 |
| nine of swords |
φοβάμαι πολλά πράγματα τελευταία
φοβάμαι κάποιες λέξεις, φοβάμαι τους τόνους
φοβάμαι ν' ανοίξω κάποια τετράδια και κάποια βιβλία
φοβάμαι το χαρτί, το χαρτάκι, το χαρτί μου
θα 'θελα απλώς να φοβόμουν το φόβο
αλλά φοβάμαι το σκοτάδι, την εγκατάλειψη
τα σκουλίκια, το μπαμπά μου
φοβάμαι τον πληθυντικό και τις περίεργες κλίσεις,
τα κεφαλαία γράμματα που δε μου κάθονται σωστά
φοβάμαι όλα τα αγόρια
φοβάμαι κάποια συγκεκριμένα αγόρια και την αγάπη και την όρεξή τους
φοβάμαι τους μηρούς και τους γλουτούς μου που ανοίγουν και κλείνουν
και κάθονται και στήνονται και περιμένουν και βρέχονται
έχοντας πλήρη επίγνωση του τρόπου που ανοίγουν και κλείνουν
και κάθονται και στήνονται και περιμένουν και βρέχονται
φοβάμαι αυτά που συμβαίνουν, φοβάμαι λίγο παραπάνω αυτά που έχουν συμβεί
και σίγουρα τρέμω φοβούμενη αυτά που έρχονται
το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω πώς να σταματήσω να φοβάμαι
κάποιες μέρες μπορώ να στηριχτώ στο γόνατό μου
και να πω "ωραία" και να αντικρίσω τη μέρα και τον ήλιο
να μείνω μόνη μου και να γράψω και να ερωτευτώ
υπάρχουν όμως κι οι άλλες μέρες
οι μέρες για τις οποίες δεν αξίζει να γράψω, γιατί
είναι εγώ, είναι μια καρδιά που χτυπάει πάνω κάτω τεντώνοντας
και κουράζοντας
τους μύες της
οι μέρες αυτές καταγράφονται μόνες τους, αυτοβούλως
σ' ένα μεγάλο βιβλίο σ' ένα μεγάλο συρτάρτι σ' ένα μεγάλο μπαούλο
κάτω από μαξιλαροθήκες και σεμεδάκια και βρωμισμένα μαξιλάρια
αυτό είναι το μπαούλο μου, το μπαούλο που θέλω να μπαίνω όλες αυτές τις μέρες
που παίρνουν το θάρρος να γράψουν οι ίδιες για τις ίδιες
οι σκατά μέρες γράφουν σ' ένα μεγάλο βιβλίο πόσο σκατά υπήρξαν
έτσι ώστε την τελευταία των ημερών μου
αυτό το βιβλίο με τις αφιερώσεις των σκατά ημερών να μου παραδοθεί
και να μου βαρύνει το θώρακα
να το πάρω αγκαλιά και να αρχίσει το αίμα να στραγγίζεται από τις αρτηρίες μου
να πεθάνω όμορφη και αξιοπρεπής, λευκή και ανέγγιχτη
κι άλλα πολλά που δεν υπήρξα
εσύ που το διαβάζεις αυτό, μάλλον δυσκολεύεσαι να το κάνεις εικόνα
να με κάνεις εικόνα
να καταλάβεις την ευτυχή ψυχρολουσία των λέξεων αυτών
σε διαβεβαιώ λοιπόν πως είναι όλα αλήθεια
αν σημαίνει κάτι η αλήθεια για σένα
οι εικόνες αυτές είναι αλήθεια γιατί υπάρχουν στο κεφαλάκι μου
γι' αυτό δοκίμασε λίγο ακόμα πριν τις απορρίψεις στο φάκελο των "μη κατανοητών"
και
για σένα που αμφιβάλλω για όλα
προσπάθησε να καταλάβεις πως οι ίνες οι ιστοί και οι κλειδώσεις που με συντελούν
όλα σκορπάνε μόλις φυσήξει το αεράκι
έπρεπε να πετάξω πορσελάνινες κούκλες και μολύβια με φαγωμένη μύτη
ώστε να μη σε στριμώξω
ώστε να σου δώσω το χώρο σου να ανθίσεις
μέχρι "να πιάσεις" και να βγάλεις ρίζες και ν' αναπτυχθείς στο χώμα σου
δεν έκανα τόσο χώρο
δεν πέταξα όλες αυτές τις μαλακίες
για να τα παρατήσω στη μέση του δρόμου
κι όμως νιώθω ότι τρέχω τρέχω τρέχω
κι όσο πιο ξέπνοη αισθάνομαι
τόσο περισσότερο μακραίνει η διαδρομή
κρατάω ένα μεγάλο καθρέφτη
και τον χτυπάω με μια μικρή πετρούλα
ραγίζει ραγίζει ραγίζει
και τα γυαλιά μου τρυπάνε τα νύχια
τα γυαλιά τρυπάνε τα μπράτσα σου
κι έτσι ξεχνάω τι είναι πραγματικό και τι όχι
πόσα απ' αυτά που λατρεύω πάνω σου στα είπα
και πόσες απ' τις σκέψεις που με ανακατεύουν κράτησα για μένα
ξεχνάω τον κόσμο μας
κλειδώνομαι στον δικό μου
που είναι πολύχρωμος, ευφάνταστος
γεμάτος μαγεία
αλλά δεν παύει να είναι δικός μου
η αλίκη μέσα απ' τον καθρέφτη
εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε με την ανδριανή "σήμερα είναι η μέρα των αντιθέτων"
κι ο κόσμος μας
γεμάτος παράλληλους κόσμους
ένα σύμπαν που προσεχτικά χτίζουμε τοποθετώντας έπιπλα, παρενθέσεις
και ραφάκια
πλάθωντας δωμάτια για να περιπλανιώμαστε χέρι χέρι
σαλόνια στα οποία έχουμε πρόσβαση μόνο οι δυο μας
φράουλες δύο ευρώ το καλάθι γωνία ναυαρίνου και μαυρομιχάλη
το βλέμμα σου όταν νιώθεις ενοχές
το ξεγύμνωμά σου όταν στέκεις αδύναμος
μπασογραμμές και υπογραμμίσεις
ο κόσμος μας
κι εγώ φοβάμαι
κοιμάμαι ελαφρά, τα δόντια μου τρίζουν
σκέφτομαι τη στιγμή που κόβεται η κορδέλα
φοβάμαι να παραδεχτώ
όλα αυτά που φωνάζουν οι φωνούλες στο μυαλό μου
οι φωνούλες που κατεβαίνουν σε μάχες και παίρνουν παράσημα γενναιότητας
οι φωνούλες με τα περίεργα καπέλα και τις τσιρίδες στο λαιμό
αυτές οι φωνούλες φωνάζουν πράγματα
που φοβάμαι να παραδεχτώ
φοβάμαι να παραδεχτώ
φοβάμαι να παραδεχτώ ότι πίσω απ' τη φωνή μου
κρύβονται πολλές φωνούλες
ότι όταν βουτάω τη γλώσσα στο κρανίο μου
δεν στάζει σκέψη αλλά αίμα
γι' αυτό σε μένα δεν πιάνει εκείνο το παλιό ρητό
γιατί είμαι καλή στις μαγγανείες
γιατί δεν περιμένω τιμωρία
γιατί προσδοκώ τιμωρία
γιατί όταν βουτάω τη γλώσσα στο κρανίο μου
δεν στάζει αίμα αλλά φόβος
