Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2022

όπου προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει

πιέζω τον ιάσονα να μάθει να τονίζει
προσπαθώ να μαζέψω τον εαυτό μου και να πατήσω το πλήκτρο του τόνου πριν το γράμμα
οι τόνοι κουβαλούν αυτή την εξουσία
δομικά παιδιά της γλώσσας, της μητέρας των εξουσιών
κι εγώ να μην έχω ιδέα για τίποτα

δεν ξερω τι σημαίνω
δεν ξέρω γιατί καυλώνω
δεν ξέρω γιατί το εσωτερικό των μηρών μου πονάει
δεν ξέρω γιατί αποφεύγω
δεν ξέρω γιατί με καλεί το κρεβάτι για τους λάθος λόγους
δεν ξέρω πότε πρόλαβα να κουραστώ απ' την ηρεμία
δεν ξέρω αν έζησα ποτέ τα τελευταία έξι χρόνια κάποια ηρεμία
δεν ξέρω πότε πέρασαν έξι χρόνια απ' τα 18
δεν ξέρω τι θα γίνει αν πεθάνεις
δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να ζω
δεν ξέρω πώς θα μοιάζει ο έρωτας αύριο
δεν ξέρω γιατί απομακρυνόμαστε
δεν ξέρω πού πάει η μαγεία
δεν ξέρω γιατί χτυπάω τα πόδια μου κάτω
δεν ξέρω γιατί σταμάτησα να κόβομαι
δεν ξέρω πώς στέκομαι, πώς μοιάζει το σώμα μου, πώς ακούγεται η φωνή μου, τι είναι αυτό που λέω, τι θέλω απ' την ζωή, αν μπορώ να κρατήσω την ζωή απ' τα μαλλιά, πώς πνίγεται η αυτοπεποίθηση
δεν ξέρω γιατί νιώθω να υπάρχω μόνο στην μπάρα και στην τουαλέτα του καφενείου
για να ξυπνάω το επόμενο πρωί με κεφάλι που φλέγεται από πονοκέφαλο, υπερθερμία και όνειρα
δεν ξέρω γιατί δεν θέλω να είμαι πουθενά
δεν ξέρω γιατί δουλεύω
και διαβάζω νεκρούς τύπους που μου γαμάνε το μυαλό
και συνεχίζω να δουλεύω
και ματαιώνομαι που δουλεύω αντί να διαβάζω
και δεν μπορώ να διαβάσω γιατί νιώθω πως δεν έχει νόημα
και συνεχίζω να δουλεύω
και τα μάτια μου αδειάζουν
και δεν υπήρξα νηφάλια πάνω από τρεις μέρες τα τελευταία τρία χρόνια
και συνεχίζω να δουλεύω
μέχρι να γίνει τελικά η φυσική επιλογή
από δουλειά, από διάβασμα ή από πιωμα
κατι απ' αυτα θα με παρει απ' το χερι και θα μου δειξει την εξοδο
εγω θα πω "ευχαριστω, παντα το 'ξερα"
και θα παω να ζησω την ζωη που ζουνε ολοι
κι οταν δω πως δεν μπορω να κυκλωσω ουτε αυτον τον κυκλο
όλα θα εχουν πια λυθει

ολα επιστρεφουν
καποιες φορες πολυ πιο γρηγορα απ' οτι τα θελαμε
κι αν αυτο ποναει
ε, ξερεις -τέικ ιτ ορ λιβ ιτ

να κρατατε τις χαρες
τους ανθρωπους
τις ανεσεις σας
και ολα τα στρωμενα χαλια που σας επιτρεπουν να περπατατε
να κρατατε τα χαμογελα και τα προβληματα που λυνονται μ' εναν υπνο
κι αφηστε μονο 
λιγο χωρο για σουλατσο στα καλα νεκροταφεια
μην το πολυσυζητησουμε τωρα 
η επιβεβαιωση της πραγματικοτητας συχνα ειναι το μεγαλυτερο φορτιο

υ.γ.: σήμερα ξυπνησα και το σωμα μου μυριζε οπως το δικο του. τοξικοτητα, ιδρωτας και βρεγμενο μαξιλαρι. μονο που εγω δεν εβαλα σε κανεναν τις φωνες. ισως γιατι το μονο εμβιο κοντινο πλασμα ηταν ο σκυλος.