σούμπιτη

27.10.19

πέφτουμε από ψηλά γιατί το ροζ
ποτέ δεν κρατάει πολύ
κάθε φορά που κοιτάζω, τα εμπορικά
θα έχουν πλησιάσει κι άλλο το λιμάνι
για να επιστρέψουν μετά από πέντε λεπτά στην καρφιτσωμένη θέση τους
στο θερμαϊκό
κι ύστερα πάλι πλεύση για τη στεριά
αποτυπωμένα σε φωτογραφίες μπροστινής κάμερας

το ροζ δεν κρατάει, γίνεται ματζέντα rgb παλέτας
κι εμείς πέφτουμε γι' αυτό, πέφτουμε για το ροζ
πέφτουμε από ψηλά
αγνοώντας την κοινωνική γεωγραφία της πόλης που εκτείνεται στα πόδια μας
κουβαλώντας το βάρος του πατέρα, της αθήνας
των ελλειπτικών τροχιών μας

γινόμαστε ενα με το ροζ καθησυχαζόμενες απ' τη βεβαιότητα
ότι δεν θα εξαφανιστούμε μαζί του
γινόμαστε ένα με το ροζ χρησιμοποιώντας τόσες μετοχές
ενώ θέλαμε απλά να παραδεχτούμε
πως το καλοκαίρι ήταν ένα ζιπαρισμένο αρχείο προσπάθειας
ένας αμιξάριστος ήχος από πόδια που έσπαγαν κάτω απ' το βάρος των προσδοκιών
μιας επιστροφής απ' τη σαντορίνη
ή ενός δεκαήμερου στην ανάφη
να παραδεχτούμε αυτό που δεν λέγεται
ότι δηλαδή το καλοκαίρι ήταν μια ψυχαναγκαστική ακρόαση
"ό,τι θες εσύ" "πάρε με μαζί σου" "τώρα αρχίζω και θυμάμαι"
με την ελπίδα ν' ακουστούν τόσες φορές ώστε
να ταυτιστούν μαζί τους ο ιούλιος και τ' αγορίστικα σώματα
ν' ακουστούν τόσες φορές ώστε να γίνουν βαρετά και να αποβληθούν
σαν άχρηστο δέρμα
μαζί με τον ιούλιο και τ' αγορίστικα σώματα

το ροζ ξεπεσε, πρώτα ξεπέσαμε εμείς
συλλογιζόμενες πεντακόσια χιλιόμετρα απόστασης
όλα αυτά που βρίσκονται εκεί και αθροιστικά σημαίνουν σπίτι
τη γέφυρα στη μουστοξύδη κάτω απ' την οποία οι μηχανές παίρνουν μια ελαφρά κλίση
και τα μαλλιά των επιβαίνοντων ανεμίζουν στις μούρες τους
τα ραντεβού έξι παρά τέταρτο πρωινή την επόμενη πέμπτη στο μάρμαρο της πλατείας πρωτομαγιάς

κι ο κάθε ουρανός θα είναι τόσο ξεχωριστός όσο και το χώμα το οποίο λούζει
κι απ' το οποίο παίρνει το χρώμα του
κι ο αττικός ουρανός
απόψε από κανέναν δε θα λείψει

το ροζ εγκατέλειψε, για να το ξαναπιάσουμε αύριο
αν πρώτα καταφέρει να ξημερώσει
κι ο θάνατος θα πάρει αναβολή άλλες έξι ώρες
πριν εμφανιστεί ξανά ειδοποίηση επανεκκίνησης
στην οθόνη του υπολογιστή 

καινούργιο τετράδιο, καινούργιες συντριβές

κάθε πρωί που χάνω μια αυτοκρατορία
τα σεντόνια είναι ασφαλτωμένα
κι η μούρη μου κόβεται απ' τα μαξιλάρια
σε μικρά κομματάκια, καθώς προσπαθούν
να με πνίξουν στον ύπνο μου
η καρδιά μου πετάγεται στην άκρη
του στήθους, διαγράφεται μέσα απ' το δέρμα
κάθε πρωί που εξηγώ πως
σήμερα θα 'θελα να γυρίσω μόνη, ίσως κάποια άλλη φορά
γιατί το σώμα μου μεταμορφώνεται
σε όλα τα σχήματα του κόσμου
και περιστρέφεται με φορά ρολογιού
στην άσφαλτο, πάνω στον ήλιο, μέσα στα
εγκιβωτισμένα όνειρα -όνειρο μέσα σε όνειρο μέσα σε όνειρο
χωρίς να μπορεί να μείνει χώρος για δεύτερο άτομο στο κρεβάτι
για να γυρίζω πίσω στο βράδυ, να κοιτάω
αυτούς που μαζεύουν το χώρο και να μου λένε
μα καλά δεν μπορούσαν να προσέχουν ν' αφήσουν λιγότερα κόκαλα; ξέρεις πόσα κομματάκια σμάλτο βρήκαμε πεταμένα;
κι εγώ να πιάνω στον ύπνο τα ούλα μου για να βεβαιωθώ
πως θυμάμαι την τελευταία φορά που έσπασε δόντι

καθε πρωινό που το εγώ μου υπερθεματίζει
ξυπνώντας με ορθάνοιχτα μάτια και πονεμένες γνάθους
είναι ένα καλό πρωινό να με ποδοπατήσω
μετρώντας εκείνες που προάγουν το συλλογικό έναντι του ατομικού
που χαμογελούν κι είναι οι ομορφότερες του κόσμου
που έχουν φαγωμένα νύχια και μαλλιά ανάκατα απ' το μηχανάκι

