ τα έμαθα, να, τώρα</div><div style="text-align: left;">πάντα νωρίτερα από 'σας</div><div style="text-align: left;">πάντα γρηγορότερα</div><div style="text-align: left;">και με τόση απόσταση από το τελευταίο σας βήμα, που,</div><div style="text-align: left;">έχει πάψει αυτή η κούρσα να γίνεται για την έκπληξη στα μάτια σας, όχι</div><div style="text-align: left;">η έκπληξη αυτή είναι το δεδομένο πριν την προσπάθεια νεύματος από μεριάς μου</div><div style="text-align: left;">κάθε φορά, ξέρω</div><div style="text-align: left;">κάθε φορά, η ίδια έκπληξη, </div><div style="text-align: left;">κι όμως,</div><div style="text-align: left;">όλα αυτά έγιναν </div><div style="text-align: left;">όλα αυτά γίνονται</div><div style="text-align: left;">για να μπορώ να συνεχίζω να βάζω το ένα ποδί μπροστά από το άλλο</div><div style="text-align: left;">όπως βάζω την μία λέξη μετά την άλλη,</div><div style="text-align: left;">και νιώθω τα μάτια τους να με κοιτάνε σαν να βγήκα απ' το ντεθ νόουτ</div><div style="text-align: left;">και νιώθω τα μάτια μου να τρέχουν από συγκίνηση</div><div style="text-align: left;">από ευγνωμοσύνη, από αναγνώριση</div><div style="text-align: left;">τα νιώθω να τρέχουν</div><div style="text-align: left;">όλο και λιγότερο από θλίψη</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">κι αν κάποιος πιστέψει για λίγο πως βρήκα την άτρωτη σανίδα</div><div style="text-align: left;">με την οποία μπορώ να περνάω μέσα απ' τα κύματα</div><div style="text-align: left;">θα διακόψω ευγενικα: "δατς νοτ δε κέις", γιατί</div><div style="text-align: left;">κάθε φορά που τα μάτια μου προσπαθούν να τρέξουν από στεναχώρια</div><div style="text-align: left;">μετράω ένα </div><div style="text-align: left;">δύο</div><div style="text-align: left;">τρία</div><div style="text-align: left;">τέσσερα</div><div style="text-align: left;">σχεδόν πέντε </div><div style="text-align: left;">μικρά </div><div style="text-align: left;">δάκρυα</div><div style="text-align: left;">να φτάνουν διακριτικά ως την αρχή του χείλους μου</div><div style="text-align: left;">ίσα να βουλώνει η μύτη μου, </div><div style="text-align: left;">ίσα να κοκκινίζω</div><div style="text-align: left;">σχεδόν πέντε μικρά δάκρυα πιο κοντά</div><div style="text-align: left;">στο να σπάσει το μούδιασμα</div><div style="text-align: left;">κάθε λυπημένο δάκρυ</div><div style="text-align: left;">είναι ένα χτύπημα με το μικρό μου σφυρί</div><div style="text-align: left;">στην τζαμαρία που με κρατάει μακριά απ' τον κόσμο</div><div style="text-align: left;">μακριά από σένα</div><div style="text-align: left;">μακριά από αυτά που έμαθα και δεν θέλω να ξαναμάθω</div><div style="text-align: left;">κι ίσως πια</div><div style="text-align: left;">να μην κυνηγάω τους τοίχους,</div><div style="text-align: left;">τα ψαλίδια, τα σπασμένα τζάμια,</div><div style="text-align: left;">ίσως να μην χρειάζομαι πεταμένες καρέκλες,</div><div style="text-align: left;">κόκκινα πρόσωπα ή ηρεμιστικά</div><div style="text-align: left;">αλλά τα λυπημένα δάκρυα</div><div style="text-align: left;">είναι ό,τι μου 'μεινε να θυμάμαι </div><div style="text-align: left;">από τις προσπάθειες αγχώδους σύνδεσης με τον κόσμο</div><div style="text-align: left;">είναι ό,τι μένει στο μαξιλάρι όταν σβήνουν όλα τα υπόλοιπα</div><div style="text-align: left;">είναι η κατευναστική απόδειξη</div><div style="text-align: left;">πως όλα είναι ακόμα εδώ, </div><div style="text-align: left;">και περισσότερο απ' όλα, </div><div style="text-align: left;">εγώ</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">ο χέγκελ έγραφε για τον σέλλινγκ πως</div><div style="text-align: left;">ήταν χαμένος σε μια νύχτα τόσο σκοτεινή </div><div style="text-align: left;">που οι μαύρες γάτες δεν μπορούσαν να διακριθούν</div><div style="text-align: left;">για να έρθει, χρόνια μετά, κάποιος άλλος να ρωτήσει</div><div style="text-align: left;">λιγότερο για λογαριασμό του σέλλινγκ, </div><div style="text-align: left;">περισσότερο για όλων των υπολοίπων,</div><div style="text-align: left;">πώς αντιμετωπίζει κανείς μια τέτοια νύχτα</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">κι αν έπρεπε να απαντήσω,</div><div style="text-align: left;">θα έλεγα πως έρχομαι από μια παράδοση μαγείας</div><div style="text-align: left;">η οποία ήξερε πότε να συλλέγει το φως </div><div style="text-align: left;">του περιβάλλοντος χώρου</div><div style="text-align: left;">στην τσέπη της</div><div style="text-align: left;">γιατί ήξερε πως κάποια πράγματα </div><div style="text-align: left;">χρειάζονται σκοτάδι</div><div style="text-align: left;">έτσι, καμιά φορά,</div><div style="text-align: left;">κυκλοφορούμε με το φως όλου του κόσμου </div><div style="text-align: left;">μέσα στο τζιν</div><div style="text-align: left;">καθόμαστε με τους φόβους μας</div><div style="text-align: left;">κρατάμε το χαρτί που έπεσε μόνο του απ' την τράπουλα κοντά</div><div style="text-align: left;">συγκεντρωνόμαστε στην ανάσα μας</div><div style="text-align: left;">κι ίσως τότε βγαίνει επιτέλους η προφητεία</div><div style="text-align: left;">που ήθελε ο χειρότερος φόβος ενός παιδιού να είναι ο ίδιος ο φόβος</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">η πιο παλιά,</div><div style="text-align: left;">η πιο βασική μορφή μαγείας,</div><div style="text-align: left;">μοιράζεται κάτι με την φιλοσοφία,</div><div style="text-align: left;">μοιράζεται κάτι με μας:</div><div style="text-align: left;">μπορεί να βλέπει φαντάσματα</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-39964977080634148182023-06-19T19:06:00.004+03:002023-07-16T09:37:07.801+03:00όπου εισερχόμαστε στην άβυσσο της νύχτας του άλλου<div style="text-align: left;">τα πόδια σου βρεγμένα στο ντουζ μου</div><div style="text-align: left;">τα χέρια σου βιαστικά ξεπλένουν την πλάτη μου </div><div style="text-align: left;">οι φλέβες στα δάχτυλά σου</div><div style="text-align: left;">αυτό που συμβαίνει κάτω απ' τα μάτια</div><div style="text-align: left;">το κούρεμα που δεν σ' αρέσει γιατί πίσω το 'θελες πιο μακρύ</div><div style="text-align: left;">οι εγκλίσεις των ονομάτων</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">με βλέπεις την ώρα που θα δουλευες</div><div style="text-align: left;">με περιμένεις στην στάση και με φιλάς μεσημέρι</div><div style="text-align: left;">το σπίτι μου είναι ο χώρος της μη-διαμεσολάβησης</div><div style="text-align: left;">κλείνει η πόρτα και είμαστε μόνοι</div><div style="text-align: left;">το πάτωμα, το ταβάνι, η μπαλκονόπορτα απέναντι απ' το κρεβάτι</div><div style="text-align: left;">δεν ακούμε μουσική, δεν υπάρχει χώρος για μουσική</div><div style="text-align: left;">οι κόρες των ματιών μας ακολουθούν η μία αντικριστά την άλλη</div><div style="text-align: left;">έχω ξεχάσει πώς μυρίζεις γιατί δεν ποτέ δεν προλαβαίνω να θυμηθώ, αφού</div><div style="text-align: left;">το δέρμα σου έρχεται στην ίδια ευθεία με το δέρμα μου</div><div style="text-align: left;">δύο παράλληλες που τέμνονται επ άπειρον</div><div style="text-align: left;">έρχεσαι πρωί και φεύγεις μεσημέρι</div><div style="text-align: left;">όταν φτάνει η ώρα που θα τέλειωναν οι δουλειές σου</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">έχουμε κοιμηθεί στα δέντρα</div><div style="text-align: left;">θέλουμε να κοιμηθούμε στην θάλασσα</div><div style="text-align: left;">θέλω να διαβάσουμε σ' έναν πύργο που θα τον βλέπουν μόνο σύννεφα</div><div style="text-align: left;">βγάζεις τα νιου μπάλανς σου</div><div style="text-align: left;">με αφήνεις να προχωρήσω στον διάδρομο και χαζεύεις τον κώλο μου</div><div style="text-align: left;">βγάζεις τα πρινς απ' το τζιν</div><div style="text-align: left;">η πόλη αυτή θέλει να σε βρίσκω όταν έχει ήλιο </div><div style="text-align: left;">εσύ ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, ζητάς απ' την πόλη αυτή να μας αφήσει να δούμε εκείνη την ταινία που σου 'χει ξεφύγει</div><div style="text-align: left;">εγώ δεν ξέρω τι ζητάω αλλά βρίζω την πόλη ούτως ή άλλως</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">πίνω στο πάτωμα και γυρίζω δέκα το πρωί στο σπίτι </div><div style="text-align: left;">πίνω πίσω απ' τα ηχεία και γυρίζω εφτά το πρωί στο σπίτι</div><div style="text-align: left;">καπνίζω στο καλλιμάρμαρο ξημερώματα και σκέφτομαι πως κατέβηκες απ' το πλοίο</div><div style="text-align: left;">πήγες στο σπίτι σας</div><div style="text-align: left;">κοιμάστε μαζί, αγκαλιά ή στο πλάι</div><div style="text-align: left;">εγώ καπνίζω ξημερώματα στο καλλιμάρμαρο, είναι καλοκαίρι κι έχει σύννεφα</div><div style="text-align: left;">κάποιοι τρέχουν και κοιτάνε τα ρολόγια τους</div><div style="text-align: left;">εγώ καπνίζω, ακούω την μουσική που θα σου στείλω αργότερα</div><div style="text-align: left;">σκέφτομαι πως κοιμάσαι με την κοπέλα σου </div><div style="text-align: left;">και χαμογελάω</div><div style="text-align: left;">γιατί ξέρω πως κανείς δεν μοιάζει σαν εσένα</div><div style="text-align: left;">γιατί σε κανένα βλέμμα δεν αφήνομαι έτσι </div><div style="text-align: left;">γιατί γελάς, λες ιστορίες</div><div style="text-align: left;">γιατί τα θέλω μας είναι αγωγοί που εκβάλλουν στο σύμπαν </div><div style="text-align: left;">γιατί ο χέγκελ έλεγε πως όταν κοιτάμε στα μάτια κάποιου εισερχόμαστε στην άβυσσο της νύχτας του</div><div style="text-align: left;">γιατί τιποτα δεν εχει σημασία</div><div style="text-align: left;">καπνίζω εφτά το πρωί μόνη</div><div style="text-align: left;">εσύ κοιμάσαι αγκαλιά με μαξιλάρια ή μ' ένα σώμα που ξέρεις καλά</div><div style="text-align: left;">και χαμογελάω </div><div style="text-align: left;">γιατί δυο στιγμές μοναδικότητας ενώθηκαν στο τώρα</div><div style="text-align: left;">κάτω από