όπου το να κολυμπάς για να μην πνιγείς, δεν είναι πάντα αρκετό

κάποια βράδια δεν μπορώ να πω το τραπέζι "τραπέζι"

ή το κρεβάτι "κρεβάτι"

το σαλόνι σου θυμίζει τις προκατ αίθουσες των ικεα

που 'ναι φτιαγμένες απ' τις τιμές στα ταμπελάκια

τους βηματισμούς των πελατών

τις λίστες με κωδικούς προϊόντων

το σαλόνι σου μοιάζει χώρος επισκεπτών

που κανείς δεν κάθεται παραπάνω απ' όσο διαρκεί ένας καφές

κι εγώ που εδώ μέσα σ' έχω αγαπήσει, μαλώσει, πηδήξει

νιώθω πιο επισκέπτρια απ' όλους

τόσος καιρός

θα έλεγε κανείς πως αρκεί για να γίνει οικείος ένας χώρος

όμως, κάποια πρωινά 

ξυπνάω εδώ μέσα και θέλω να φύγω

όπως θέλω να φύγω από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου που τίποτα δε λέει

τίποτα δε μυρίζει φιλικό

λες και περπατάω πρώτη φορά στους διαδρόμους

λες και αναβοσβήνω πρώτη φορά το διακόπτη του μπάνιου

φοβάμαι ν' αγγίξω, να κοιτάξω

μη δω, μην πιάσω

φοβάμαι ότι η βιβλιοθήκη σου που χάζευα

τώρα θα πέσει να με πλακώσει

ότι ο καθρέφτης που σ' έβλεπα δευτέρα πρωί να ντύνεσαι

θα σπάσει 

φοβάμαι να γυρίσω και να διαπιστώσω

ότι εγώ δεν υπάρχω

παρά τα καθημερινά αντικείμενά μου

στο νιπτήρα, τα ντουλάπια, το γραφείο

φοβάμαι σημαίνει δεν βρήκα τρόπο ν' αγαπήσω

και πάλι κοντά σου θα έρθω σε λίγο

εσύ θα κοιμάσαι στο πλάι

εγώ θα τυλιχτώ σαν κουτάβι στα μαξιλάρια

σκεφτόμενη πότε, σκατά, σταμάτησα

να γράφω χαρούμενη 

για σένα

21/05/2019