πλ-έι

03.01.2019


έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς με το συκώτι, την κάτω γνάθο, τις πετρούλες που τις γλείφει η θάλασσα και τις βάφουν, τις βερνικώνουν κι ύστερα φτιάχνουν μωσαϊκά, τα μάτια σου με τις γυριστές βλεφαρίδες που διάβαζα γι' αυτές από μικρή, την απογυμνωμένη αλήθεια μου για σένα που ακόμα δεν έχω καταφέρει να φτάσω, πώς να φτάσω στην καρδιά του ηφαιστείου, πώς να σ' αγγίξω χωρίς να καώ -μα δεν είναι αυτό- πώς να τραγουδήσω και να μην είναι για σένα, γι' αυτό σου λέω: έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς, όσο δεν μπορώ ν' αποφασίσω για ποιον γράφω, όσο τα γραπτά μου είναι ταξινόμηση λέξεων, όσο το παρόν κοιτάει αυτοαναφορικά στο παρελθόν, όσο τίποτα δεν αρκεί, τίποτα δεν αρμόζει γιατί δεν αφήσαμε χώρο να δει ο αέρας την πληγή, κι όσο φτιάχνουμε τόσες λίστες αλλά ποτέ τις σωστές κι όσο κάνουμε πράγματα για τους λάθος λόγους, κι όσο οι μέρες περνάνε μία πλην μία και τα ψηφιδωτά μας μεγαλώνουν, στο τέλος τι θα μετρήσει, ποιο το άθροισμα που θα λογαριστεί, σε ποιο φαράγγι έπεσαν οι όμορφες λεξούλες μου κι από πότε πρέπει να είμαι ισορροπημένη για ν' ασχοληθώ με την πολιτική. γιατί πονάνε όλα σα να 'ναι η πρώτη φορά, κι ας μην είναι η πρώτη φορά, δεν είναι η πρώτη φορά, κι ως πότε θα κοιτάω σαν σκύλος, θα επικοινωνώ σαν σκύλος, θα κλαίω σαν σκύλος, θα φοβάμαι, ως πότε θα φοβάμαι να κρατήσω φωτιά στο ύψος των ματιών και γιατί οι φίλες μου να 'ναι μόνο οι προτάσεις, η γραμματική, η ασυνταξια, κι ύστερα πώς τα σωστά δεν έχουν ποτέ σημασία μα τα λάθη ζυγίζουν οσο όλα τα μολύβια μιας τάξης δημοτικού.
γιατί να κρατάω φλεγόμενες σφαίρες και γιατί να το λατρεύω, γιατί δεν είναι η σκάφη σκάφη και τα σύκα σύκα να ξέρω κάθε φορά τι νιωθω πώς το νιώθω ως πότε θα το νιώθω. γιατί τα συναισθήματα είναι εικόνες, λέξεις σε ασυνάρτητη αλληλουχία, και προσπαθώ να βγάλω άκρη σαν μωρό που ταιριάζει τον κύκλο με τον κύκλο, τον κύβο με τον κυβο.
τώρα θα βγω για τσιγάρο στο κατάστρωμα, τσιγάρο που ανήκει στην κατηγορία τσιγάρα πλήξης
θα βγω και τίποτα δε θα συμβεί, το τσιγάρο θα το κάνει ο αέρας, θα ξαναμπώ, πάλι θα κάτσω απέναντί σου να συλλογιστώ τι λάθη έκανα σήμερα, πώς θα γίνω λειτουργικότερη αύριο, τα μάτια σου με τις γυριστές βλεφαρίδες, κι ίσως τώρα με πάρει ο ύπνος, να ησυχάσεις πως δεν πήγε πουθενά, να μαυρίσει ξανά η οθόνη γι' αυτό το εικοσιτετράωρο. 