ένα μεγάλο ίσως </div><div style="text-align: left;">παράγοντας αλληλοαναγνώριση </div><div style="text-align: left;">και τόση, μα τόση έκπληξη</div><div style="text-align: left;">που εσύ </div><div style="text-align: left;">κι εγώ</div><div style="text-align: left;">συναντηθήκαμε</div><div style="text-align: left;">μέσα στον στρόβιλο μιας πόλης σε μέγεθος χωριού, που κουβαλά όλα τα κακά της μητρόπολης που 'θελε να είναι</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">έρχεσαι πρωί και φεύγεις μεσημέρι</div><div style="text-align: left;">αύριο ξαναπαίρνεις το πλοίο</div><div style="text-align: left;">περιμένουμε ένα μήνυμα, ένα μέιλ, μια βιντεοκλήση</div><div style="text-align: left;">περιμένω να στερέψουν οι θάλασσες </div><div style="text-align: left;">περιμένω να σε περιμένω να έρθεις</div><div style="text-align: left;">περιμένεις με τις ρητορικές ερωτήσεις σου </div><div style="text-align: left;">περιμένεις ξέροντας πως είσαι το πιο ωραίο αγόρι που υπάρχει</div><div style="text-align: left;">περιμένεις ξέροντας την λέξη</div><div style="text-align: left;">περιμένεις να βάλεις τα χέρια σου στα μαλλιά μου</div><div style="text-align: left;">και σε κάθε υπενθύμιση</div><div style="text-align: left;">τραυλίζουμε</div><div style="text-align: left;">δεν πιστεύουμε </div><div style="text-align: left;">πως γίνονται</div><div style="text-align: left;">ακόμα</div><div style="text-align: left;">αυτά</div><div style="text-align: left;">τα</div><div style="text-align: left;">πράγματα</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"> </div>Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-16414123227881879502023-06-06T01:15:00.003+03:002023-07-16T09:39:19.183+03:00όπου ο χρόνος / όπου κρατάω τ' όνομά σου στα χέρια μου<div style="text-align: left;">1.</div><div style="text-align: left;">ο λαιμός μου είναι κόμπος και κάτι θέλει από μέσα μου να συρθεί</div><div style="text-align: left;">δηλαδή δημιουργείται ένα πριν κι ένα μετά</div><div style="text-align: left;">δηλαδή κάθε τέτοια μέρα αποτελεί ένα συμβάν</div><div style="text-align: left;">κι οι σταγόνες που ξεχνιούνται στα σημεία της πλάτης</div><div style="text-align: left;">νικάνε μια βόλτα σε βιβλιοπωλείο</div><div style="text-align: left;">κι οι τεντωμένοι μύες του ποδιού που διαγράφονται μέσα απ' το αγορίστικο τζιν</div><div style="text-align: left;">διαβάζονται καθαρότερα από ένα ποίημα του Τσέλαν</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">ο κόμπος στον λαιμό ενώνεται με ό,τι περιμένει κάτω απ' το δέρμα να συρθεί</div><div style="text-align: left;">κι αυτό με τη σειρά του ενώνεται με την κοιτήδα στον κόλπο μου</div><div style="text-align: left;">με τις ξεραμένες κηλίδες γρασιδιού στα γόνατα του παντελονιού</div><div style="text-align: left;">με το μεταβολιζόμενο αλκοόλ στο στομάχι μου</div><div style="text-align: left;">φτιάχνοντας, όλα μαζί, την Μεγάλη Λίμνη της Επιθυμίας</div><div style="text-align: left;">η οποία με χαρά θε εξατμιζόταν, αν μπορούσε, σε λέξεις </div><div style="text-align: left;">λέξεις που θα πηδούσαν πάνω απ' το πρωινό χαμόγελο</div><div style="text-align: left;">πάνω απ' τα χέρια σου που αγγίζουν τη μύτη μου</div><div style="text-align: left;">κι είναι τα γράμματα που λερώνουν τα γόνατά μου </div><div style="text-align: left;">όταν σκύβω πάνω απ' την λεκάνη σου</div><div style="text-align: left;">κι όχι το βραδινό γρασίδι που με μουσκεύει</div><div style="text-align: left;">τα γράμματα που στέκονται ανάμεσα στους θώρακές μας</div><div style="text-align: left;">μην επιτρέποντας τον τρόμο και την λύτρωση</div><div style="text-align: left;">της προ-προπατορικής ταύτισης</div><div style="text-align: left;">έτσι, η επιστροφή σε μια μη λεκτική, παραδείσια κατάσταση</div><div style="text-align: left;">συντελείται τα πρωινά κάτω απ' το λευκό πάπλωμα</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">ναι, συνεχίζει κάτι να διαφεύγει</div><div style="text-align: left;">κι όταν τοποθετήσω ξανά </div><div style="text-align: left;">τους γοφούς μου στα χέρια σου</div><div style="text-align: left;">όταν βάλω ξανά</div><div style="text-align: left;">το δάχτυλό μου στον παλμό της φλέβας σου</div><div style="text-align: left;">όταν ακουμπήσεις ξανά</div><div style="text-align: left;">τα κόκαλά μου</div><div style="text-align: left;">αυτό το όταν θα έχει σημασία μοναχά στην πραγμάτωσή του</div><div style="text-align: left;">μέχρι τότε θα νικά το απολύτως χωροποιημένο τώρα</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">τα κλειστά σύμπαντα</div><div style="text-align: left;">μας σκεπάζουν με εμμονικές κουβέρτες</div><div style="text-align: left;">εμείς χαμογελάμε κοιμισμένες</div><div style="text-align: left;">ακούγοντας τις χορδές μιας ταινίας</div><div style="text-align: left;">που παίζει εδώ και χρόνια μόνη της</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">2.</div><div style="text-align: left;">έκανε λάθος</div><div style="text-align: left;">το τελευταίο χρονικό διάστημα της ζωής</div><div style="text-align: left;">είναι η στραμπουληγμένη γλώσσα </div><div style="text-align: left;">που προσπαθεί να θυμηθεί</div><div style="text-align: left;">για ν' αντέξει πως τίποτα δεν θα την αφήσει ποτέ να ξεχάσει</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">τα πιο όμορφα ποιήματα</div><div style="text-align: left;">κι οι πιο όμορφες πτυχώσεις</div><div style="text-align: left;">και τα πιο φαρδιά μάτια:</div><div style="text-align: left;">ο έρωτας είναι το κακό μέτρημα</div><div style="text-align: left;">μια υπενθύμιση πως οι αριθμοί</div><div style="text-align: left;">δεν θα υπήρχαν αν δεν τους εφευρίσκαμε</div><div style="text-align: left;">κι εγώ υπολογίζω πόση ώρα κάνει το καράβι</div><div style="text-align: left;">φαντάζομαι έναν χρόνο</div><div style="text-align: left;">για τον οποίο είμαι εντελώς ανίκανη να μιλήσω</div><div style="text-align: left;">γράφω λέξεις που δεν ακούγονται</div><div style="text-align: left;">και φυλάω το όνομά σου στο δέρμα μου</div><div style="text-align: left;">γιατί ξέρω πως κρύβει την κατεστραμμένη αλήθεια</div><div style="text-align: left;">ξέρω πως αυτό που θα αναδυθεί</div><div style="text-align: left;">μέσα από σωρούς καμμένης ομορφιάς</div><div style="text-align: left;">θα είναι μια στιγμή αναγνώρισης του εγώ</div><div style="text-align: left;">μια στιγμή μακριά απ' τον ύπνο</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">κι όταν ακούω την φωνή σου στο τηλέφωνο</div><div style="text-align: left;">κι όταν φαντάζομαι πως είσαι μπροστά μου</div><div style="text-align: left;">και υψώνω τα μάτια μου εκεί που θα βρίσκονταν τα δικά σου</div><div style="text-align: left;">οι αντωνυμίες ταξιδεύουν στο γεμάτο κρεβάτι σου</div><div style="text-align: left;">μέσα απ' τα κουτσά ποιήματά μου</div><div style="text-align: left;">μέσα απ' τα μάτια που κλείνουν ξέροντας</div><div style="text-align: left;">πως έχουν κάτι χάσει</div><div style="text-align: left;">την στιγμή που επέτρεψαν </div><div style="text-align: left;">στα κύτταρά τους</div><div style="text-align: left;">να παίξουν</div>Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-91200323503098699252023-03-19T19:00:00.000+02:002023-03-19T19:00:04.693+02:00όπου στα καλά πάρτι σκοντάφτεις 1.<div>υπάρχει μια λέξη ξεχασμένη<div>απ' τα μοντέρνα μυαλά μας </div><div>υπάρχει ένα διαρκώς διαφεύγον </div><div>κάπου παρατημένο στις ιστορίες των αιώνων </div><div>που ανασαίνουμε ασυναίσθητα</div><div><br /></div><div>2.</div><div>σκοτεινά, πολύ σκοτεινά</div><div>ο πέτρος μου προσφέρει τσιγάρα</div><div>"αν φύγουν οι φίλες μου, μπορώ να σας κάνω παρέα;"</div><div>το φως χαράζει το οπτικό πεδίο και χάνεται</div><div>"δεν άκουσα, πες μου ξανά"</div><div>"είπα ____" </div><div>"ρε δεν σ' ακούω, πες μου πάλι"</div><div>"άστο, μετά" λέει και συνεχίζει να κουνάει τα χέρια του</div><div>κι όσο πιο πολύ κουνάει τα χέρια του</div><div>τόσο πιο πολύ η πραγματικότητα τοποθετείται κάπου μακριά</div><div>κι όσο πιο πολύ κουνάω τα χέρια μου</div><div>τόσο πιο πολύ ανοίγω</div><div>κι όσο πιο πολύ ανοίγω</div><div>νέα προβλήματα και νέες σελίδες απλώνονται στα πόδια μου</div><div>τα οποία μακραίνουν και ψηλώνουν και γέρνουν </div><div>κι όταν χαμηλώνω δεν πονάω, όπως συνήθως</div><div>χορεύω σημαίνει χάνομαι από προσώπου γης</div><div>κι όσο πιο πολύ κουνάω τα χέρια μου</div><div>τόσο πιο κοντά είμαι στο να περάσω τα όρια της υποκειμενικότητας</div><div>"θες από αυτό;"</div><div>"θέλω"<br />"πάρε λίγο τώρα, και μετά βλέπουμε". </div><div>στοπ καρέ, χαμογελάει. "είναι και που μ' αρέσει να σε βλέπω να χορεύεις", και αλλάζει κομμάτι.</div><div>κάποιος ήθελε να με φιλήσει και του είπα όχι</div><div>κάποιος μου ζήτησε συγγνώμη που ήταν μαλάκας το 2017</div><div>κι εγώ του ζήτησα συγγνώμη που ήμουν μαλάκω το 2017</div><div><br /></div><div>3.</div><div>αν νομίζετε πως τα πάρτι είναι για να περνάμε καλά, κάνετε λάθος</div><div>τα πάρτι μοιάζουν με εκκλησίες</div><div>πρέπει ν' αφήνεις τον ασφαλή σου κύκλο</div><div>να κοιτάς την φίλη σου να χορεύει δίπλα</div><div>ν' απομακρύνεσαι εντός σου</div><div>να συγκεντρώνεσαι στα bpm</div><div>και τότε, κάποια στιγμή</div><div>το σώμα ξέρει να τελετουργεί</div><div>το έκανε πριν από σένα</div><div>δώσ' του χώρο και χρόνο, και το σώμα θα θυμηθεί</div><div>πώς είναι να γιορτάζεις κάτι αφήνοντας πίσω κάτι δικό σου</div><div>να κλειδώνεις κάθε γνωστή οπτική γωνία </div><div>και να εγκαταλείπεις εαυτό, αντίληψη </div><div>και τους ορισμένους τρόπους αίσθησης </div><div>και μέσα από την σταδιακή καταστροφή όλων αυτών που σε κάνουν</div><div>ξεχωριστό άτομο</div><div>μπορείς επιτέλους να κουνάς τα χέρια σου ελεύθερα</div><div>το σώμα μου σου μπορεί ξανά να τελετουργεί</div><div>εσύ μπορείς να πηγαινοέρχεσαι στον διάολο</div><div>να σκέφτεσαι "αν πιω άλλο λίγο, θα τρελαθώ"</div><div>και να συνεχίζεις να πίνεις, και να αγκιστρώνεσαι από μια τρίχα συνείδησης </div><div>που στο τέλος ούτε αυτή χρειάζεται</div><div>γιατί μέσα στους λαβυρίνθους του αντεστραμμένου μυαλού </div><div>ο φόβος και η ανάπαυλα της μη σκέψης σε ζεσταίνουν</div><div>κι όλα πετάνε μακρια χαιρετώντας σε</div><div>κι ευχαριστώντας την τελετουργική διαδικασία </div><div>που σου επέτρεψε για λίγο να μην σκέφτεσαι, κανείς να μην μιλάει στο κεφάλι σου</div><div>ανασφάλειες, χαρές, αναμνήσεις και κλάματα</div><div>όλα γέρνουν πίσω κι αφήνουν την γλώσσα να πάρει τα ηνία</div><div>ενώ γίνεται λιγότερο διαμεσολαβητική απ' ότι συνήθως</div><div>καναπέδες, μάτια γυρισμένα και "άσε με, είμαι εντάξει"</div><div>το καλό πάρτι είναι ένα μεγάλο φρένο</div><div><br /></div><div>4.