Τετάρτη 27 Μαρτίου 2019

η βασιλισσα των καμ νταουν

"crying in reverse" (artist: tanjavanja)




φθινόπωρο 2017

ο κίτρινος τοίχος είναι το κορίτσι που
διαβάζει βιβλία στο στρωμένο κρεβάτι
ο κόκκινος τοίχος είναι το χέρι που
σφίγγει την καρωτίδα στη διάρκεια της διείσδυσης
τα χέρια ιδρώνουν τα πρωινά του αυγούστου
ενώ η μύτη βουλώνει λευκά
η καρδιά αρρυθμεί τα ξημερώματα του σεπτέμβρη
κι η ευφορία δεν θα κρατήσει πολύ
αγόρια που κοιμούνται σε εμβρυακή στάση
πιάνοντας όλο το κρεβάτι
γιατί δεν θέλουν πραγματικά να είσαι εκεί
περιμένεις στην εξώπορτα μέχρι
να τακτοποιήσουν το καθιστικό και να σε βάλουν μέσα
ενώ στη θέση σου θα έπρεπε να είναι κάποια άλλη
παίζεις το ρόλο της ντουμπλέρ
όπως τόσοι άλλοι έχουν κάνει το ίδιο
για σένα
χαϊδεύεις τ' αγόρια που κοιμούνται σε εμβρυακή στάση
και τ' αφήνεις για να προλάβεις το πρωινό μετρό
κάποια εξ αυτών ξυπνάνε, δυστυχώς
ρωτάνε "γιατί φεύγεις" μεσ' τον ύπνο τους
κι εσύ τους φιλάς το χέρι
μειδιάζοντας κάπου κάπου
είσαι εσύ το θύμα
κι όχι αυτοί -καλό είναι να σπάει
η ρουτίνα, κάπου κάπου
οι περαστικοί μυρίζουν τι έκανες όλο το βράδυ
κοιτούν ενοχλημένοι τα κουρασμένα σου μάτια
όμως πού να ξεραν ότι για σένα
όλα είναι επίπεδα και ροζ
ότι άπαξ και κυλήσεις στα ρολαρισμένα χαρτονομίσματα
καμιά έλλειψη δεν έχει πια σημασία
τα πάντα αποκτούν υφή και αίσθηση
και το μόνο σου πρόβλημα
είναι που αύριο θα υποφέρεις από ταχυκαρδίες
θα κλαις για όλες τις θλιμμένες υπάρξεις
ασκληπιού και τσιμισκή γωνία
ή αλλιώς "η βασίλισσα των καμ ντάουν"
μπορείς να ζήσεις έτσι;
εάν τίποτα δεν έχει σημασία
εάν τίποτα δεν μας έμεινε για να πεθάνουμε
εάν ζούμε για τη μετα-αλήθεια
εγώ σου λέω πως μπορείς

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2019

τιναμησου-τυχει




29.10.2017

εκείνο το τιραμισού ήταν καλύτερο
από πολλά τιραμισού
ήταν, ακόμα, καλύτερο
από πολλά
μη-τιραμισού πράγματα
για τα οποία σε ρωτάνε
"πώς ήταν;"
κι εσύ απαντάς λίγο λιγότερο αδιάφορα
απ' ότι αν μιλούσες για ένα τιραμισού
ας πούμε
εκείνο το βράδυ
τα χείλη τα δάχτυλά του
έσταζαν αίμα
"τι όμορφο κόκκινο"
και σκουπιζόταν στην κοιλιά σου
κι οι τρίχες σου γέμιζαν κι εκείνες αίμα
κι η γλώσσα σου είχε γεύση νομίσματος
κι ύστερα
το κρεβάτι ήταν αρκετά βολικό
για ξένο ημίδιπλο κρεβάτι
όμως καμιά σημασία δεν είχε
γιατί
όσο και να βολευόσουν
"τι σκατά κάνω εγώ εδώ" αναρωτιόσουν
"κοιμήσου, θα δούμε το πρωί"
όμως ήρθε το πρωί, το μεσημέρι
πεταγόσουν απ' την ταχυκαρδία
κι ακόμα αναρωτιόσουν
"τι σκατά κάνω εγώ εδώ;"

κι εν πάση περιπτώσει, κάποιες φορές
καλύτερα να τρως,
παρά να μιλάς
να φιλάς
ή να πηδιέσαι