φτωχές, μισοτρελες μηχανουλες

χίλια εκατόν εβδομήντα δύο μετρημένα βήματα σε δεκατέσσερα μετρημένα πλακάκια, αν κάποιος ήθελε να μάθει πόσα πράγματα μπορεί να είναι η κόλαση, θα του έλεγα αυτό
ακόμα, ένα τετράγωνο δωμάτιο μ' ένα τετράγωνο κρεβάτι με κόκκινα σεντόνια σπουδαίας υφής
να θέλω να βάλω τα πόδια κάθετα στον τοίχο για να κατέβει το αίμα, αλλά το κεφάλι να μη δίνει σήμα
να κρυώνω στην εξωτερική στοιβάδα δέρματος, και να ζεσταίνομαι στο υπόλοιπο υπόγειο του σώματος
να πρέπει να καπνίσω, αλλά να έχω ξεχάσει τον κωλοκαπνό στο μαγαζί (φυσικά τον ξέχασες, πόσο νόμιζες ότι θα σ' άφηνες να καπνίζεις αυτή την ξεραμένη μαλακία)
το μόνο καλό είναι πως, αν οι συνηθισμένες βραδινές ανησυχίες μου περί ύπαρξης φαντασμάτων στο σπίτι αποβούν αληθινές, απόψε χέστηκα
το αίμα κυλάει ανάμεσα στα πόδια μου, στάλες στο βρακί μου, στάλες στα κόκκινα σεντόνια σπουδαίας υφής, πάω να κατουρήσω και βγάζω αίμα, πάω να χέσω και βγάζω αίμα, το σώμα μου δεν είναι σίγουρο αν κρύωνει ή αν ζεσταίνεται, έχει μάθει όμως με μεγάλη σιγουρία να αναβλύζει τόνους ΤΟΝΟΥΣ αίματος
έτσι, αν θέλουμε να κάνουμε έναν απολογισμό, η ώρα είναι τέσσερις παρά, η μήτρα μου σύεται φτύνοντας ό,τι της είναι άχρηστο δίνοντάς μου κοιλιακές κράμπες που με αναγκάζουν να ξαπλώνω διπλωμένη, κλείνω τα μάτια και το μόνο που ακούω είναι την καρδιά να χτυπάει στο στρώμα ντουπ ΝΤΟΥΠ ντουπ ΝΤΟΥΠ ΝΤΟΥΠ ΝΤΟΥΠ αδύναμη να με νανουρήσει, αδύνατον να καταλάβω αν κρυώνω ή αν ζεσταίνομαι, χίλιες εκατόν εβδομήνα δύο φωνούλες μιλάνε όλες μαζί κι εγώ σκέφτομαι ότι αν αρχίσω να φωνάζω "σκασμός" στο άδειο σπίτι, τίποτα δεν θα πάει καλύτερα αναφορικά στο sanity της στιγμής, παίρνω τρεις βαλεριάνες, η καρδιά μου πετάει ως τον αστερισμό του ωρίωνα τρέχοντας τρέχοντας τρέχοντας, τα πόδια μου μουδιάζουν σιγά σιγά, αλλά το μυαλό μου δεν λέει να παραδοθεί, γιατί να παραδοθεί, έτσι αμαχητί θα παραδοθεί;
κι ύστερα πετάγομαι, το σώμα μου δεν ξέρει αν κρυώνει ή αν ζεσταίνεται, η καρδιά μου χτυπάει πάνω στο στρώμα, παίρνω δύο βαλεριάνες, πετάγομαι, χίλια εκατόν εβδομήντα δύο μετρημένα βήματα σε δεκατέσσερα μετρημένα πλακάκια για πρωινό, έτσι ξεκινάς μια καλή μέρα
τρέχεις μόνη στο χολ, βγάζεις μουγκρητά κι αγγίζεις τη μία ιδρωμένη παλάμη στην άλλη, κάθεσαι στον έναν άβολο καναπέ, κάθεσαι στον άλλο, φροντίζεις να μην ανοίξεις ποτέ τα στόρια κι αναρωτιέσαι πότε έγινες αυτός ο άνθρωπος, ξαπλώνεις με το κεφάλι κρεμασμένο και το αίμα ν' ανεβαίνει πάνω πάνω πάνω πάνω μέχρι να γεμίσεις αίμα να ξεχειλίσεις ν' αρχίσεις ν' αναβλύζεις απ' το στόμα και τ' αυτιά όχι μόνο απ' το μουνί και τα μαλλιά σου να γίνουν αίμα και το πρόσωπό σου να γίνει χίλια κομμάτια πίσω απ' το αίμα που θα εκτοξεύεται σ' όλες τις κατευθύνσεις
συνεχίζεις να περπατάς με το λερωμένο βρακί στο σπίτι, πάνω κάτω
το ίδιο έκανες και χθες
θα το ονόμαζε κανείς αυτό τελετουργία του καλοκαιριού
ναι, εσείς τι κάνατε το καλοκαίρι; ανάφη;;; *καγχάζεις δραματικά ΧΑ!* εγώ περπατούσα πάνω κάτω στο χολ του σπιτιού
μελατονίνη και κοκκινα σεντόνια σπουδαίας υφής που τα φόρεσα στο τετράγωνο κρεβάτι ως άλλη πηνελόπη, για να τα κοιτάω τώρα με σιχασια σκεφτομενη τους ανθρώπους που ιδρωσαν πανω πανω εν τη συναινέση μου, ανθρωπους για τους οποιους έλεγα την επόμενη μερα στο τηλέφωνο "πωπω δεν έφευγε με τίποτα"
ή αλλιως, κοκκινα σεντόνια σπουδαίας υφής για μελαχρινά μεσημέρια στο ημίφως του παραθύρου του τετραγωνου δωματίου, "παμε να ξαπλωσουμε;"
ενας καθηγητης στη σχολή έλεγε πως στο φαντασιακό γίνονται οι καλύτεροι φόνοι
πόσες φορές μ' έχω σκοτώσει στο μυαλό μου, ναι μάλιστα, κάθε μέρα μου κάνω κι από μια κηδεία
χθες ήταν η μέρα του χτυπάω-το-κεφάλι-μου-στο-κούφωμα-μέχρι-να-γίνει-το-κεφάλι-σαν-του-γέρου-στο-midsommar, στη σκηνή που πέφτουν απ' τους βράχους
αλλά γι' αυτό γίνονται στο φαντασιακό όλα αυτά, για να πεθαίνουμε και να σηκωνόμαστε για να ξαναπεθάνουμε όσες φορές θέλουμε, ενώ απ' έξω δείχνουμε να χτυπάμε καφέ ή να κάνουμε μπάνιο
το απόβραδο της δεκάτης τετάρτης αυγούστου, εν γνώσει του γεγονότος ότι είχαμε μείνει οι δυο μας στην αθήνα, και θέλοντας να γιορτάσουμε τη φάρσα αυτού του καλοκαιριού εκεί που οι άλλοι θα γιόρταζαν την παναγία, ο γιώργος πρότεινε για τις επόμενες είκοσι τέσσερις ώρες να έχουμε το δικαίωμα να πούμε ό,τι θέλουμε χωρίς εξηγήσεις ή περίεργα βλέμματα
κι έτσι μου είπε για την κηδεία του
κι εγώ φρόντισα να του θυμήσω ότι δεν είναι και τόσο περίεργο κάποιος να σκέφτεται την κηδεία του
αλλά ξέρετε πώς πάνε αυτά, πριν κοιμηθούμε ψέλλισα "δεκαπενταύγουστος στην αθήνα", κι αυτή ήταν ούτως ή άλλως η μόνη δικαιολογία