</div><div>ο πέτρος μου φέρνει νερό</div><div>ο διπλανός μου δίνει νερό</div><div>τι σας έχει πιάσει όλους με τα νερά, στάλα δεν πίνω</div><div>δεν βλέπετε πως δεν υπάρχει πιο σωτήρια εναλλακτική από την όψη των ποδιών του ντιτζεϊ;</div><div>ή μάλλον, ο καθένας βρίσκει τις δικές του σωτηρίες</div><div>κι αλληλεπιδρούν τα ασυνείδητα κομμάτια των εαυτών μας</div><div>τα γλυκά φαντάσματα των οξυμένων μας ανασφαλειών και άκρων</div><div>γυρίζουν το ένα γύρω από το άλλο</div><div>γιορτάζοντας το τέλος της κούρασης και την αυγή του καταποντισμού όλων όσων γνωρίζαμε</div><div>έστω για λίγο, έστω γι' απόψε</div><div>το καλό πάρτι σε σκοτώνει</div><div><br /></div><div>5.</div><div>πέντε φιλιά πίσω από μια μαύρη κουρτίνα</div><div>ένα φιλί πίσω από μια κολόνα </div><div>"δεν θέλω να τελειώσει ποτέ"</div><div>δεν είναι ανάγκη να τελειώσει, έχεις ακούσει για τον παράδεισο των πάρτι;</div><div>εκεί πάνε όλα τα καλά πάρτι όταν κλείνει η μουσική και αφού μαζευτεί και η τελευταία γόπα</div><div>εκεί πάνε και απλώνουν τους χώρους τους</div><div>αδειάζουν όλα τα βάρη που σήκωσαν από τους ώμους μας</div><div>καθαρίζουν, ξεσκονίζουν το σκοτάδι τους</div><div>ακονίζουν τα φώτα τους και σιωπηλά </div><div>μας περιμένουν να επιστρέψουμε</div><div>να καταστρέψουμε κομμάτια μας, να χάσουμε φως και φως απ' το βλέμμα</div><div>να αισθανθούμε αμήχανα, να αισθανθούμε γυμνές, να ζεσταθούμε</div><div>να ξεράσουμε, ν' ακουμπήσουμε, να κρυώσουμε, </div><div>να ξανασυναντηθούμε μ' αυτούς που συναντιόμαστε μόνο έτσι,</div><div>να σκίσουμε παπούτσια και να τραυματίσουμε κι άλλο τον μηνίσκο,</div><div>να ζητήσουμε συγχώρεση, ν' αγκαλιαστούμε, να κάτσουμε σε μια γωνία για δυο ώρες</div><div>να μας αφήσουμε επιτέλους στην άκρη</div><div>και να γιορτάσουμε για μια φορά</div><div>την απουσία</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /><div><br /></div></div></div>Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-57697848446445338292022-12-15T18:52:00.007+02:002023-07-16T18:49:03.685+03:00όπου προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει<div style="text-align: left;">πιέζω τον ιάσονα να μάθει να τονίζει</div><div style="text-align: left;">προσπαθώ να μαζέψω τον εαυτό μου και να πατήσω το πλήκτρο του τόνου πριν το γράμμα</div><div style="text-align: left;">οι τόνοι κουβαλούν αυτή την εξουσία</div><div style="text-align: left;">δομικά παιδιά της γλώσσας, της μητέρας των εξουσιών</div><div style="text-align: left;">κι εγώ να μην έχω ιδέα για τίποτα</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">δεν ξερω τι σημαίνω</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω γιατί καυλώνω</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω γιατί το εσωτερικό των μηρών μου πονάει</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω γιατί αποφεύγω</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω γιατί με καλεί το κρεβάτι για τους λάθος λόγους</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω πότε πρόλαβα να κουραστώ απ' την ηρεμία</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω αν έζησα ποτέ τα τελευταία έξι χρόνια κάποια ηρεμία</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω πότε πέρασαν έξι χρόνια απ' τα 18</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω τι θα γίνει αν πεθάνεις</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να ζω</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω πώς θα μοιάζει ο έρωτας αύριο</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω γιατί απομακρυνόμαστε</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω πού πάει η μαγεία</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω γιατί χτυπάω τα πόδια μου κάτω</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω γιατί σταμάτησα να κόβομαι</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω πώς στέκομαι, πώς μοιάζει το σώμα μου, πώς ακούγεται η φωνή μου, τι είναι αυτό που λέω, τι θέλω απ' την ζωή, αν μπορώ να κρατήσω την ζωή απ' τα μαλλιά, πώς πνίγεται η αυτοπεποίθηση</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω γιατί νιώθω να υπάρχω μόνο στην μπάρα και στην τουαλέτα του καφενείου</div><div style="text-align: left;">για να ξυπνάω το επόμενο πρωί με κεφάλι που φλέγεται από πονοκέφαλο, υπερθερμία και όνειρα</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω γιατί δεν θέλω να είμαι πουθενά</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω γιατί δουλεύω</div><div style="text-align: left;">και διαβάζω νεκρούς τύπους που μου γαμάνε το μυαλό</div><div style="text-align: left;">και συνεχίζω να δουλεύω</div><div style="text-align: left;">και ματαιώνομαι που δουλεύω αντί να διαβάζω</div><div style="text-align: left;">και δεν μπορώ να διαβάσω γιατί νιώθω πως δεν έχει νόημα</div><div style="text-align: left;">και συνεχίζω να δουλεύω</div><div style="text-align: left;">και τα μάτια μου αδειάζουν</div><div style="text-align: left;">και δεν υπήρξα νηφάλια πάνω από τρεις μέρες τα τελευταία τρία χρόνια</div><div style="text-align: left;">και συνεχίζω να δουλεύω</div><div style="text-align: left;">μέχρι να γίνει τελικά η φυσική επιλογή</div><div style="text-align: left;">από δουλειά, από διάβασμα ή από πιωμα</div><div style="text-align: left;">κατι απ' αυτα θα με παρει απ' το χερι και θα μου δειξει την εξοδο</div><div style="text-align: left;">εγω θα πω "ευχαριστω, παντα το 'ξερα"</div><div style="text-align: left;">και θα παω να ζησω την ζωη που ζουνε ολοι</div><div style="text-align: left;">κι οταν δω πως δεν μπορω να κυκλωσω ουτε αυτον τον κυκλο</div><div style="text-align: left;">όλα θα εχουν πια λυθει</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">ολα επιστρεφουν</div><div style="text-align: left;">καποιες φορες πολυ πιο γρηγορα απ' οτι τα θελαμε</div><div style="text-align: left;">κι αν αυτο ποναει</div><div style="text-align: left;">ε, ξερεις -τέικ ιτ ορ λιβ ιτ</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">να κρατατε τις χαρες </div><div style="text-align: left;">τους ανθρωπους </div><div style="text-align: left;">τις ανεσεις σας</div><div style="text-align: left;">και ολα τα στρωμενα χαλια που σας επιτρεπουν να περπατατε</div><div style="text-align: left;">να κρατατε τα χαμογελα και τα προβληματα που λυνονται μ' εναν υπνο</div><div style="text-align: left;">κι αφηστε μονο </div><div style="text-align: left;">λιγο χωρο για σουλατσο στα καλα νεκροταφεια</div><div style="text-align: left;">μην το πολυσυζητησουμε τωρα </div><div style="text-align: left;">η επιβεβαιωση της πραγματικοτητας συχνα ειναι το μεγαλυτερο φορτιο</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><i><span style="font-size: x-small;">υ.γ.: σήμερα ξυπνησα και το σωμα μου μυριζε οπως το δικο του. τοξικοτητα, ιδρωτας και βρεγμενο μαξιλαρι. μονο που εγω δεν εβαλα σε κανεναν τις φωνες. ισως γιατι το μονο εμβιο κοντινο πλασμα ηταν ο σκυλος.</span></i></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-60866168577977294572022-08-18T18:39:00.006+03:002023-07-16T23:53:17.380+03:00όπου απ' το μηδέν στο εκατό<div style="text-align: left;">Ο Δημήτρης με κοιτούσε απ' την άλλη άκρη της μπάρας του Λα Λούνα. Τον πέτυχα τις προάλλες, εγώ πήγαινα για δουλειά κι αυτός γυρνούσε, κοιταχτήκαμε φευγαλέα μέσα απ' τον καθρέφτη της μηχανής, σταμάτησε, έκανα να τον αναγνωρίσω ένα τσακ, του λέω τι κάνεις εδώ, να τα πούμε. Ο Δημήτρης οκτώ παρά το πρωί πάνω στη μηχανή του, γυρνώντας από δουλειά, απάντησε "έχω κοπέλα", κι όταν κάποιος το λέει αυτό οκτώ παρά το πρωί γυρνώντας από δουλειά, σημαίνει πως το εννοεί. Την τελευταία φορά που τον είχα δει, δεν θυμόμουν τ' όνομά του, θυμόμουν όμως τι τατουάζ είχε στο μπούτι. </div><div style="text-align: left;">Ο Δημήτρης με κοιτούσε απ' την άλλη άκρη της μπάρας του Λα Λούνα, το χέρι ακουμπισμένο στο μάγουλο, ελαφρύ χαμόγελο και με κάποια σκέψη πίσω απ' το κούτελο. Όταν τον γνώρισα το κοντέρ έγραφε 2017, δεν ήξερα πού μου πάν' τα τέσσερα, δούλευα σε σουβλατζίδικο και έκανα ό,τι μπορούσα για να μην γυρίσω ποτέ σπίτι. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Στο Λα Λούνα μας αφήνουν να μπαίνουμε πού και πού τσάμπα, γιατί ξέρουν πως δουλεύουμε στο νησί. Στο Λα Λούνα πετυχαίνω τον υπεύθυνό μου, καμιά φορά και το αφεντικό μου. Το αφεντικό ρωτάει "ποιος ανοίγει το πρωί;", η απάντηση είναι πάντα "εγώ". Αυτός κουνάει το κεφάλι σε στυλ "α, καλά", εγώ του λέω "κύριε πέτρο, όταν βγαίνω ξέρετε πως στη βάρδια είμαι κυρία", εκείνος μου σφίγγει το χέρι "αυτό στο δίνω", και αλλάζουν οι δρόμοι μας. Κι εγώ πάλι έχω δώσει λογαριασμό σ' έναν μαλάκα που με αγοράζει εφταήμερο εννιάωρο σχεδόν τσάμπα, λογαριασμό για το πώς θα την παλέψω μέχρι να επιστρέψω στο μαγαζάκι του. Ο υπεύθυνος, απ' την άλλη, μου λέει "τι ώρα είναι αυτή;", του απαντάω "έχω αϋπνίες ρε μαλάκα" και μετά θυμάμαι πως δεν μιλάμε έτσι στον υπεύθυνο -"συγγνώμη για το μαλάκα", "δεν πειράζει, έξω απ' τη δουλειά μίλα όπως γουστάρεις" μιλάνε τα δυτικά προάστια από μέσα του, του λέω "τζέρι, θα 'μαι κυρία αύριο" ξαναδίνω λογαριασμό εγώ, "λίγο προσοχή με το pda" λέει και τελειώνει η κουβέντα. