σκέψεις που θυμίζουν τζετ-πακ
σκέψεις που μοιάζουν με αλεξίπτωτα
υποτιτλισμός, ραπ, δύο δουλειές, διάβασμα για πάντα
συνελεύσεις , καινούργια στυλό, λάιβς, ξανά διάβασμα
από το παιχνίδι με το τετράχρονο στο φρέντο εσπρέσο μέτριο
ένα σπίτι που μου δίνει χώρο
ένας συγκάτοικος που κοιμόμαστε στο πάτωμα
φοβόμουν μην γίνω ο παλιός μου εαυτός
τελικά χρησίμευσε για προσάναμα σε κάτι που δεν καίγεται
ανακαλύπτω αναγκαία όρια, τα κοιτάω να σχηματίζονται
μια ελπίδα να μην μεταμορφωθούν σε άμυνες
είμαστε με το συναίσθημα
με την ακεραιότητα και με το θρυμμάτισμα
αγόρια γύρω στα σαράντα, αλλά ξέρω πια τι είναι αυτό που δεν ζητάω
αγόρια γύρω στα τριάντα που τους αρέσει ο ιδρώτας μου
ταχυκαρδία ξανά, δηλαδή μπορώ ακόμα, δηλαδή "σταμάτα
να κάνεις κάθε φορά έτσι" λέει η μπάρα
όμως πέραν του ότι δεν είναι ποτέ "έτσι", γιατί κανένα "έτσι" δεν είναι ίδιο με το προηγούμενο
σήμερα είναι λιγότερο "έτσι" από ποτέ
με την κυριακή έχουμε τσιγάρα εναλλάξ
έχω βγάλει μιάμιση βδομάδα με τρίμματα καπνών που φυλάω για τις αφραγκίες
μέχρι να φτάσει η καύτρα στο χτένι
και να αναγκαστώ να πάω περίπτερο
το πέμπτρο καλοκαίρι στην αθήνα έχει κάτι που θυμίζει τα υπόλοιπα
σεντόνια λερωμένα από σώματα που δεν θα πείραζε και να έλειπαν
ένα χειμωνιάτικο αγόρι
δουλειά μέχρι τ'αυτιά, κι όμως
όλα τα παλιά "έτσι"
έχουν γίνει μπάλα στα πόδια μου, γιατί
ξυπνάω για πάρτη μου, γιατί
κρατάω το σώμα μου όσο αυτό με κρατάει απ' τα μαλλιά
κι είναι, για πρώτη φορά, μια σχέση ισότιμη μεταξύ μας
χρωστάω μέιλ, πρόβες, εργασίες
αλλά τίποτα δεν μπορεί να μου πει πια πως δεν είμαι αρκετή
τίποτα δεν θα με κάνει να χτυπήσω τις κλειδώσεις στον τοίχο μέχρι να ματώσουν
τίποτα δεν θα με κάνει να κόψω το στήθος, τα μπούτια ή τα χέρια μου
γιατί δεν ζητάω αυτό που δεν είναι εδώ
γιατί η έλλειψη είναι κομμάτι της σελήνης χωρίς το οποίο δεν θα ήταν ολόκληρη
γιατί με κοιτάζω με μάτια γεμάτα
κι όταν κουράζομαι, μπορώ επιτέλους να φύγω
μπορώ να φύγω σημαίνει διαλέγω
διαλέγω σημαίνει ξυπνάω έχοντας συνείδηση του πού πάει η μέρα
κι ας είμαι χαμένη στις εκατομμύρια κουκκίδες που φτιάχνουν τον χάρτη του μήνα
κι ας την βγάζω με εφτά ή δεκαεφτά ευρώ τη μέρα
έχω πληγώσει κάθε μου κύτταρο για να μπορώ να στέκομαι εδώ
και να με κοιτάω, και να σας χαζεύω
κι ας μην έχω αποδεχτεί τον θάνατο, κι ας ακουμπάω στις ανασφάλειες
κι ας έχω τύψεις, φοβίες το βράδυ, ριταλίν και ζάναξ δίπλα στο κρεβάτι
ξέρω
πως μου αξίζει να είμαι παρούσα, πως μπορώ να δίνω μέχρι εκεί που φτάνω
πως όλα επιστρέφουν διαφορετικά
και γι' αυτό θα ξαναρίξουμε τα ζάρια χωρίς να περιμένουμε εξάρες