αυτό το καλοκαίρι νίκησε, ας το παραδεχτούμε
οι φίλοι μου κάναν τα ίδια δρομολόγια με το παπί πρωί βράδυ εφτά στα εφτά βγαίνουν στα μπαρ που δεν έκλεισαν ακόμα κι όταν κλείσουν κι αυτά βγαίνουν στα μπαρ που δουλεύουν οι φίλες τους
το σώμα μου έχει κλείσει μεσημέρια δύο μηνών ημιτεντωμένο στον καναπέ που πιάνει το κλιματιστικό, στον καναπέ με το άσπρο ριχτάρι που έχει λεκιάσει, έχει μαλακώσει απ' την απλυσιά
η αφίσα του μπέργκμαν πέφτει μια στο τόσο, δεν έχω καταλάβει αν αυτό συμβαίνει επειδή λιώνει το μπλου τακ απ' τη ζέστη ή λόγω του αέρα
αυτό το καλοκαίρι μας νίκησαν διάφορα πράγματα που μας αρέσουν πολύ
ας πούμε, πόσο χαρούμενη με κάνει το φυσικό φως και πόσες γραμμές έχω γράψει στην κυριακή λέγοντας της πως θα το αναζητούμε κάθε μέρα μαζί
τώρα, ο ήλιος λούζει το σαλόνι, το ξύλινο δάπεδο ζεσταίνει τις πατούσες μου, ο ήλιος μου θολώνει τα μάτια, το σώμα μου είναι σε διαρκή κατάσταση εφίδρωσης και το κλιματιστικό πιάνει μόνο στον καναπέ με το λευκό ριχτάρι, η ενέργειά μου πέφτει, δεν έχω όρεξη να φάω, και τελικά ξαπλώνω, ανοίγω τον ανεμιστήρα και δεν μπορώ να καπνίσω, αναβάλλω όλες μου τις υποχρεώσεις
κι έτσι περνάνε οι καλοκαιρινές μέρες απουσία δουλειάς
αυτό το καλοκαίρι άλλαξα σεντόνια μία φορά, άφησα τους λεκέδες τον ένα να πέφτει πάνω στον άλλο και τους ιδρώτες των ανθρώπων να γίνονται ένα με τις κλωστούλες της ραφής
νιώθω κατσαρίδα νιώθω κατσαρίδα νιώθω κατσαρίδα νιώθω κατσαρίδα
σκαρφαλώνω ανάποδα στους τοίχους κοιλιέμαι με την πλάτη στο πάτωμα κουνάω τα πόδια μου άρρυθμα ζητάω βοήθεια και νομίζουν ότι τους επιτίθεμαι
ξύπνησα ένα καλοκαίρι κι είχα γίνει κατσαρίδα, σ' ένα όμορφο διαμέρισμα με πολύ ήλιο και ξύλινο δάπεδο, έχω γίνει η κατσαρίδα που τσιρίζει μέσα απ' το κέλυφός της γιατί δεν αντέχει άλλο να είναι κατσαρίδα
άνοιξα την πόρτα μετά από μια βδομάδα κι ήταν σαν να βλεπα μπροστά μου τα ολογράμματα όλων των ανθρώπων που μπήκαν και βγήκαν το καλοκαίρι αυτό εδώ μέσα, είδα αστειάκια να πετάνε στον αέρα, χυμένες μπύρες στο μπαλκόνι, πολλά υγρά διαφόρων ταχυτήτων, είδα το σώμα μου ν' αδυνατεί να ξεκουραστεί μοιραζόμενο το κρεβάτι με αμήχανα σώματα
αυτές οι λέξεις είναι φυλακή, γιατί δεν μ' αφήνουν να πετάξω
κι αυτό το σπίτι με επιτηρεί λεπτό το λεπτό, αφού ντρέπομαι κάθε φορά που κλαίω περπατώντας πάνω κάτω κι ας είμαι μόνη
οι τετράγωνοι τοίχοι, τα ορθώς διαρρυθμισμένα δωμάτια, οι καινούργιες ηλεκτρικές συσκευές, τα ξύλινα κουφώματα, τα στόρια που κοπανάνε στα παράθυρα
όλα
μου ανεβάζουν το νερό στο λαιμό κι η μύτη μου βουλώνει και δεν μπορώ ν' αναπνεύσω
θυμώνω και θέλω να κατεβάσω τις βιβλιοθήκες και να ξηλώσω τις λάμπες και να σπάσω τα όμορφα καδράκια να σπάσω τον καθρέφτη στο χολ που προσπερνώ διαρκώς φορώντας το βρακί μου σκεπτόμενη πως πάλι το σώμα μου με απογοητεύει
όλη αυτή η άνεση μου σφίγγει τα δόντια και πατάει τους αστραγάλους στο πάτωμα
οι άνθρωποι περνούν από δω μέσα
ζητούν πράγματα, περιμένουν πράγματα, βαριούνται, γκρινιάζουν, τους κοιτάω και θέλω να τρέξω
αυτό το καλοκαίρι μας νικούσε κάθε φορά που πηγαίναμε δουλειά, κάθε φορα που κάναμε σεξ, κάθε φορά που πίναμε μπύρα ανακουφισμένες, σκεπτόμενες ότι η ζωή δεν είναι τόσο μάταιη
αυτό το καλοκαίρι βρεθήκαμε οι άνθρωποι που είχαμε μείνει στην αθήνα δουλεύοντας κανονικά τον αύγουστο, απλώσαμε τις γλώσσες μας για να περάσετε οι υπόλοιποι, αγκαλιαστήκαμε, σιχτιρίσαμε και πέσαμε από την άκρη του γαλατσίου κατευθείαν στο διάστημα
ελπίζοντας ο επόμενος πλανήτης να μην έχει ούτε καλοκαίρια στην σκατούπολη
ούτε κωλοβάρδιες

whereismolly

03.04.2018

λιοσίων
με κρατούσε απ' τους ώμους
το φόρεμα έπεφτε
όλα αναβόσβηναν σε άσπρο μαύρο άσπρο
μ' αγαπούσε, κάπως
ή, θα μ' αγαπούσε σύντομα
τα μπούτια μου μπλέκονταν
κάποιος μιλούσε κινέζικα
λιοσίων
τίποτα δεν πονάει περισσότερο
απ' τα πόδια μετά τη βάρδια
με τις ματιές τους ακόμα
πάνω στον κώλο σου
και τα χείλη και τα βυζιά
και τα μάτια σου
λιοσίων
πώς σκατά βρέθηκα εδώ
ένα μπαλκόνι και μια πορτοκαλί κουβέρτα
λιοσίων
δεν θέλω να με ξαναγγίξεις
λιοσίων
σφίγγω τα χερούλια στο λεωφορείο
θέλω τη μόλλι
το όνειρο απόψε ήταν σκατά
κάποιοι μας κυνηγούσαν στην πατησίων με λοστούς
μου κρατούσαν τα πόδια
δεν πονούσα, μόνο τρόμος
ξύπνησα χωρίς να ξυπνήσω
είχε μεσημεριάσει
η κυριακή έπαιζε βιολί μέσα
έψαχνα τον ιδρώτα του
και τα σάλια μου πάνω του
το φρατζίλιτι
ορίστε, το φρατζίλιτί μου
σε μια βρώμικη τουαλέτα
ανάμεσα σε μυρωδιές ούρων και κοπράνων
είπα μια ιστορία
για ένα κορίτσι φαμ φατάλ στυλ
που ήταν ολόκληρο βουνό
κι έδινε κομματάκια πετρούλες
σ' ένα αγόρι που της έλεγε "τσαλακώσου για μένα"
και δεν την ένοιαξε
όταν πληγώθηκε
όχι γιατί ήταν ανιδιοτελής
ή κάποια τέτοια μαλακία
αλλά γιατί το φρατζίλιτι υπάρχει
όχι για να το προσέχουμε
μα για να σπάει στα σωστά χέρια
κι αυτή η ιστορία
ανήκει στα σώματά μας
που γίνονται μπλε και μωβ
κι οι μελανιές μας κιτρινίζουν
ανήκει στα κόκαλα που θα θελα να σπάνε
κάτω απ' τα πόδια σου
σε μένα που αποδομούμαι
για πάρτη σου
κάθε φορά που πηδιόμαστε
αυτή η ιστορία δεν ανήκει
σ' εκείνη τη βρώμικη τουαλέτα
μα στις πληγές μου που φροντίζεις
μετά το μπάνιο
μετά τους μεσημεριανούς ύπνους
που τόσο με τρομάζουν