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Στο δρόμο για το Λα Λούνα, κατουράμε πίσω απ' το τειχάκι, περπάταμε δίπλα δίπλα με την Κορίνα και σηκώνουμε τα μάτια ψηλά πάνω απ' τον λόφο για να δούμε τι παίζει με τ'αστέρια. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Τα μάτια μου στάζουν πάνω απ' το πληκτρολόγιο, κάτι μέσα μου φυσάει και δεν αφήνει τίποτα σε ησυχία, νιώθω πως οι πέτρες στην κοιλιά μου κουνιούνται κι όταν γυρίσω πίσω θα κοιτάζω αλλιώς. Καταπίνω χειμώνα και ξερνάω καλοκαίρι, κι αν με ρωτάς δεν ξέρω αν το εννοώ με την καλή την έννοια. Θέλω να βρέξω τα πόδια μου, κι όχι να μετράω τις μέρες αντίστροφα. Ακόμα χειρότερα, δεν θέλω να επιστρέψω κάπου που οι μέρες για το τέλος δεν θα 'χουν τελειωμό. Γιατί εδώ, παρά την κούραση, το άγχος, το ότι η Κυριακή είναι μακριά, το ξύπνημα εφτάμιση το πρωί, το 0-100 της καθημερινότητας, τα αγόρια που κανένα δεν μ' αρέσει πραγματικά, εδώ ξέρω πως είναι ένας λαβύρινθος με ημερομηνία λήξης. Ένα παιχνίδι του οποίου οι λύσεις είναι γραμμένες ανάποδα στο τέλος του τεύχους. Στην Αθήνα αυτό που έχουμε λέγεται ζωή, εντ δε σιτ ις σίριους. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Στο Λα Λούνα πάω κουρασμένη, κοιτάζω γύρω μου, νιώθω την ανάγκη για να πιω ν'ανεβαίνει στη μύτη, στα χείλη και στα δάχτυλά μου: ξέρω την τελετουργία απ' έξω κι ανακατωτά, κι είμαι σε στέρηση. Φεύγω κουρασμένη, και κάπως χαρούμενη. Το να βλέπεις την ανατολή είναι συνήθως μια καλή αρχή, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως δουλεύεις σε μία ώρα. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Το μόνο πραγματικά σίγουρο είναι ένα: η Κορίνα μοιάζει με την θάλασσα. Μα για να το καταλάβετε, πρέπει να φάτε σοκολάτες μαζί της στις τρεισίμιση το βράδυ. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-84469423100685445892022-06-09T18:41:00.002+03:002022-06-09T18:41:17.494+03:00όπου ο καλός ο παίχτης ξαναρίχνει τα ζάρια χωρίς να περιμένει<div style="text-align: left;"> σκέψεις που θυμίζουν τζετ-πακ</div><div style="text-align: left;">σκέψεις που μοιάζουν με αλεξίπτωτα</div><div style="text-align: left;">υποτιτλισμός, ραπ, δύο δουλειές, διάβασμα για πάντα</div><div style="text-align: left;">συνελεύσεις , καινούργια στυλό, λάιβς, ξανά διάβασμα</div><div style="text-align: left;">από το παιχνίδι με το τετράχρονο στο φρέντο εσπρέσο μέτριο </div><div style="text-align: left;">ένα σπίτι που μου δίνει χώρο</div><div style="text-align: left;">ένας συγκάτοικος που κοιμόμαστε στο πάτωμα</div><div style="text-align: left;">φοβόμουν μην γίνω ο παλιός μου εαυτός</div><div style="text-align: left;">τελικά χρησίμευσε για προσάναμα σε κάτι που δεν καίγεται</div><div style="text-align: left;">ανακαλύπτω αναγκαία όρια, τα κοιτάω να σχηματίζονται</div><div style="text-align: left;">μια ελπίδα να μην μεταμορφωθούν σε άμυνες</div><div style="text-align: left;">είμαστε με το συναίσθημα</div><div style="text-align: left;">με την ακεραιότητα και με το θρυμμάτισμα</div><div style="text-align: left;">αγόρια γύρω στα σαράντα, αλλά ξέρω πια τι είναι αυτό που δεν ζητάω</div><div style="text-align: left;">αγόρια γύρω στα τριάντα που τους αρέσει ο ιδρώτας μου</div><div style="text-align: left;">ταχυκαρδία ξανά, δηλαδή μπορώ ακόμα, δηλαδή "σταμάτα</div><div style="text-align: left;">να κάνεις κάθε φορά έτσι" λέει η μπάρα</div><div style="text-align: left;">όμως πέραν του ότι δεν είναι ποτέ "έτσι", γιατί κανένα "έτσι" δεν είναι ίδιο με το προηγούμενο</div><div style="text-align: left;">σήμερα είναι λιγότερο "έτσι" από ποτέ</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">με την κυριακή έχουμε τσιγάρα εναλλάξ</div><div style="text-align: left;">έχω βγάλει μιάμιση βδομάδα με τρίμματα καπνών που φυλάω για τις αφραγκίες</div><div style="text-align: left;">μέχρι να φτάσει η καύτρα στο χτένι </div><div style="text-align: left;">και να αναγκαστώ να πάω περίπτερο</div><div style="text-align: left;">το πέμπτρο καλοκαίρι στην αθήνα έχει κάτι που θυμίζει τα υπόλοιπα</div><div style="text-align: left;">σεντόνια λερωμένα από σώματα που δεν θα πείραζε και να έλειπαν</div><div style="text-align: left;">ένα χειμωνιάτικο αγόρι </div><div style="text-align: left;">δουλειά μέχρι τ'αυτιά, κι όμως</div><div style="text-align: left;">όλα τα παλιά "έτσι" </div><div style="text-align: left;">έχουν γίνει μπάλα στα πόδια μου, γιατί</div><div style="text-align: left;">ξυπνάω για πάρτη μου, γιατί</div><div style="text-align: left;">κρατάω το σώμα μου όσο αυτό με κρατάει απ' τα μαλλιά</div><div style="text-align: left;">κι είναι, για πρώτη φορά, μια σχέση ισότιμη μεταξύ μας</div><div style="text-align: left;">χρωστάω μέιλ, πρόβες, εργασίες</div><div style="text-align: left;">αλλά τίποτα δεν μπορεί να μου πει πια πως δεν είμαι αρκετή</div><div style="text-align: left;">τίποτα δεν θα με κάνει να χτυπήσω τις κλειδώσεις στον τοίχο μέχρι να ματώσουν</div><div style="text-align: left;">τίποτα δεν θα με κάνει να κόψω το στήθος, τα μπούτια ή τα χέρια μου</div><div style="text-align: left;">γιατί δεν ζητάω αυτό που δεν είναι εδώ</div><div style="text-align: left;">γιατί η έλλειψη είναι κομμάτι της σελήνης χωρίς το οποίο δεν θα ήταν ολόκληρη</div><div style="text-align: left;">γιατί με κοιτάζω με μάτια γεμάτα </div><div style="text-align: left;">κι όταν κουράζομαι, μπορώ επιτέλους να φύγω</div><div style="text-align: left;">μπορώ να φύγω σημαίνει διαλέγω</div><div style="text-align: left;">διαλέγω σημαίνει ξυπνάω έχοντας συνείδηση του πού πάει η μέρα</div><div style="text-align: left;">κι ας είμαι χαμένη στις εκατομμύρια κουκκίδες που φτιάχνουν τον χάρτη του μήνα </div><div style="text-align: left;">κι ας την βγάζω με εφτά ή δεκαεφτά ευρώ τη μέρα</div><div style="text-align: left;">έχω πληγώσει κάθε μου κύτταρο για να μπορώ να στέκομαι εδώ</div><div style="text-align: left;">και να με κοιτάω, και να σας χαζεύω</div><div style="text-align: left;">κι ας μην έχω αποδεχτεί τον θάνατο, κι ας ακουμπάω στις ανασφάλειες</div><div style="text-align: left;">κι ας έχω τύψεις, φοβίες το βράδυ, ριταλίν και ζάναξ δίπλα στο κρεβάτι</div><div style="text-align: left;">ξέρω</div><div style="text-align: left;">πως μου αξίζει να είμαι παρούσα, πως μπορώ να δίνω μέχρι εκεί που φτάνω</div><div style="text-align: left;">πως όλα επιστρέφουν διαφορετικά </div><div style="text-align: left;">και γι' αυτό θα ξαναρίξουμε τα ζάρια χωρίς να περιμένουμε εξάρες </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-58073946106774304452022-02-16T19:45:00.004+02:002022-02-16T19:45:46.402+02:00όπου κάποτε κάποιος με πήρε απ’το χέρι<div style="text-align: left;"><br /></div><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">κοιτα πώς ηρθε η ιστορια</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">να μενω τωρα εκει </span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">που εσυ παλια μοιραζες γραμματα</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">να περπαταω δρομους </span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">μπας και τους μαθω στα τυφλα και γινει λιγο γειτονια</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">οπως περπατουσες δρομους για μηνες μεχρι να φτασεις να φτιαξεις το τελειο δρομολογιο</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">που με λιγη εκπαιδευση θα το εκτελουσες γρηγορα</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">μπας και μεινει λιγη πληρωμενη ωρα να καψεις</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">ετσι, μεσοβδομαδα παραδοση λογαριασμων και ειδοποιητηριων </span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">και παρασκευη με κυριακη </span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">δυτικα - ανατολικα προαστια</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">ρηματα, ανασφαλειες και κιτρινη λαμπα </span></p><p class="p3" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 22px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;"></span><br /></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">οταν ολα αυτα τελειωσαν</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">μετακομισες στο πιο μακρινο νησι του κοσμου</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">εκοψες τα μαλλια σου</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">μετα απο μηνες με υποδεχτηκες με κοκκινο πουκαμισο</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">στο μαντσεστερ με κρατησες σε βρεγμενες υπογειες τουαλετες</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">ενω πεσμενη στα γονατα πιστευα πως θα πεθανω πισω απ την πορτα</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">στην κυψελη μου φερες το παλιο μου κρανος, μη και παθαινα τιποτα τωρα που μαθες οτι θα ξαναμουνα συνοδηγος </span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">στο παγκρατι φετος φορεσα πρωτη φορα γι αυτο τον χειμωνα τις αρβυλες που μου χες κανει δωρο</span></p><p class="p3" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 22px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;"></span><br /></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">το βλεπουμε κι οι δυο το μοτιβο</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">και γιατι αυτη η δυναμικη δεν μ αφηνει πια να εχω καμια απαιτηση </span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;"><br /></span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">εσυ παντα στεκεσαι πανω απ τις περιστασεις</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">εγω εμφανιζομαι σε βιντεο κλησεις κλαιγοντας μια τυχαια μερα του μηνα</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">κι ισως η σοβαροτερη στοχοθεσια ενηλικιωσης</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">να ειναι η στιγμη </span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">που θα κανω περα τις μαλακιες</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">και θα προλαβω να σε φροντισω </span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">οταν παλι δεν θα το εχεις αρθρωσει</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;"><br /></span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><br /></p><p class="p3" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 17px; font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 22px;"><span class="s2" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;"></span><br /></p>Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-71385266355665221522022-02-07T20:08:00.000+02:002022-02-07T20:08:00.149+02:00όπου πάει ο καιρός και φεύγει<div style="text-align: left;">αν προσπαθήσω να πιάσω το νήμα, θα δυσκολευτώ ν' αγγίξω την άκρη. </div><div style="text-align: left;">ξέρω πως πάει πίσω, μπουρδουκλώνεται στους διαδρόμους, και χάνεται μακριά στα σκοτάδια που δεν είμαστε φτιαγμένες να μπορούμε ν' ανακαλέσουμε. </div><div style="text-align: left;">ξέρω πως αυτό το νήμα, όπως όλα τα σημαντικά νήματα, με κρατά γερά στις πέτρες που 'ναι θαμμένες στην κοιλιά μου, ένα νήμα που τεντώνει κάθε μέρα, θυμίζοντας τον βυθό κάτω απ' την επιφάνεια.