τα εγγόνια της μητρόπολης πηγαίνουν σούπερ μάρκετ

το καλοκαίρι στην αθήνα είναι μια περίπλοκη υπόθεση
όλοι λένε ιστορίες "εννιά χρόνια πριν στην ίο" όλοι πάνε στην ανάφη και δεν ξέρουν πότε θα γυρίσουν
μένουν πίσω γατόσκυλα σε διαμερίσματα
αυτές που φροντίζουν τα γατόσκυλα και τα διαμερίσματα αυτών που πήγαν στην ανάφη
αυτοί που δουλεύουν σε πιτσαρίες ζώνης ώρας ακρόπολης
αυτές που τη βγάζουν στον καναπέ με φαρμακευτικά σκευάσματα
τα πάρτι φεύγουν απ' την αθήνα, τα παιδιά που παίζουν μουσική φεύγουν απ' την αθήνα
αυτές που θες να κοιμηθείς μαζί τους φεύγουν απ' την αθήνα
οι καρτ ποσταλ εκτοξεύονται σαν μπαλάκι απ' τη μια ταχυδρομική θυρίδα στην άλλη
ο ήλιος εγκαθίσταται στους πάνω ορόφους των πολυκατοικιών και τα φυτά δυσανασχετούν
η τέκνο φεύγει απ' την αθήνα, μένει μόνο να παίζει πλέιμπακ στο γιουτιουμπ
για όσες και όσους τη χρειάζονται για να συγκεντρωθούν στο βιβλίο που διαβάζουν
πριν πάνε δουλειά για να σερβίρουν αυτούς που φύγαν απ' το βερολίνο
την άνοιξη που η τέκνο βρίσκεται στην αθήνα, την καβαλάμε προσηλωμένες στα bpm
ρυθμίζει τη σκέψη μας και ακονίζει τα δάχτυλά μας
πάντα κάνω ένα διάλειμμα να χαζέψω τα πόδια μου που ξεκλειδώνουν χορευτικές κινήσεις
και τους γύρω μου που κλείνουν τα μάτια
για να σκεφτώ αυτή τη φράση απ' τον αστακό "we dance alone - that's why we only listen to electronic music" και να επιστρέψω καβάλα στο σκουπόξυλο, μέσα απ' το μπιτ, πάνω απ' το πάρτι
το καλοκαίρι στην αθήνα είναι μια περίπλοκη υπόθεση γιατί τα γράμματα και τα μέιλ καθυστερούν
είτε γιατί ζεστάθηκε ο ταχυδρόμος κι άραξε για λεμονάδα και τσιγάρο
είτε γιατί όλοι ριζώνουν σε μέρη που απαγορεύεται το ίντερνετ, εναρμονιζόμενοι με τη θάλασσα και τα φύκια, ακούγοντας μουσική που θα ξανακούνε το χειμώνα και θα λένε "πω αυτό είναι τόσο ανάφη"
η πατησίων δεν έχει ακόμα αδειάσει, περιμένω το μεσημέρι που θα την περπατήσω
και θα μπορέσω πράγματι να βουτήξω στο οδόστρωμα τοπλες με καπελάκι
η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε, και φέτος πρώτη φορά το αισθάνθηκα τρομακτικά, όταν είδα το ρολόι να πηγαίνει 00.01
οι βάρδιες φεύγουν γρήγορα, όσο πιο γρήγορα πίνουν τόσο πιο γρήγορα σερβίρω
τόσο πιο γρήγορα σχολάω, κι αρκετά γρήγορα έχω πάει για ύπνο
"ναι, ναι αυτό το καλοκαίρι κάνω σεζόν στην αθήνα", σε κοιτάνε "μα δεν γίνεται να κάνεις σεζόν στην πόλη που μένεις όλο το χρόνο", τους κοιτάω και σκέφτομαι πως δεν έχουν καταλάβει τίποτα
γιατί η μεγαλύτερη ευχαρίστηση αντλείται από μια ζωή που είναι διαρκώς σε τάξη
το ψυγείο έχει μισό γάλα, τρεις ντομάτες, ένα γιαούρτι, γαλοπούλα - τυρί, δυο αυγά
το μπάνιο έχει μισή οδοντόκρεμα κι άλλη μια καινούργια στο ντουλαπάκι
βλέπεις -όλα σε τάξη
γι' αυτό είμαι βαθιά ευχαριστημένη, γι' αυτό πλήττω
έχω χρόνο να επιθυμήσω, απλώνω την επιθυμία μου στον καλοκαιρινό χρόνο
δε βιάζομαι να ξαπλώσω, ή να γδυθώ, ή να τελειώσω
επιθυμώ και περιμένω και επεξαργάζομαι, κοιτάω όμορφα αγόρια
χαζεύω το κούτελό τους, τα μακριά τους μαλλιά που τ' ανακατεύουν με τόσο ναρκισσισμό
αυτό το καλοκαίρι στην αθήνα κρατάω την επιθυμία μου στο στόμα μερικά δευτερόλεπτα πριν την καταπιώ, για να αντλήσω κάθε ίχνος επίγευσης

όταν όλοι πάνε στην ανάφη, κι ενώ οι υπόλοιποι λένε ιστορίες απ' την ίο
υπάρχουν ένα εκατομμύρια πράγματα που μπορείς να συνειδητοποιήσεις μόνη σου
το νερό που χρειάζεται ο κάκτος σου, το πότε σ' αρέσει να ξυπνάς με ήλιο και πότε όχι
το πόσο όμορφο είναι να είσαι εικοσι ένα και να τα ζεις όλα για πρώτη φορά και να ανακαλύπτεις ακόμα τρόπους να είσαι χαρούμενη
το πόσο καταστροφικό είναι να είσαι εικοσι ένα και να νιώθεις όλα τα συναισθήματα του κόσμου μαζί και να πνίγεσαι κάθε πρωί στον καναπέ και το σώμα σου να πεθαίνει απ' την περίοδο και τον πονόδοντο και το βήχα και τον ήλιο και τον έρωτα και τις μελιτζάνες και να μην ξέρεις τι να κάνεις
ύπαρχουν τόσα πράγματα που συνειδητοποιείς όσο οι υπόλοιποι είναι απασχολημένοι με το να είναι χαρούμενοι
κάποια απ' αυτά αρχίζουν στο βρακί σου
κάποια άλλα τελειώνουν στο να κοιμάσαι με όλο το κρεβάτι δικό σου
οι μέρες περνάνε, το καλοκαίρι δεν φεύγει ακόμα
θα γυρίσουν με καμμένο δέρμα και καμ ντάουν απ' την ανάφη
θα γυρίσουν γεμάτοι ιστορίες και θα σε φιλήσουν στο στόμα, όπως κάνουν οι φίλοι
θα γυρίσουν και θα ξαπλώσετε στο μπαλκόνι ένα μεσημέρι παίζοντας τάβλι, γιατί αυτό είναι ο έρωτας
το καλοκαίρι θα φύγει, θα πάρει κάποιους μαζί, κάποιους θ' αφήσει
η αθήνα θα έχει επιβιώσει άλλον ένα καύσωνα
κι εμείς θα περπατάμε άτσαλα αγκαλιά προς τις μεγαλύτερες νύχτες του κόσμου
τα χέιγκ σε κλειστοφοβικά μπαρ
και τα υποχρεωτικά σάββατα που τόσο θα θέλαμε να έχουμε αποτάξει

ρε έχω ακόμα υπερένταση θες να βάλουμε τίποτα να δούμε

απρίλιος 2019

το φως ξεκλειδώνει το
παράθυρο το πρωί που
φωτίζει δεν με χαϊδεύεις
πόδι που αγγίζει φοβάσαι
πόδι που τρέμει αγγίζει ξανά
οι ώρες τελειώνουν το βράδυ γίνεται
μπλε
πιο κοντά πιο κοντά
υπολογιστής που καίει τα μπούτια μου
χέρι σκαλώνει στην κόγχη του στήθους
φλέβες ποτάμια σ' ένα μεγάλο νησί
η μητρική κάρτα υποφέρει
αλκοόλ στο μαξιλάρι
τούφες μαλλιών στο μέτωπό σου
ανδροειδή σκοτώνουν ανδροειδή κοιτάς
σε χαζεύω αλλά δεν σε κοιτάω
δάχτυλα που ψάχνουν δάχτυλα
γόνατα στενός χώρος σεντόνια
ρούχα στο πάτωμα ντουλάπα ανοιχτή
η πόρτα δεν κλείνει το δωμάτιό σου
η πόρτα κλείνει τη νύχτα
κουτάκι που ανοίγει χωρίς καφέ το πρωί
δάχτυλα στο στόμα πες μου τι θες
θέλω εσένα και μόνο εσένα τώρα
υγρά φρεσκοξυρισμένο δέρμα τσούζει
έχουμε μιάμιση ώρα να κοιμηθούμε ο
ένας πάνω στην άλλη
ιστορίες απ' τη γλώσσα σου για ο,τι
σημαντικότερο έχουμε
ήλιος ταβάνι σκιές ξυπνητήρι
ξεραμένα υγρά πρέπει να σηκωθούμε
γυρνάω απ' την άλλη πάρε με αγκαλιά
κι ας ήλιος ταβάνι σκιές ξυπνητήρι
η πλάτη μου λούζεται με αχτίδες
δάχτυλα σπόνδυλοι δικά σου δικά μου
τα χείλη σου μου φιλάνε τα πλευρά
και σταματούν να δουλεύουν
πέτρες που πέφτουν
σάλια σώμα στρωμένα σεντόνια
κι έπειτα πάλι
υγρά και ξυρισμένο δέρμα και τσούζει
μηδέν ώρες μηδέν λεπτά
πρωί πόρτα που ανοίγει κατούρημα
φούτερ κασκόλ μάτια ανοιχτά
μας κοιτάνε δεν ξέρουν ότι έχω το σώμα
σου πάνω μου νομίζουν ότι απλώς
ξενυχτήσαμε στη δουλειά
μιάμιση ώρα ύπνος το στρώμα σου ήταν
βολικό μια φορά στα χίλια χρόνια
ανοιχτός θώρακας νυχτερίδες φθόγγοι
εικόνες
μια τελίτσα στη γραμμή που μας ενώνει
πληρότητα άνοιξη ιστορίες για ύπνο
εσύ κι εγώ, πού και πού

και κάτσε εσύ ν' αναρωτιέσαι
αν αυτό το 'γραψε
ρομπότ
ή άνθρωπος

+τροφη

κατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν πλέον διαφορετικά, όταν κόψαμε τον ανανά, τον μοιράσαμε σε τρία εύκαιρα μπρίκια, αφού δεν είχαμε πιάτα, κι η καθεμιά έβαζε το πιρούνι της μέσα κόβοντας ένα κομμάτι και βάζοντάς το στο στόμα. οι χυμοί του ανανά πασάλειφαν τα αγορίστικα χείλια και λέρωναν τα κοριτσίστικα πηγούνια, καθώς τα σάλια όλων συγκεντρώνονταν μπουκιά τη μπουκιά στον πάτο του μπρικιού. κατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν πλέον διαφορετικά, όταν ένιωσα χαρά που μοιραζόμασταν τον ανανά, που το δικό μου σμάλτο έβρισκε το δικό σας σμάλτο στις άκρες των πιρουνιών.

χθες γυρνούσα το κεφάλι από μάτια σε μάτια, κι ήταν όλα γερμένα, κι ο στέλιος είπε "πολύ γυαλισμένο μάτι έχει πέσει σήμερα", κι είχε δίκιο, όλα τα μάτια φώναζαν εξάντληση. όμως, κι έτσι, όσα μάτια γύρισα να κοιτάξω, ίδιο το γυάλισμα, ίδιο το γύρσιμο προς τα μέσα, κι όλα, μα όλα, έλεγαν κάτι διαφορετικό. η τασ κοίταξε το πόδι μου και ρώτησε "γιατί είσαι σκατά;". τα δικά της μάτια πλαισιώνονταν από χοντρό τιρκουάζ γκλίτερ που έσπαγε σιγά σιγά όσο ξημέρωνε, σχηματίζοντας μικρές τιρκουάζ γυαλιστερές ρυτίδες. ο γιώργος μου είπε "σ' αυτο το σημείο πρέπει να επανεκτιμήσουμε τη σχέση μας" και τα μάτια του ήταν κόκκινα και χαρούμενα, κι ύστερα ξεφωνίσαμε γελώντας. ο γ.π. κοιτούσε τα βυζιά μου, κοιτούσε τα μάτια μου, χαμήλωνε το βλέμμα και μετά έπιανε πάλι να κουβαλήσει.

υπάρχουν πολλοί τρόποι να κοιτάξεις, όπως υπάρχουν πολλοί τρόποι ν' αγαπήσεις και να ερωτευτείς. βέβαια, αν και αυτό είναι μια άλλη ιστορία, στον έρωτα όλοι καλοί είμαστε, κι αυτό γιατί αν και η σαγήνη είναι μια τέχνη δύσκολη, είναι παράλληλα μια τέχνη που μαθαίνεται και αφομοιώνεται με διαφορετικές ταχύτητες, καθώς περνούν τα χρόνια. το ν' αγαπάει κάποιος, όμως, όχι -δεν μαθαίνουν όλοι ν' αγαπάνε. 