</div><div style="text-align: left;">η μαριανίνα κριεζή μου φτιαξε χάρτες. χάρτες λεπτομερείς κι ανάγλυφους, δημιουργώντας κάτι εντελώς πραγματικό, μέσα απ' την εξουσία του εντελώς συμβολικού: τις λέξεις. </div><div style="text-align: left;">έχω ζήσει μόνη στους στίχους της, έχω δει τον έρωτα να γίνεται λουλούδι που αυταναφλέγεται (γεια σου λακάν!), την δυνατή μοναξιά να παίρνει μορφή ποταμιού από γιαούρτι, έχω χτυπήσει τα πόδια μου ξανά και ξανά και ξανά. κι ήταν κι άλλοι εκεί, άλλοτε ο χατζιδάκις στη διεύθυνση, συχνά η πλάτωνος στη μουσική. κι όταν άκουσα πρώτη και μία φορά το ρόζα ροζαλία να εκφέρεται σε λάιβ απ' την γιαννάτου, και το σαμποτάζ απ' τον παλαμίδα, ένιωσα τον κύκλο να κυκλώνει. εκείνο το βράδυ μείναμε ξύπνιοι ως τις εφτά κάπου μακριά απ' το κέντρο, πέσαμε για ύπνο με ταχυκαρδίες, ο μ. δεν ξύπνησε ποτέ να πάει για δουλειά και πάλι τον έψαχναν, κι όταν καταφέραμε να πάρουμε τα πόδια μας, κυνηγούσαμε κάποιο κυριακάτικο λεωφορείο απ' την άκρη του πουθενά στα σπίτια μας, με μαύρους κύκλους, σπασμένες μούρες, και ένα πρώτο σ'αγαπώ. </div><div style="text-align: left;">και πάλι, η αξία όλων αυτών βρίσκεται εκεί, την ίδια στιγμή που εξαφανίζεται: τα σημαντικά έργα βρίσκουν τους τρόπους τους να μας κρατάνε παρέα σε όλες μας τις αντιφάσεις. περνάνε χέρι με χέρι, αγκαλιάζουν μια συνθήκη και μετά την επόμενη, σφίγγοντας την καρδιά και το χέρι μας και μεγαλώνοντας μέσα μας, μαζί με μας. επιστρέφουν, κυλάνε από κάτω μας, κυλάμε μαζί στα χρόνια, μας θυμίζουν, συγχωρούν και ξεχνάνε ευκολότερα και καλύτερα από μας, δηλαδή μας διδάσκουν. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">έψαχνα καιρό αφορμή να γράψω, αλλά συνήθως κέρδιζε το διάβασμα ή ο ύπνος. κι αφού όλα τα προσλαμβάνουμε μέσα απ' τους δύστροπους φακούς των γενικά δύστροπων ζωών μας, ο θάνατος της μαριανίνας κριεζή μου χτύπησε άλλη μία καμπάνα υπενθύμισης της απώλειας. όμως, στο βάθος της απώλειας, αν όλα πάνε καλά, υπάρχει πάντα ένα πράγμα: η αναγκαστική, ευτυχής και δυστυχής, παραδοχή πως όλα συνεχίζουν τρέχοντας, αφήνοντας πίσω μια γραμμή νεραϊδόσκονης και μια υπόσχεση επιστροφής με τρόπους που δεν είχαμε φανταστεί, σε μέρες που το δέρμα και η αναπνοή μας θα έχουν αλλάξει. </div><div style="text-align: left;"><br /></div>Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-68028874471399340122021-12-26T05:12:00.001+02:002021-12-26T05:12:38.209+02:00όπου αργείς να το πιάσεις<div style="text-align: left;">υπερβολή <strike>σλιπ:υπομονή</strike></div><div style="text-align: left;">μια ζωή στην υπερβολή</div><div style="text-align: left;">απ' τα δάχτυλά μου κρέμονται ακέντητα νήματα</div><div style="text-align: left;">που λάμπουν στο σκοτάδι </div><div style="text-align: left;">πράσινα και χρυσά</div><div style="text-align: left;">ξετυλίγονται και μπλέκονται με το πάτωμα</div><div style="text-align: left;">οι αστράγαλοί μου στέκονται</div><div style="text-align: left;">με καλοσφιγμένες βίδες</div><div style="text-align: left;">κι ό,τι πονούσε χθες</div><div style="text-align: left;">πονάει ακόμα, λίγο λιγότερο</div><div style="text-align: left;">ξετυλίγω το δώρο μου</div><div style="text-align: left;">μέρα με την μέρα ανακαλύπτω</div><div style="text-align: left;">πώς μεταμόρφωσα την σκοτεινή μπάλα στα χέρια μου</div><div style="text-align: left;">σε δώρο</div><div style="text-align: left;">τίποτα απ' αυτά δεν μου ψιθυρίστηκε</div><div style="text-align: left;">ψάχνω στο χώμα </div><div style="text-align: left;">για τα σημεία του μονοπατιού</div><div style="text-align: left;">ξέρω πως στο τέλος της ημέρας</div><div style="text-align: left;">υπάρχει κάτι να με περιμένει</div><div style="text-align: left;">ένα κρεβάτι που έστρωσα μόνη μου</div><div style="text-align: left;">κι όλα όσα βροντοφωνάζουν επιλογή</div><div style="text-align: left;">κι ύστερα μαζί</div><div style="text-align: left;">δοκιμάζουμε το ελεγχόμενο ατύχημα</div><div style="text-align: left;">σκοντάφτω στις μύτες σου</div><div style="text-align: left;">κρατάω απ' τα μαλλιά τον φόβο</div><div style="text-align: left;">και σου χαμογελάω </div><div style="text-align: left;">σαν να το κάνω για πρώτη φορά</div><div style="text-align: left;">μόνο και μόνο γιατί μπορώ</div><div style="text-align: left;">γιατί μπορώ να το ξανακάνω</div><div style="text-align: left;">μπορώ να κρατάω λάσπη</div><div style="text-align: left;">να έχω στα παπούτσια στην κωλότσεπη στα μπατζάκια λάσπη</div><div style="text-align: left;">να φοράμε γυαλιά ηλίου και φλις</div><div style="text-align: left;">και να αγκαλιαζόμαστε κλαίγοντας στην ταράτσα</div><div style="text-align: left;">το πρωί μετά από άλλη μια νύχτα σύγχυσης και --</div><div style="text-align: left;">μπορώ να ξερνάω μέσα απ' τα χέρια σου</div><div style="text-align: left;">και να 'ναι η επανάληψη της ευαλωτότητας</div><div style="text-align: left;">η μεγαλύτερη ισχύς</div><div style="text-align: left;">δημιουργώ στρόβιλους στα δωμάτια</div><div style="text-align: left;">κι έρχεται η ώρα</div><div style="text-align: left;">που θα μπορέσω να τους κρατήσω στα χέρια</div>Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-21872755050263033452020-11-06T12:31:00.001+02:002020-11-06T12:31:17.999+02:00<div style="text-align: left;">δεν έχω υγιή πνευμόνια</div><div style="text-align: left;">ούτε ο παππούς μου </div><div style="text-align: left;">ούτε ο προπάππους μου</div><div style="text-align: left;">και δεν προσέχω, και καπνίζω, και τα κουράζω γενικά, ας συμφωνήσουμε</div><div style="text-align: left;">τώρα θα κάνω το πρώτο τσιγάρο</div><div style="text-align: left;">όταν τελειώσει ο καπνός δεν θα πάρω άλλον, μέχρι να γίνω τελείως καλά</div><div style="text-align: left;">ζωή να 'χει ο κόβιντ, να πεθαίνουμε στα σπίτια μας εμείς</div><div style="text-align: left;">τέλος πάντων</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">καιρό την περίμενα αυτή τη μέρα που θα ξανάγραφα</div><div style="text-align: left;">δεν ξέρω ποιοι έχουν μείνει να διαβάζουν από κείνους που κάποτε με διάβαζαν</div><div style="text-align: left;">δεν έχει σημασία, στο τέλος τέλος</div><div style="text-align: left;">τα μπλογκ έχουν πεθάνει</div><div style="text-align: left;">κι όσες γράφουμε ακόμα δεν χρωστάμε τίποτα σ' αυτούς που κάθονται και μας διαβάζουν</div><div style="text-align: left;">έναν χρόνο τώρα, δεν έχω την ανάγκη να γράψω εδώ</div><div style="text-align: left;">δεν έχω την ανάγκη να γράψω εδώ, σημαίνει είμαι καλά</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">έφτιαχνα πρωινό και σκεφτόμουν</div><div style="text-align: left;">πως αν έχω καταφέρει ένα πράγμα για το οποίο είμαι περήφανη</div><div style="text-align: left;">είναι ν' αγαπάω έναν άνθρωπο</div><div style="text-align: left;">χωρίς να περιμένω πια αντάλλαγμα</div><div style="text-align: left;">ξέρω πως μ' αγαπάει από μακριά</div><div style="text-align: left;">αλλά και να μην μ' αγαπούσε, το ίδιο θα μου ήταν</div><div style="text-align: left;">δεν έχω απαιτήσεις, δεν περιμένω</div><div style="text-align: left;">ζεσταίνομαι μόνο απ' την ιδέα πως </div><div style="text-align: left;">κάθε μέρα που ξυπνάω</div><div style="text-align: left;">έχω χώρο γι' αυτόν μέσα μου</div><div style="text-align: left;">να μου θυμίζει πώς μεγαλώνω, πώς πατάω, πώς ξεκίνησα</div><div style="text-align: left;">είναι μέσα στην πυξίδα μου σιωπηλά</div><div style="text-align: left;">κι εγώ κάνω ό,τι μπορώ, όποτε χωράω</div><div style="text-align: left;">να του θυμίζω πως δεν είναι μόνος</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">σκεφτόμουν</div><div style="text-align: left;">κάποιες φορές σ' αγκαλιάζω ενώ κοιμάσαι δίπλα μου εξαντλημένος</div><div style="text-align: left;">και κάνω ησυχία μην σε ταράξω, <strike>αν και ξέρω πως κοιμάσαι σαν αγελάδα</strike></div><div style="text-align: left;">κι ενώ νιώθω γαλήνια και πλήρης</div><div style="text-align: left;">θυμάμαι πώς ήταν, σ' ένα άλλο κρεβάτι</div><div style="text-align: left;">να ξαπλώνω ανήσυχη, να περιμένω, να μην παίρνω ούτε τα μισά απ' αυτά που είχα ανάγκη</div><div style="text-align: left;">και να σκέφτομαι <i>έλα τώρα, τι είναι πια η ανάγκη, κάτσε ήσυχα </i></div><div style="text-align: left;">εκεί λυπάμαι</div><div style="text-align: left;">γιατί έκατσα εκεί που δεν χρειαζόταν να κάτσω</div><div style="text-align: left;">γιατί ανάμεσα στα σώματά μας μπαίνουν για λίγο σκέψεις από άλλο γαλαξία</div><div style="text-align: left;"><i>αυτά, παλιά </i>θα έλεγες αν άκουγες τις σκέψεις μου</div><div style="text-align: left;">σκεφτόμουν ότι κυνηγάω εμπειρίες</div><div style="text-align: left;">κι όταν κυνηγάς εμπειρίες βρίσκεσαι μια μέρα με χούφτες γεμάτες από τέτοιες, καλές και κακές</div><div style="text-align: left;">και στο βωμό της εμπειρίας, δεν υπάρχει αξιολόγηση</div><div style="text-align: left;">τις μαζεύεις, τις κάνεις συνταγές επιτυχίας για το μέλλον, τραυματίζεσαι λιγάκι</div><div style="text-align: left;">και προχωράμε</div><div style="text-align: left;">σκεφτόμουν ότι αν μπορούσα να διαλέξω</div><div style="text-align: left;">θα έκανα ερέιζ τις εμπειρίες μας</div><div style="text-align: left;">όχι γιατί ήταν πολύ κακές και θέλω να ξεχάσω, </div><div style="text-align: left;">αλλά γιατί οι βαλίτσες μου τώρα θα ήταν ελαφρύτερες</div><div style="text-align: left;">αν δεν είχαμε κουραστεί τόσο πολύ μεταξύ μας</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">η φαίη μου 'χε πει σ' ένα πάρτι ότι ο νικολαϊδης είναι ελάσσονα λογοτεχνία</div><div style="text-align: left;">πήρε καιρό, αλλά τον ξεπέρασα, όπως γίνεται με όλους τους έρωτες δηλαδή</div><div style="text-align: left;">μπήκε κι αυτός στο μπαουλάκι</div><div style="text-align: left;">σ' αυτό που θα μπούμε όλοι, με λίγα λόγια</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-37369779488859426882020-10-17T18:36:00.005+03:002020-10-17T18:36:59.056+03:00όπου δεν σε νοιάζει τι σε περιμένει<div style="text-align: left;">η θερμότητα χάνεται απ' το ποτήρι</div><div style="text-align: left;">όπως η συχνότητα τρεμοπαίζει στα εφέμ</div><div style="text-align: left;">όπως το γαλάζιο άσπρο κίτρινο </div><div style="text-align: left;">κρατάει μόνο ένα μισάωρο</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">θα σταθώ </div><div style="text-align: left;">είκοσι έξι γραμμές κι ένα πεταμένο στυλό</div><div style="text-align: left;">θ' αναζητώ λύση στο μεγάλο πρόβλημα του καλοκαιριού</div><div style="text-align: left;">(ή, της κυριακής, αν θες)</div><div style="text-align: left;">θα τρέμω μην ξεστομίσω μην σηκωθώ και φύγω μην ανοιγοκλείσεις τα μάτια</div><div style="text-align: left;">το μπουκάλι με κοιτάει απ' το πάτωμα</div><div style="text-align: left;">κωλόκρασο για τις δύσκολες ώρες</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">αναβόσβησα τα βλέφαρα τριάντα φορές</div><div style="text-align: left;">τραντάχτηκα</div><div style="text-align: left;">ο παραγωγός του τρίτου πάλι ξύπνησε πριν από μένα</div><div style="text-align: left;">περιμένω ν' ακούσω πόρτα βήματα νιπτήρα</div><div style="text-align: left;">κουβαλάει τη δροσιά των αναγκαστικών πρωινών ξυπνημάτων</div><div style="text-align: left;">κουβαλάει όρεξη και κούραση μοιρασμένες στους ώμους της</div><div style="text-align: left;">μοιράζομαι σημαίνει φοράω το κασκόλ σου και μυρίζω την κολόνια μου</div><div style="text-align: left;">αφού δεν τα καταφέραμε με τους ανθρώπους</div><div style="text-align: left;">ας ξαναδοκιμάσουμε με τ' αντικείμενα</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">ο φαμπιό περιμένει στο λιμάνι της μασσαλίας</div><div style="text-align: left;">εγώ επιμένω να τάζω το μάντσεστερ</div><div style="text-align: left;">η αγγλία με δουλεύει κατάμουτρα, γενικώς</div><div style="text-align: left;">μπαζώσαμε τις πόρτες, έτσι γίνεται συνήθως</div><div style="text-align: left;">εσύ με πληγώνεις από χρονική απόσταση ασφαλείας</div><div style="text-align: left;">εγώ γελάω με τις τελευταίες σιγουριές των τριάντα που γυροφέρνεις</div><div style="text-align: left;">κι αν τα καταφέραμε τόσες φορές στα κύματα</div><div style="text-align: left;">θύμισέ μου</div><div style="text-align: left;">γιατί οι άνθρωποι </div><div style="text-align: left;">πρέπει να δοκιμάζονται στη θάλασσα;</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">15.01.2020</div>Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-16729298500444062202020-06-01T20:29:00.001+03:002020-06-01T20:30:06.989+03:00όπου δεν υπάρχουν απόλυτες καταστάσεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
αλλεπάλληλες κολπίτιδες<br />
πράσινα φλέγματα στα άσπρα σεντόνια<br />
τσιγάρα που καπνίζονται απ' τη μέση<br />
έτσι είναι το να ξυπνάς σ' ένα τακτοποιημένο δωμάτιο<br />
βήχας μέχρι να ηττηθούμε<br />
καθυστερημένα ραντεβού<br />
οι φίλοι μας ζουν στους κάτω δρόμους<br />
για να τους επισκεπτόμαστε φορώντας μπιτζάμες<br />
κρατώντας σπαθιά ανάμεσα στα πόδια<br />
κρατώντας κουτιά με θέματα συζήτησης<br />
κρατώντας τα μυαλά μας στις χούφτες<br />
μην πέσουν ολότελα στο πάτωμα<br />
ο ήλιος φωνάζει ν' ανοίξω την πόρτα<br />
σήμερα δε θέλω να δω τη μάπα μου στον καθρέφτη<br />
<i><br /></i>
<i>11/12/2019</i></div>
Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-6322530961726835092020-04-01T18:57:00.000+03:002020-04-01T18:57:22.021+03:00όπου μπορείς ν' ανάψεις σόμπα, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις το δέρμα σου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
τα πεντάλεπτα βαραίνουν προς το χτύπημα της ώρας<br />
θα πάει μία και το ρολόι θα εκραγεί<br />
θα σκορπίσει στις κατουρημένες μπύρες<br />
που επιμένουμε να πίνουμε παρά το κωλόκρυο<br />
<i>άκου πράγματα</i><br />
το κινητό θ' αναβοσβήνει ψυχαναγκαστικά<br />
θα δείχνω όμορφη με τις μπιτζάμες μου<br />
κάθε φορά θα ορκίζεσαι πως θα πνιγείς<br />
αλλά το σώμα θυμάται να κολυμπάει<br />
<i>τι να κάνουμε</i><br />
οι ταμπέλες θα δείχνουν αριστερά<br />
εμείς θα συνεχίζουμε ευθεία<br />
και θα γαμωσταυρίζουμε που πάλι βγήκαμε σ' αδιέξοδο<br />
<br />
σπαταλάω πολύτιμο χρόνο<br />
τον παίρνω με τις χούφτες και τον σκορπίζω<br />
για χάρη του αύριο, της επιθυμίας<br />
της αλαζονικής μετεφηβείας που λιβανίζω πάνω απ' την αθήνα<br />
και τις λοιπές μητροπόλεις<br />
<br />
σήμερα όντως<br />
το δαγκώσαμε<br />
<br />
11.12.19</div>
Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-70271960953123364192020-03-10T02:33:00.002+02:002020-03-10T02:33:58.310+02:00όπου η καλύτερη σκούπα αφήνει μια γραμμή σκόνης κάτω απ' το φαράσι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
κάθε φορά που σπάμε ένα πλευρό<br />
η πόλη γιορτάζει για μας<br />
οι άνθρωποι φιλιούνται ακουμπώντας τα μπουφάν τους<br />
οι ντιτζέισες παίζουν εκτός πλέιλιστ<br />
κατεβάζουμε συγχρονισμένα λευκές τεκίλες διαδικασίας<br />
πίνουμε στο ότι δεν έχουμε τίποτα να πούμε<br />
καμιά γραμμή να γράψουμε, αν δεν είναι ανοιχτές οι πληγές μας<br />
βγαίνουμε απ' το παράθυρο μόλις μυρίσει σόμπα στον αέρα κι υγρασία στα ντουλάπια μας<br />
πηδάμε κεραμίδι το κεραμίδι<br />
αναζητώντας κάποιον καλύτερο λόγο να υπάρχουμε<br />
ένα μήνυμα που θ' αξίζει να μεταφέρουμε<br />
απ' την αρχή της ζωής ως το τέλος<br />
όχι το ίδιο, όχι ηθική, όχι κανόνας<br />
κάτι ν' αξίζει να στρώσεις το κρεβάτι σου γι' αυτό<br />
κάτι που να μην είναι μεγάλα καστανά μάτια<br />
χρόνος που διαστέλλεται ανάμεσα στις κοιλιές<br />
τραυματισμένα πλάνα για ρεπό δευτέρες με λιακάδα, όχι<br />
κάτι σταθερό, να το βάζω στο κομοδίνο<br />
να το πίνω το πρωί, ν' ανοίγουν τα μάτια κι οι νευροδιαβιβαστές κι οι πόροι<br />
να στρέφω το βλέμμα μου κάπου<br />
ικανή ν' απαντήσω στα γιατί μου<br />
στα γιατί των άλλων<br />
ικανή να τοποθετήσω ερωτηματικά αντί για κόμματα, όχι<br />
<br />
οι μέρες αργούν, εκείνες οι μέρες αργούν<br />
κι ο μόνος λόγος να υπάρχουμε<br />
μέχρι τότε και για πάντα<br />
θα είναι οι υπερβολές<br />
θα είναι τα σπασμένα ρολόγια<br />
θα είναι η πρησμένη μέση<br />
θα είναι όλα αυτά που κάνουν μισό βήμα πίσω<br />
μόλις πιάσω τον ήχο σου στη σκάλα<br />
<br />
<i>05/12/2019</i></div>
Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-65924097091959854432020-02-24T17:26:00.003+02:002020-02-24T17:26:45.017+02:00όπου ο κάματος καμώνει καλημέρες χωρίς ύπνο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
κι όλα αυτά συμβαίνουν στο κεφάλι μου<br />
κι ύστερα του δίνω μία<br />
κατρακυλάει φτάνει στις γραμμές του ηλεκτρικού<br />
κοιμάμαι με ματωμένα ούλα χτυπημένη μύτη<br />
ξυπνάω χωρίς να μετανιώνω, γιατί<br />
καλύτερα να ματώνει το κεφάλι μου στην προσπάθειά μου να σε βρω<br />
παρά ν' αφήνω το βάρος μου πάνω σε bytes<br />
που θα φτάσουν σε σένα με ταχύτητα ταχυδακτυλουργικού κόλπου<br />
<br />
κι όταν σχολάω, ξέρω πως αυτό που αιωρείται ανάμεσά μας<br />
είναι το ίδιο που γεμίζει τα ποτήρια και τα τσιγάρα μας πριν σε πάρει ο ύπνος πάνω μου<br />
ξέρω, πως όταν όλα αυτά συμβαίνουν στο κεφάλι μου<br />
είμαι παραγωγική για το αφεντικό μου<br />
ξέρω, πως κάθε οκτάωρο εργασίας με σκοτώνει<br />
με φέρνει πιο κοντά στα ασφαλιστικά ταμεία που μας επισκευάζουν<br />
πιο κοντά στο να παράξω νέες σερβιτόρες μέσα απ' τα σπλάχνα μου<br />
νέα χέρια για οικοδομή ή λάντζα<br />
με φέρνει πιο κοντά στην κλειστή κάσα<br />
πιο κοντά στους άλλους, πιο μακριά από μένα<br />
φέρνει τον κόσμο στη θέση του<br />
κάθε ώρα εργασίας σταθεροποιεί τη γη στον άξονά της<br />
γι' αυτό και τίποτα δεν μπορεί να ιδωθεί έξω απ' αυτήν<br />
ούτε καν οι τρόποι που ξαπλώνεις μέσα μου τα βράδια<br />
<br />
οι σχέσεις μας δομούνται ανάμεσα σε βάρδιες<br />
αξιολογούνται στα ρεπό μας<br />
και πάντα η ζυγαριά γέρνει<br />
προς τα σώματα που επιλέγουμε να μας βλέπουν αποκαμωμένες<br />
μετά το σχόλασμα<br />
<br />
όσες φορές κι αν τελειώσουμε<br />
το σύμπαν δεν θα έρθει ποτέ χι τελικό<br />
<br />
ο κόσμος, τουναντίον, θα τελειώσει<br />
κι εμείς δεν θα είμαστε εκεί για να το δούμε<br />
<br />
<i>12.11.2019</i></div>
Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-12303758005689665792020-01-28T02:25:00.001+02:002020-01-28T02:25:58.937+02:00όπου το να κολυμπάς για να μην πνιγείς, δεν είναι πάντα αρκετό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
κάποια βράδια δεν μπορώ να πω το τραπέζι "τραπέζι"<div>