έτσι, το τελευταίο βλέμμα ήρθε απ' τον αντώνη, που με κοίταξε κουρασμένα και είπε "πάμε, φενάκι;". κι αρχίσαμε ν' ανηφορίζουμε προς το σύνταγμα με μεγάλους δρασκελισμούς, επιτέλους χωρίς κάποιον πιο μικροκαμωμένο άνθρωπο να δυσκολεύεται να μας προφτάσει χαλώντας μας το βηματισμό. εκείνο το βράδυ, ίσως να μην καταφέραμε να χορέψουμε χαζοπανκ, αλλά ξέραμε ότι θα ξαναρχόταν η ώρα και γι' αυτό -ίσως σε μέρη και ώρες που δεν το πολυ-υπολογίζαμε. 

ξαπλώσαμε το ένα άγαρμπο σώμα δίπλα στο άλλο, εγώ είδα στον ύπνο μου τον τζόρτζιο αγκάμπεν να με περιμένει στις εφτά και τέταρτο που έπρεπε να ξυπνήσω, κι ο αντώνης σηκωνόταν να βγάλει τη μπλούζα του ή να ρίξει μια ματιά στην καλλιρόης απ' το μπαλκόνι. 

13.02.2018


με τις έντονες κολόνιες σας
τα πόδια τ' ανοιχτά στη θέση του λεωφορείου
με το αγέρωχο βήμα
και το παλτό που ανεμίζει
με την επιβολή των εβδομήντα χρόνων σας
και το αυτάρεσκο χαμόγελο
με τα σφιγμένα χείλη
και τις λέξεις που δεν κάνουν ποτέ λάθος
με την αγκαλιά που πρέπει πάντα να 'ναι γεμάτη
και το κρεβάτι που είναι ντροπή να μένει κρύο
με την εισπνοή που τρώει όλο το οξυγόνο
και τους φαλλούς που κρέμονται μέσα απ' τα παντελόνια σας
με τα γεμάτα πορτοφόλια σας
με τις μουσικές σας
τα μαθηματικά σας
τη λογοτεχνία σας
την τέχνη σας
τους δημόσιους λόγους σας
τη φιλοσοφία σας
τις βιβλιοθήκες σας
την πολιτική σας
τον αντισεξισμό σας
τις τσόνες σας

όλα δικά σας

όλα είναι
και θα είναι δικά σας
κι αλήθεια, δεν ζήτησα κάτι

ίσως κάποτε χοροπηδήσω
χαρούμενη
πάνω στις στάχτες
του κόσμου σας
ίσως γράψω τα ονόματά σας
στο τετράδιό μου
και βρεθείτε νεκροί
ίσως πληρωθώ μια μέρα
μαζί με τις αδελφές μου
για όλη τη συναισθηματική υπεραξία
που έκανε τα γρανάζια σας
να γυρίζουν
και να σας περιφέρουν ζωντανούς

ειλικρινά
σας αγαπώ όλους πολύ
αλλά σταματήστε
για μια μέρα
έστω
να είστε τόσο
άντρες

27.10.2017


ιθάκης, κύπρου, κεφαλληνίας
σόροβιτς, σόροβιτς έξι
ένα διαστημικό λεωφορείο
κι ένα εισιτήριο για την κόλαση
αγνοώντας τους άντρες οδηγούς
και τις παράξενες κυράτσες
ο κόσμος είναι δικός μας
έστω γι' απόψε
έστω όπου κόσμος
βάλε πατησίων - χαριλάου τρικούπη
κι ας μην είχαμε ούτε σήμερα
λεφτά να πιούμε
και θα γυαλίζουν τα μάτια
και θα σφίγγεται η καρδιά
πώς είναι να νιώθεις χωρίς να πίνεις
αλήθεια
πώς είναι να πηδιέσαι χωρίς να κλαις
στο τέλος
κι εν πάση περιπτώσει
για πόσο θα ξυπνάμε σε σπίτια
με σπασμένα κρεβάτια
και λειψά σεντόνια
δίπλα σε σώματα που
εντάξει, δεν θα μας πείραζει
και να έλειπαν
σπίτια - κουκίδες στο χάρτη
μια κουκίδα για κάθε νέα περιοχή
που κοιμηθήκατε
συγχαρητήρια, δώρο
ταξιδιωτικός οδηγός
για το διάολο

η βασιλισσα των καμ νταουν

"crying in reverse" (artist: tanjavanja)

φθινόπωρο 2017

ο κίτρινος τοίχος είναι το κορίτσι που
διαβάζει βιβλία στο στρωμένο κρεβάτι
ο κόκκινος τοίχος είναι το χέρι που
σφίγγει την καρωτίδα στη διάρκεια της διείσδυσης
τα χέρια ιδρώνουν τα πρωινά του αυγούστου
ενώ η μύτη βουλώνει λευκά
η καρδιά αρρυθμεί τα ξημερώματα του σεπτέμβρη
κι η ευφορία δεν θα κρατήσει πολύ
αγόρια που κοιμούνται σε εμβρυακή στάση
πιάνοντας όλο το κρεβάτι
γιατί δεν θέλουν πραγματικά να είσαι εκεί
περιμένεις στην εξώπορτα μέχρι
να τακτοποιήσουν το καθιστικό και να σε βάλουν μέσα
ενώ στη θέση σου θα έπρεπε να είναι κάποια άλλη
παίζεις το ρόλο της ντουμπλέρ
όπως τόσοι άλλοι έχουν κάνει το ίδιο
για σένα
χαϊδεύεις τ' αγόρια που κοιμούνται σε εμβρυακή στάση
και τ' αφήνεις για να προλάβεις το πρωινό μετρό
κάποια εξ αυτών ξυπνάνε, δυστυχώς
ρωτάνε "γιατί φεύγεις" μεσ' τον ύπνο τους
κι εσύ τους φιλάς το χέρι
μειδιάζοντας κάπου κάπου
είσαι εσύ το θύμα
κι όχι αυτοί -καλό είναι να σπάει
η ρουτίνα, κάπου κάπου
οι περαστικοί μυρίζουν τι έκανες όλο το βράδυ
κοιτούν ενοχλημένοι τα κουρασμένα σου μάτια
όμως πού να ξεραν ότι για σένα
όλα είναι επίπεδα και ροζ
ότι άπαξ και κυλήσεις στα ρολαρισμένα χαρτονομίσματα
καμιά έλλειψη δεν έχει πια σημασία
τα πάντα αποκτούν υφή και αίσθηση
και το μόνο σου πρόβλημα
είναι που αύριο θα υποφέρεις από ταχυκαρδίες
θα κλαις για όλες τις θλιμμένες υπάρξεις
ασκληπιού και τσιμισκή γωνία
ή αλλιώς "η βασίλισσα των καμ ντάουν"
μπορείς να ζήσεις έτσι;
εάν τίποτα δεν έχει σημασία
εάν τίποτα δεν μας έμεινε για να πεθάνουμε
εάν ζούμε για τη μετα-αλήθεια
εγώ σου λέω πως μπορείς

τιναμησου-τυχει

29.10.2017

εκείνο το τιραμισού ήταν καλύτερο
από πολλά τιραμισού
ήταν, ακόμα, καλύτερο
από πολλά
μη-τιραμισού πράγματα
για τα οποία σε ρωτάνε
"πώς ήταν;"
κι εσύ απαντάς λίγο λιγότερο αδιάφορα
απ' ότι αν μιλούσες για ένα τιραμισού
ας πούμε
εκείνο το βράδυ
τα χείλη τα δάχτυλά του
έσταζαν αίμα
"τι όμορφο κόκκινο"
και σκουπιζόταν στην κοιλιά σου
κι οι τρίχες σου γέμιζαν κι εκείνες αίμα
κι η γλώσσα σου είχε γεύση νομίσματος
κι ύστερα
το κρεβάτι ήταν αρκετά βολικό
για ξένο ημίδιπλο κρεβάτι
όμως καμιά σημασία δεν είχε
γιατί
όσο και να βολευόσουν
"τι σκατά κάνω εγώ εδώ" αναρωτιόσουν
"κοιμήσου, θα δούμε το πρωί"
όμως ήρθε το πρωί, το μεσημέρι
πεταγόσουν απ' την ταχυκαρδία
κι ακόμα αναρωτιόσουν
"τι σκατά κάνω εγώ εδώ;"

κι εν πάση περιπτώσει, κάποιες φορές
καλύτερα να τρως,
παρά να μιλάς
να φιλάς
ή να πηδιέσαι

κλαμπ "η μερα κι η νυχτα"

manchester cathedral

19.11.17


ο τρύφωνας
ξέρεις, ο τρύφωνας έτσι κάπνιζε
το τσιγάρο
το δικό μου τσιγάρο τελειώνει
όμως ο τρύφωνας έτσι κάπνιζε
το τσιγάρο
μεγάλη ε ι σ π ν ο ή
κι ύστερα
η σεροτονίνη θα πάει ένα μακρινό περίπατο
πιο μακριά απ' τη βόρεια αγγλία
ή την κεντρική βουλγαρία
πιο μακριά ακόμα
απ' τους συνοριοφύλακες σ' όλη τη
γη - γλόμπο
κι ας μην είναι γλόμπος
κι ας είναι ό,τι σκατά θέλει
επιτελεστικότητα δεν είπαμε;
όμως "μαμά, τα κατάφερα"
μαμά, ακούς;
μαμά, είμαι ερωτευμένη κάθε νύχτα
και λέω ιστορίες
τόσες ιστορίες, μαμά
ξέροντας πως πάλι δεν θα τις εκτιμήσεις
γιατί, οι ιστορίες μου, μαμά
δεν είμαι εγώ
πάντα αυτή η μικρή λεπτομέρεια
αυτό το καρότο
που σ' αρέσει να απολαμβάνεις θλιμμένη
όμως, πάλι δεν ξέρω
δεν έχω ιδέα
πώς θα τελειώσει αυτή η ιστορία
ή αυτό το τσιγάρο
πώς θα τελειώσει ο έρωτας
το τραγούδι
ή το ποίημα
που δεν είναι ποίημα, γιατί
ποιος γράφει ποιήματα, ποιος
μοιρολογεί το νεκρό
ακόμα;

πππππππππ

Ines J. (powered / brush pen in a multicoloured paper notebook)

03.12.2017

συνήθως απλώνει το σώμα του
διαγώνια
πιάνει όλο το κρεβάτι
"αυτό το στρώμα δεν είναι δικό σου"
μέσα στο βράδυ σε αναζητεί
σε τοποθετεί εγωιστικά κοντά του
-έτσι-
χθες κούρνιασε απ' την αρχή
σα σκύλος
πήρε το πόδι μου
το πέρασε ορθή γωνία από πάνω του
κράτησε τις παλάμες μου
κι αν
έκανα ότι κουνιέμαι
φρόντιζε επιτακτικά
να με επαναφέρει στην κοιλιά του
κι έτσι το σύμπαν
συνέχισε
να περιστρέφεται

τραυλίζουμε

03/01/18

τι σημασια έχει ποια ήταν αυτή
εξάλλου οι διασκευές συμβαίνει
συχνά, να είναι καλύτερες
απ' τα ορίτζιναλ
όπως λέμε παρθενογέννεση
δεν υπάρχει
μήτε στη μουσική
μήτε στον έρωτα μωρό μου
το τσάι με τα πορτοκάλια
κρύωσε ως
το επόμενο πρωί
κι Εκείνος δεν έσυρε σταυρό
άγγιξε ένα γυναικείο σώμα
κι είχε κανονικό εβραϊκό επίθετο
Εκείνος ήταν πιο πολύ άνθρωπος
παρά θεός
όμως τι σημασία έχει ποιος ήταν αυτός
εξάλλου εκείνοι που τον ψέλνουν
σε γλώσσα ροκεντρολ-μπλουζ-σαξοφονέ
χάθηκαν σε ναρκωτικά
που ούτε θα μπορέσεις ν' αγγίξεις
ούτε να φανταστείς
αν μάθαμε κάτι, παρ' όλα αυτά
είναι πως το μέλι
πάντα στεγνώνει
όσο γλυκό κι αν είναι
τα θαύματα δεν κρατούν
παρά δευτερόλεπτα
και το μόνο που τα θυμίζει
είναι εύηχες
στατικές παραβολές
το μόνο που μάθαμε
είναι πως η μπύρα
βρωμάει όταν χαλάει
και πως τα πιο γοητευτικά χαμόγελα
ακόμα κι αυτά
κάποτε ξεχνιούνται