ή το κρεβάτι "κρεβάτι"</div>
<div>
το σαλόνι σου θυμίζει τις προκατ αίθουσες των ικεα</div>
<div>
που 'ναι φτιαγμένες απ' τις τιμές στα ταμπελάκια</div>
<div>
τους βηματισμούς των πελατών</div>
<div>
τις λίστες με κωδικούς προϊόντων</div>
<div>
το σαλόνι σου μοιάζει χώρος επισκεπτών</div>
<div>
που κανείς δεν κάθεται παραπάνω απ' όσο διαρκεί ένας καφές</div>
<div>
κι εγώ που εδώ μέσα σ' έχω αγαπήσει, μαλώσει, πηδήξει</div>
<div>
νιώθω πιο επισκέπτρια απ' όλους</div>
<div>
<br /></div>
<div>
τόσος καιρός</div>
<div>
θα έλεγε κανείς πως αρκεί για να γίνει οικείος ένας χώρος</div>
<div>
όμως, κάποια πρωινά </div>
<div>
ξυπνάω εδώ μέσα και θέλω να φύγω</div>
<div>
όπως θέλω να φύγω από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου που τίποτα δε λέει</div>
<div>
τίποτα δε μυρίζει φιλικό</div>
<div>
λες και περπατάω πρώτη φορά στους διαδρόμους</div>
<div>
λες και αναβοσβήνω πρώτη φορά το διακόπτη του μπάνιου</div>
<div>
φοβάμαι ν' αγγίξω, να κοιτάξω</div>
<div>
μη δω, μην πιάσω</div>
<div>
φοβάμαι ότι η βιβλιοθήκη σου που χάζευα</div>
<div>
τώρα θα πέσει να με πλακώσει</div>
<div>
ότι ο καθρέφτης που σ' έβλεπα δευτέρα πρωί να ντύνεσαι</div>
<div>
θα σπάσει </div>
<div>
φοβάμαι να γυρίσω και να διαπιστώσω</div>
<div>
ότι εγώ δεν υπάρχω</div>
<div>
παρά τα καθημερινά αντικείμενά μου</div>
<div>
στο νιπτήρα, τα ντουλάπια, το γραφείο</div>
<div>
φοβάμαι σημαίνει δεν βρήκα τρόπο ν' αγαπήσω</div>
<div>
και πάλι κοντά σου θα έρθω σε λίγο</div>
<div>
εσύ θα κοιμάσαι στο πλάι</div>
<div>
εγώ θα τυλιχτώ σαν κουτάβι στα μαξιλάρια</div>
<div>
σκεφτόμενη πότε, σκατά, σταμάτησα</div>
<div>
να γράφω χαρούμενη </div>
<div>
για σένα</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>21/05/2019</i></div>
</div>
Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-57932559544895630262020-01-14T15:58:00.000+02:002020-01-14T16:00:06.725+02:00όπου ένα πρωί δεν είναι παρά ένα πρωί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
μπάλανταϊνς παλαιωμένο, απ' αυτά που δεν είναι για μας<br />
γουλιά, τσάντα<br />
σου δίνω το φλασκί, γουλιά<br />
κλειδώνεις μέσα του το δωμάτιο<br />
ζεστά σεντόνια, καπνός, νιτρώδες αμύλιο<br />
η κυψέλη δεν πρέπει να μπει απ' το παράθυρο<br />
κάθε φορά μου λες πως αν είχες ύπνο θα μου τον χάριζες<br />
κάθε φορά ξυπνάω πριν από σένα, σε αφήνω να πιάσεις το χώρο σου<br />
μέχρι ν' αρχίσεις να με τραβάς κοντά σου<br />
σημάδι ότι ξύπνησες<br />
κάθε πρωινό με ήλιο κοιτάω τα σπασμένα κομμάτια<br />
του προσώπου σου<br />
έχω ένα μεταλλικό σωλήνα προσαρτημένο στην πλάτη<br />
γεμάτο απ' τον καπνό που γυρίζουμε<br />
στόμα με στόμα, το βράδυ<br />
έχω ένα σωλήνα που με φουσκώνει, μέχρι να βρεθώ<br />
σε πλήρη στρογγυλή έκταση<br />
και να πετάξω προς τους φίλους<br />
που βρίσκονται έξω απ' τη στρατόσφαιρα<br />
κι ό,τι μείνει πίσω θα σκορπίσει<br />
η μεταλλική έκρηξή μου θα πέσει κομματάκια<br />
απ' τον ουρανό<br />
θα διορθώσει όλους τους στραβούς δρόμους<br />
πάνω απ' την πατησίων<br />
ίσως κάνει την κυψέλη να ξαναμοιάσει<br />
στα πατήσια, να σταματήσει να μοιάζει<br />
σ' αυτό το πλαστικό χωριουδάκι<br />
ίσως ανοίξει τη γη να πέσω μέσα<br />
κι οι συγγραφείς με τα γαλάζια μάτια<br />
και τα φαντασμένα πέη<br />
που τρώνε απ' τα αποφάγια νεκρών προκατόχων τους<br />
και προσπαθούν να σε πείσουν<br />
ότι η γραφή σου αξίζει όσο<br />
το γαμήσι μαζί τους<br />
ίσως η σκόνη μου τους σπάσει τα μεταφραστικά δάχτυλα<br />
ίσως δείξει στις κάμερες ασφαλείας<br />
σερβιτόρες με κατεβασμένες μούρες<br />
να κλέβουν τα ταμεία<br />
κι οι υπεύθυνοι ν' αδυνατούν να κάνουν κάτι γι' αυτό<br />
<br />
δεν έχω μεταλλικό σωλήνα στην πλάτη<br />
δεν θα πετάξω πέρα απ' τη στρατόσφαιρα<br />
δεν θα εκρηχθώ σε χιλιάδες θαυματουργά κομμάτια<br />
αύριο θα ξυπνήσω δίπλα σου<br />
μιάμιση ώρα μετά το ξυπνητήρι<br />
γουέικ εν μπέικ, ψωμί στο χέρι, μπάλανταϊνς παλαιωμένο στον καφέ<br />
κι εμείς ξανά<br />
θα πετσοκοβόμαστε απ' τις βάρδιες<br />
<br />
<i>νοέμβρης '19</i></div>
Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-26778703462906389502019-12-19T04:50:00.000+02:002019-12-19T04:50:05.050+02:00σούμπιτη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
27.10.19<br />
<br />
πέφτουμε από ψηλά γιατί το ροζ<br />
ποτέ δεν κρατάει πολύ<br />
κάθε φορά που κοιτάζω, τα εμπορικά<br />
θα έχουν πλησιάσει κι άλλο το λιμάνι<br />
για να επιστρέψουν μετά από πέντε λεπτά στην καρφιτσωμένη θέση τους<br />
στο θερμαϊκό<br />
κι ύστερα πάλι πλεύση για τη στεριά<br />
αποτυπωμένα σε φωτογραφίες μπροστινής κάμερας<br />
<br />
το ροζ δεν κρατάει, γίνεται ματζέντα rgb παλέτας<br />
κι εμείς πέφτουμε γι' αυτό, πέφτουμε για το ροζ<br />
πέφτουμε από ψηλά<br />
αγνοώντας την κοινωνική γεωγραφία της πόλης που εκτείνεται στα πόδια μας<br />
κουβαλώντας το βάρος του πατέρα, της αθήνας<br />
των ελλειπτικών τροχιών μας<br />
<br />
γινόμαστε ενα με το ροζ καθησυχαζόμενες απ' τη βεβαιότητα<br />
ότι δεν θα εξαφανιστούμε μαζί του<br />
γινόμαστε ένα με το ροζ χρησιμοποιώντας τόσες μετοχές<br />
ενώ θέλαμε απλά να παραδεχτούμε<br />
πως το καλοκαίρι ήταν ένα ζιπαρισμένο αρχείο προσπάθειας<br />
ένας αμιξάριστος ήχος από πόδια που έσπαγαν κάτω απ' το βάρος των προσδοκιών<br />
μιας επιστροφής απ' τη σαντορίνη<br />
ή ενός δεκαήμερου στην ανάφη<br />
να παραδεχτούμε αυτό που δεν λέγεται<br />
ότι δηλαδή το καλοκαίρι ήταν μια ψυχαναγκαστική ακρόαση<br />
"ό,τι θες εσύ" "πάρε με μαζί σου" "τώρα αρχίζω και θυμάμαι"<br />
με την ελπίδα ν' ακουστούν τόσες φορές ώστε<br />
να ταυτιστούν μαζί τους ο ιούλιος και τ' αγορίστικα σώματα<br />
ν' ακουστούν τόσες φορές ώστε να γίνουν βαρετά και να αποβληθούν<br />
σαν άχρηστο δέρμα<br />
μαζί με τον ιούλιο και τ' αγορίστικα σώματα<br />
<br />
το ροζ ξεπεσε, πρώτα ξεπέσαμε εμείς<br />
συλλογιζόμενες πεντακόσια χιλιόμετρα απόστασης<br />
όλα αυτά που βρίσκονται εκεί και αθροιστικά σημαίνουν σπίτι<br />
τη γέφυρα στη μουστοξύδη κάτω απ' την οποία οι μηχανές παίρνουν μια ελαφρά κλίση<br />
και τα μαλλιά των επιβαίνοντων ανεμίζουν στις μούρες τους<br />
τα ραντεβού έξι παρά τέταρτο πρωινή την επόμενη πέμπτη στο μάρμαρο της πλατείας πρωτομαγιάς<br />
<br />
κι ο κάθε ουρανός θα είναι τόσο ξεχωριστός όσο και το χώμα το οποίο λούζει<br />
κι απ' το οποίο παίρνει το χρώμα του<br />
κι ο αττικός ουρανός<br />
απόψε από κανέναν δε θα λείψει<br />
<br />
το ροζ εγκατέλειψε, για να το ξαναπιάσουμε αύριο<br />
αν πρώτα καταφέρει να ξημερώσει<br />
κι ο θάνατος θα πάρει αναβολή άλλες έξι ώρες<br />
πριν εμφανιστεί ξανά ειδοποίηση επανεκκίνησης<br />
στην οθόνη του υπολογιστή </div>
Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-22366149294495381012019-12-05T17:10:00.002+02:002019-12-05T17:10:33.301+02:00καινούργιο τετράδιο, καινούργιες συντριβές<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
κάθε πρωί που χάνω μια αυτοκρατορία<br />
τα σεντόνια είναι ασφαλτωμένα<br />
κι η μούρη μου κόβεται απ' τα μαξιλάρια<br />
σε μικρά κομματάκια, καθώς προσπαθούν<br />
να με πνίξουν στον ύπνο μου<br />
η καρδιά μου πετάγεται στην άκρη<br />
του στήθους, διαγράφεται μέσα απ' το δέρμα<br />
κάθε πρωί που εξηγώ πως<br />
<i>σήμερα θα 'θελα να γυρίσω μόνη, ίσως κάποια άλλη φορά</i><br />
γιατί το σώμα μου μεταμορφώνεται<br />
σε όλα τα σχήματα του κόσμου<br />
και περιστρέφεται με φορά ρολογιού<br />
στην άσφαλτο, πάνω στον ήλιο, μέσα στα<br />
εγκιβωτισμένα όνειρα -όνειρο μέσα σε όνειρο μέσα σε όνειρο<br />
χωρίς να μπορεί να μείνει χώρος για δεύτερο άτομο στο κρεβάτι<br />
για να γυρίζω πίσω στο βράδυ, να κοιτάω<br />
αυτούς που μαζεύουν το χώρο και να μου λένε<br />
<i>μα καλά δεν μπορούσαν να προσέχουν ν' αφήσουν λιγότερα κόκαλα; ξέρεις πόσα κομματάκια σμάλτο βρήκαμε πεταμένα;</i><br />
κι εγώ να πιάνω στον ύπνο τα ούλα μου για να βεβαιωθώ<br />
πως θυμάμαι την τελευταία φορά που έσπασε δόντι<br />
<br />
καθε πρωινό που το εγώ μου υπερθεματίζει<br />
ξυπνώντας με ορθάνοιχτα μάτια και πονεμένες γνάθους<br />
είναι ένα καλό πρωινό να με ποδοπατήσω<br />
μετρώντας εκείνες που προάγουν το συλλογικό έναντι του ατομικού<br />
που χαμογελούν κι είναι οι ομορφότερες του κόσμου<br />
που έχουν φαγωμένα νύχια και μαλλιά ανάκατα απ' το μηχανάκι</div>
Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-14853721747570481812019-10-31T17:44:00.001+02:002019-10-31T17:44:56.361+02:00πλ-έι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
03.01.2019<br />
<br />
<br />
έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς με το συκώτι, την κάτω γνάθο, τις πετρούλες που τις γλείφει η θάλασσα και τις βάφουν, τις βερνικώνουν κι ύστερα φτιάχνουν μωσαϊκά, τα μάτια σου με τις γυριστές βλεφαρίδες που διάβαζα γι' αυτές από μικρή, την απογυμνωμένη αλήθεια μου για σένα που ακόμα δεν έχω καταφέρει να φτάσω, πώς να φτάσω στην καρδιά του ηφαιστείου, πώς να σ' αγγίξω χωρίς να καώ -μα δεν είναι αυτό- πώς να τραγουδήσω και να μην είναι για σένα, γι' αυτό σου λέω: έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς, όσο δεν μπορώ ν' αποφασίσω για ποιον γράφω, όσο τα γραπτά μου είναι ταξινόμηση λέξεων, όσο το παρόν κοιτάει αυτοαναφορικά στο παρελθόν, όσο τίποτα δεν αρκεί, τίποτα δεν αρμόζει γιατί δεν αφήσαμε χώρο να δει ο αέρας την πληγή, κι όσο φτιάχνουμε τόσες λίστες αλλά ποτέ τις σωστές κι όσο κάνουμε πράγματα για τους λάθος λόγους, κι όσο οι μέρες περνάνε μία πλην μία και τα ψηφιδωτά μας μεγαλώνουν, στο τέλος τι θα μετρήσει, ποιο το άθροισμα που θα λογαριστεί, σε ποιο φαράγγι έπεσαν οι όμορφες λεξούλες μου κι από πότε πρέπει να είμαι ισορροπημένη για ν' ασχοληθώ με την πολιτική. γιατί πονάνε όλα σα να 'ναι η πρώτη φορά, κι ας μην είναι η πρώτη φορά, δεν είναι η πρώτη φορά, κι ως πότε θα κοιτάω σαν σκύλος, θα επικοινωνώ σαν σκύλος, θα κλαίω σαν σκύλος, θα φοβάμαι, ως πότε θα φοβάμαι να κρατήσω φωτιά στο ύψος των ματιών και γιατί οι φίλες μου να 'ναι μόνο οι προτάσεις, η γραμματική, η ασυνταξια, κι ύστερα πώς τα σωστά δεν έχουν ποτέ σημασία μα τα λάθη ζυγίζουν οσο όλα τα μολύβια μιας τάξης δημοτικού.<br />
γιατί να κρατάω φλεγόμενες σφαίρες και γιατί να το λατρεύω, γιατί δεν είναι η σκάφη σκάφη και τα σύκα σύκα να ξέρω κάθε φορά τι νιωθω πώς το νιώθω ως πότε θα το νιώθω. γιατί τα συναισθήματα είναι εικόνες, λέξεις σε ασυνάρτητη αλληλουχία, και προσπαθώ να βγάλω άκρη σαν μωρό που ταιριάζει τον κύκλο με τον κύκλο, τον κύβο με τον κυβο.<br />
τώρα θα βγω για τσιγάρο στο κατάστρωμα, τσιγάρο που ανήκει στην κατηγορία τσιγάρα πλήξης<br />
θα βγω και τίποτα δε θα συμβεί, το τσιγάρο θα το κάνει ο αέρας, θα ξαναμπώ, πάλι θα κάτσω απέναντί σου να συλλογιστώ τι λάθη έκανα σήμερα, πώς θα γίνω λειτουργικότερη αύριο, τα μάτια σου με τις γυριστές βλεφαρίδες, κι ίσως τώρα με πάρει ο ύπνος, να ησυχάσεις πως δεν πήγε πουθενά, να μαυρίσει ξανά η οθόνη γι' αυτό το εικοσιτετράωρο. </div>
Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-1039259316616557182019-08-30T13:24:00.004+03:002019-08-30T17:32:57.687+03:00φτωχές, μισοτρελες μηχανουλες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
χίλια εκατόν εβδομήντα δύο μετρημένα βήματα σε δεκατέσσερα μετρημένα πλακάκια, αν κάποιος ήθελε να μάθει πόσα πράγματα μπορεί να είναι η κόλαση, θα του έλεγα αυτό<br />
ακόμα, ένα τετράγωνο δωμάτιο μ' ένα τετράγωνο κρεβάτι με κόκκινα σεντόνια σπουδαίας υφής<br />
να θέλω να βάλω τα πόδια κάθετα στον τοίχο για να κατέβει το αίμα, αλλά το κεφάλι να μη δίνει σήμα<br />
να κρυώνω στην εξωτερική στοιβάδα δέρματος, και να ζεσταίνομαι στο υπόλοιπο υπόγειο του σώματος<br />
να πρέπει να καπνίσω, αλλά να έχω ξεχάσει τον κωλοκαπνό στο μαγαζί (φυσικά τον ξέχασες, πόσο νόμιζες ότι θα σ' άφηνες να καπνίζεις αυτή την ξεραμένη μαλακία)<br />
το μόνο καλό είναι πως, αν οι συνηθισμένες βραδινές ανησυχίες μου περί ύπαρξης φαντασμάτων στο σπίτι αποβούν αληθινές, απόψε χέστηκα<br />
το αίμα κυλάει ανάμεσα στα πόδια μου, στάλες στο βρακί μου, στάλες στα κόκκινα σεντόνια σπουδαίας υφής, πάω να κατουρήσω και βγάζω αίμα, πάω να χέσω και βγάζω αίμα, το σώμα μου δεν είναι σίγουρο αν κρύωνει ή αν ζεσταίνεται, έχει μάθει όμως με μεγάλη σιγουρία να αναβλύζει τόνους ΤΟΝΟΥΣ αίματος<br />
έτσι, αν θέλουμε να κάνουμε έναν απολογισμό, η ώρα είναι τέσσερις παρά, η μήτρα μου σύεται φτύνοντας ό,τι της είναι άχρηστο δίνοντάς μου κοιλιακές κράμπες που με αναγκάζουν να ξαπλώνω διπλωμένη, κλείνω τα μάτια και το μόνο που ακούω είναι την καρδιά να χτυπάει στο στρώμα ντουπ ΝΤΟΥΠ ντουπ ΝΤΟΥΠ ΝΤΟΥΠ ΝΤΟΥΠ αδύναμη να με νανουρήσει, αδύνατον να καταλάβω αν κρυώνω ή αν ζεσταίνομαι, χίλιες εκατόν εβδομήνα δύο φωνούλες μιλάνε όλες μαζί κι εγώ σκέφτομαι ότι αν αρχίσω να φωνάζω "σκασμός" στο άδειο σπίτι, τίποτα δεν θα πάει καλύτερα αναφορικά στο sanity της στιγμής, παίρνω τρεις βαλεριάνες, η καρδιά μου πετάει ως τον αστερισμό του ωρίωνα τρέχοντας τρέχοντας τρέχοντας, τα πόδια μου μουδιάζουν σιγά σιγά, αλλά το μυαλό μου δεν λέει να παραδοθεί, γιατί να παραδοθεί, έτσι αμαχητί θα παραδοθεί;<br />
κι ύστερα πετάγομαι, το σώμα μου δεν ξέρει αν κρυώνει ή αν ζεσταίνεται, η καρδιά μου χτυπάει πάνω στο στρώμα, παίρνω δύο βαλεριάνες, πετάγομαι, χίλια εκατόν εβδομήντα δύο μετρημένα βήματα σε δεκατέσσερα μετρημένα πλακάκια για πρωινό, έτσι ξεκινάς μια καλή μέρα<br />
τρέχεις μόνη στο χολ, βγάζεις μουγκρητά κι αγγίζεις τη μία ιδρωμένη παλάμη στην άλλη, κάθεσαι στον έναν άβολο καναπέ, κάθεσαι στον άλλο, φροντίζεις να μην ανοίξεις ποτέ τα στόρια κι αναρωτιέσαι πότε έγινες αυτός ο άνθρωπος, ξαπλώνεις με το κεφάλι κρεμασμένο και το αίμα ν' ανεβαίνει πάνω πάνω πάνω πάνω μέχρι να γεμίσεις αίμα να ξεχειλίσεις ν' αρχίσεις ν' αναβλύζεις απ' το στόμα και τ' αυτιά όχι μόνο απ' το μουνί και τα μαλλιά σου να γίνουν αίμα και το πρόσωπό σου να γίνει χίλια κομμάτια πίσω απ' το αίμα που θα εκτοξεύεται σ' όλες τις κατευθύνσεις<br />
συνεχίζεις να περπατάς με το λερωμένο βρακί στο σπίτι, πάνω κάτω<br />
το ίδιο έκανες και χθες<br />
θα το ονόμαζε κανείς αυτό τελετουργία του καλοκαιριού<br />
ναι, εσείς τι κάνατε το καλοκαίρι; ανάφη;;; *καγχάζεις δραματικά ΧΑ!* εγώ περπατούσα πάνω κάτω στο χολ του σπιτιού<br />
μελατονίνη και κοκκινα σεντόνια σπουδαίας υφής που τα φόρεσα στο τετράγωνο κρεβάτι ως άλλη πηνελόπη, για να τα κοιτάω τώρα με σιχασια σκεφτομενη τους ανθρώπους που ιδρωσαν πανω πανω εν τη συναινέση μου, ανθρωπους για τους οποιους έλεγα την επόμενη μερα στο τηλέφωνο "πωπω δεν έφευγε με τίποτα"<br />
ή αλλιως, κοκκινα σεντόνια σπουδαίας υφής για μελαχρινά μεσημέρια στο ημίφως του παραθύρου του τετραγωνου δωματίου, "παμε να ξαπλωσουμε;"<br />
ενας καθηγητης στη σχολή έλεγε πως στο φαντασιακό γίνονται οι καλύτεροι φόνοι<br />
πόσες φορές μ' έχω σκοτώσει στο μυαλό μου, ναι μάλιστα, κάθε μέρα μου κάνω κι από μια κηδεία<br />
χθες ήταν η μέρα του χτυπάω-το-κεφάλι-μου-στο-κούφωμα-μέχρι-να-γίνει-το-κεφάλι-σαν-του-γέρου-στο-midsommar, στη σκηνή που πέφτουν απ' τους βράχους<br />
αλλά γι' αυτό γίνονται στο φαντασιακό όλα αυτά, για να πεθαίνουμε και να σηκωνόμαστε για να ξαναπεθάνουμε όσες φορές θέλουμε, ενώ απ' έξω δείχνουμε να χτυπάμε καφέ ή να κάνουμε μπάνιο<br />
το απόβραδο της δεκάτης τετάρτης αυγούστου, εν γνώσει του γεγονότος ότι είχαμε μείνει οι δυο μας στην αθήνα, και θέλοντας να γιορτάσουμε τη φάρσα αυτού του καλοκαιριού εκεί που οι άλλοι θα γιόρταζαν την παναγία, ο γιώργος πρότεινε για τις επόμενες είκοσι τέσσερις ώρες να έχουμε το δικαίωμα να πούμε ό,τι θέλουμε χωρίς εξηγήσεις ή περίεργα βλέμματα<br />
κι έτσι μου είπε για την κηδεία του<br />
κι εγώ φρόντισα να του θυμήσω ότι δεν είναι και τόσο περίεργο κάποιος να σκέφτεται την κηδεία του<br />
αλλά ξέρετε πώς πάνε αυτά, πριν κοιμηθούμε ψέλλισα "δεκαπενταύγουστος στην αθήνα", κι αυτή ήταν ούτως ή άλλως η μόνη δικαιολογία<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7989764222944449530.post-30831957868935179422019-08-26T14:30:00.002+03:002019-08-26T14:30:30.305+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
αυτό το καλοκαίρι νίκησε, ας το παραδεχτούμε<br />
οι φίλοι μου κάναν τα ίδια δρομολόγια με το παπί πρωί βράδυ εφτά στα εφτά βγαίνουν στα μπαρ που δεν έκλεισαν ακόμα κι όταν κλείσουν κι αυτά βγαίνουν στα μπαρ που δουλεύουν οι φίλες τους<br />
το σώμα μου έχει κλείσει μεσημέρια δύο μηνών ημιτεντωμένο στον καναπέ που πιάνει το κλιματιστικό, στον καναπέ με το άσπρο ριχτάρι που έχει λεκιάσει, έχει μαλακώσει απ' την απλυσιά<br />
η αφίσα του μπέργκμαν πέφτει μια στο τόσο, δεν έχω καταλάβει αν αυτό συμβαίνει επειδή λιώνει το μπλου τακ απ' τη ζέστη ή λόγω του αέρα<br />
αυτό το καλοκαίρι μας νίκησαν διάφορα πράγματα που μας αρέσουν πολύ<br />
ας πούμε, πόσο χαρούμενη με κάνει το φυσικό φως και πόσες γραμμές έχω γράψει στην κυριακή λέγοντας της πως θα το αναζητούμε κάθε μέρα μαζί<br />
τώρα, ο ήλιος λούζει το σαλόνι, το ξύλινο δάπεδο ζεσταίνει τις πατούσες μου, ο ήλιος μου θολώνει τα μάτια, το σώμα μου είναι σε διαρκή κατάσταση εφίδρωσης και το κλιματιστικό πιάνει μόνο στον καναπέ με το λευκό ριχτάρι, η ενέργειά μου πέφτει, δεν έχω όρεξη να φάω, και τελικά ξαπλώνω, ανοίγω τον ανεμιστήρα και δεν μπορώ να καπνίσω, αναβάλλω όλες μου τις υποχρεώσεις<br />
κι έτσι περνάνε οι καλοκαιρινές μέρες απουσία δουλειάς<br />
αυτό το καλοκαίρι άλλαξα σεντόνια μία φορά, άφησα τους λεκέδες τον ένα να πέφτει πάνω στον άλλο και τους ιδρώτες των ανθρώπων να γίνονται ένα με τις κλωστούλες της ραφής<br />
νιώθω κατσαρίδα νιώθω κατσαρίδα νιώθω κατσαρίδα νιώθω κατσαρίδα<br />
σκαρφαλώνω ανάποδα στους τοίχους κοιλιέμαι με την πλάτη στο πάτωμα κουνάω τα πόδια μου άρρυθμα ζητάω βοήθεια και νομίζουν ότι τους επιτίθεμαι<br />
ξύπνησα ένα καλοκαίρι κι είχα γίνει κατσαρίδα, σ' ένα όμορφο διαμέρισμα με πολύ ήλιο και ξύλινο δάπεδο, έχω γίνει η κατσαρίδα που τσιρίζει μέσα απ' το κέλυφός της γιατί δεν αντέχει άλλο να είναι κατσαρίδα<br />
άνοιξα την πόρτα μετά από μια βδομάδα κι ήταν σαν να βλεπα μπροστά μου τα ολογράμματα όλων των ανθρώπων που μπήκαν και βγήκαν το καλοκαίρι αυτό εδώ μέσα, είδα αστειάκια να πετάνε στον αέρα, χυμένες μπύρες στο μπαλκόνι, πολλά υγρά διαφόρων ταχυτήτων, είδα το σώμα μου ν' αδυνατεί να ξεκουραστεί μοιραζόμενο το κρεβάτι με αμήχανα σώματα<br />
αυτές οι λέξεις είναι φυλακή, γιατί δεν μ' αφήνουν να πετάξω<br />
κι αυτό το σπίτι με επιτηρεί λεπτό το λεπτό, αφού ντρέπομαι κάθε φορά που κλαίω περπατώντας πάνω κάτω κι ας είμαι μόνη<br />
οι τετράγωνοι τοίχοι, τα ορθώς διαρρυθμισμένα δωμάτια, οι καινούργιες ηλεκτρικές συσκευές, τα ξύλινα κουφώματα, τα στόρια που κοπανάνε στα παράθυρα<br />
όλα<br />
μου ανεβάζουν το νερό στο λαιμό κι η μύτη μου βουλώνει και δεν μπορώ ν' αναπνεύσω<br />
θυμώνω και θέλω να κατεβάσω τις βιβλιοθήκες και να ξηλώσω τις λάμπες και να σπάσω τα όμορφα καδράκια να σπάσω τον καθρέφτη στο χολ που προσπερνώ διαρκώς φορώντας το βρακί μου σκεπτόμενη πως πάλι το σώμα μου με απογοητεύει<br />
όλη αυτή η άνεση μου σφίγγει τα δόντια και πατάει τους αστραγάλους στο πάτωμα<br />
οι άνθρωποι περνούν από δω μέσα<br />
ζητούν πράγματα, περιμένουν πράγματα, βαριούνται, γκρινιάζουν, τους κοιτάω και θέλω να τρέξω<br />
αυτό το καλοκαίρι μας νικούσε κάθε φορά που πηγαίναμε δουλειά, κάθε φορα που κάναμε σεξ, κάθε φορά που πίναμε μπύρα ανακουφισμένες, σκεπτόμενες ότι η ζωή δεν είναι τόσο μάταιη<br />
αυτό το καλοκαίρι βρεθήκαμε οι άνθρωποι που είχαμε μείνει στην αθήνα δουλεύοντας κανονικά τον αύγουστο, απλώσαμε τις γλώσσες μας για να περάσετε οι υπόλοιποι, αγκαλιαστήκαμε, σιχτιρίσαμε και πέσαμε από την άκρη του γαλατσίου κατευθείαν στο διάστημα<br />
ελπίζοντας ο επόμενος πλανήτης να μην έχει ούτε καλοκαίρια στην σκατούπολη<br />
ούτε κωλοβάρδιες<br />
<br />
<br /></div>
Rockmantichttp://www.blogger.com/profile/16660113767452296570noreply@blogger.com0