12.21

Σ'ένα κουτάκι βάζω μια μασέλα παραπεταμένη, λέξεις που μάζεψα από λεξικά, τόνους και άνω τελείες από νοητικά πληκτρολόγια, την πρώτη του Σεπτέμβρη κι ένα κύμα που σκάει μια δροσερή αυγουστονύχτα, τους βολβούς των ματιών της, ένα δάκρυ του από κείνα που παραλίγο να δω, το καλοκαίρι του 2012, τα λίγα εναπομείναντα νησιά στο Αιγαίο και τις εκατοντάδες ανεξερεύνητες ζούγκλες της Ευρώπης, τα βιβλία που δεν είναι τσέπης, μια σημαία απ' τον εμφύλιο του 1936.
Το κουτάκι κλείνει, κι εγώ το βάζω στο πιο ψηλό σημείο του δωματίου, ανάβω ένα τσιγάρο, πετάω τον αναμμένο ζίπο στο χαλί, το μέρος σιγά σιγά λαμπαδιάζει, τα καλάμια μου αρπάζουν, το νυχτικό μου αρπάζει, και τώρα σας γράφω απ' την κόλαση.

στον καναπέ

λοιπόν, γνωρίζω κάποιον που παίζει πολύ όμορφα πιάνο και που στέκεται παράξενα.
όμως, ακόμα δεν βρήκα τον άνθρωπο που θα παρατηρήσει την κλωστή στο σώμα μου.
δε θα σας πω το λόγο ύπαρξής της, μάθετε όμως πως είναι σημαντική.
σε φοβίζω έτσι όπως κάθομαι;
ηρέμησε. κλειδαμπάρωσα πάλι το άγχος και τις φοβίες και τη γκρίνια σ'ένα σεντούκι με μάλλινη κλειδαριά, κι από πάνω έριξα ένα σεντόνι.
η αλήθεια βέβαια είναι, πως σε τέτοιες στιγμές κρύβομαι πίσω απ' την κουρτίνα κι ενώ τα πόδια μου φαίνονται, εγώ με νομίζω αόρατη.


αγαπώ τις μαύρες πεταλούδες που μου σβουρίζουν το κεφάλι, έτσι κατάλαβα σήμερα.
πώς αλλιώς εξηγείται το ότι τις απελευθερώνω εκουσίως απ' το βαζάκι τους;

Εγώ, η Σοφία Αμούνδσεν

Βρισκόταν σ' ένα ξέφωτο, δε φοβόταν τις τριχωτές κάμπιες που περπατούσαν νωχελικά γύρω της. Ο ήλιος έπεφτε μέσα απ' τα δέντρα. Φορούσε ένα κίτρινο φόρεμα και τα μαλλιά της ήταν πλεγμένα σε μικρές πλεξούδες.
Απέναντί της καθόταν αυτός που έμοιαζε με ξωτικό. Είχε άσπρο μυτερό γενάκι, ήταν κοντός και καραφλός. Ευγενικός. Κάποτε, της χάρισε τρία κάμελ όταν εκείνη είχε ξεμείνει από καπνό.
Έπιναν τσάι σε ποτήρια πορσελάνης, με ζωγραφισμένους γαλάζιους γλάρους.
Το κορίτσι τού έδειχνε έναν πίνακά της -δε ζωγράφιζε σχεδόν ποτέ, η αλήθεια είναι.
Ο άντρας τη ρώτησε κάτι που δεν είχε απάντηση εύκολη. Ο αέρας μύριζε αγριοκέρασα κι ο ουρανός είχε το συνηθισμένο μωβ χρώμα. Τα μακριά, πεσμένα κλαριά της ιτιάς ακουμπούσαν την ημίγυμνη πλάτη του κοριτσιού.
Η συνάντησή τους αυτή δεν είχε τέλος. Την άφηναν πάντα στη μέση. Σηκώνονταν, ξεσκονίζονταν, ακουμπούσαν στη μεγάλη πέτρα τα μισογεμάτα φλιτζάνια τους και κλειδαμπάρωναν την πόρτα που οδηγούσε στο ξέφωτο.
Δε φοβόταν τις τριχωτές κάμπιες που περπατούσαν νωχελικά γύρω της. Ο ήλιος έπεφτε μέσα απ' τα δέντρα. Φορούσε ένα κίτρινο φόρεμα και τα μαλλιά της ήταν πλεγμένα σε μικρές πλεξούδες...

Πριν ξημερώσω

Εδώ ο ουρανός είναι καθαρός, λεύτερος, μαύρος όπως πρέπει να είναι, μαύρος με μικρά άσπρα λαμπιόνια τσίρκου.

Κάποια τους είναι νεκρά εδώ και δεκάδες χρόνια. Δεν ξέρω.

Άλλα φωτίζουν τις ένδοξες μέρες σου, έτη φωτός και λίγα μέτρα μακριά. Δεν πρόλαβα.

Τι πάει να πει πως υπήρξε αυτό το λαμπιόνι;

Τι σημασία έχει;

Σε φώτισε όταν γέλασες, όταν πηδήχτηκες, όταν έπλυνες τα μαλλιά σου. 

Και το δικό μου λαμπιόνι, να, είναι νέο. Φωτίζει, κι όσο περνάει ο καιρός θα φωτίζει κι άλλο. Ώσπου θα υπερθερμανθεί, θα γιγαντωθεί και θ' απογίνει.

Το δικό μας λαμπιόνι βρίσκεται εκεί. Είναι χλωμό. Αναβοσβήνει, χωρίς να θέλει να πεθάνει.

Έχουμε κι εμείς κάτι απ' αυτό.

Κι ας καταστρεφόμαστε απ' τον θάνατο που κάθε μέρα πλησιάζει κι άλλο. 

Ταξίδι στο κέντρο της Ιβηρικής

Η πόρτα θα κλείσει. Το δωμάτιο θα 'ναι ελάχιστο -μια κουκέτα, ένα παράθυρο και μια τουαλέτα. Θα σκέφτομαι το "Έγκλημα στο Εξπρες Οριαν" και την κυρία με το κιμονό. Θα γκρινιάζεις πως πονάει η μέση σου και θα σκιάχνεις τα μαλλιά πίσω απ' το αυτί. Θα σε σύρω στην κουκέτα, εσύ θα ρωτήσεις "τι θες;" κι εγώ θα απαντήσω κάτι σαν "να γεμίσουμε το τρένο με ήχους απ' το καταπληκτικότερο σεξ που έχει γίνει ποτέ". Δε θα δείχνεις να με συμμερίζεσαι, γαμώτο.
Θα πάμε, λοιπόν, στην τραπεζαρία, το μπαρ ή όπως σκατά το λένε, εσύ θα πάρεις τον καφέ σου πετιμέζι κι εγώ κάτι με φρούτα, χυμό ή τσάι.
Τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ θα περνάμε μέσα από τοπία που δεν έχω φανταστεί ακόμα. Ιδανικά, ο ουρανός θα 'ναι πορτοκαλί.
Κάπου θα τριγυρίζει ένα μυρμήγκι. Θα το σηκώσω στον δείκτη και θα το βάλω ανάμεσά μας.
Θα σου πω κάτι που θα μοιάζει με "Είμαστε εγκλωβισμένοι σ' ένα τρένο, ενώπιον ενός τρίτου (θα κοιτάξουμε και οι δύο το ζαλισμένο μυρμήγκι, το οποίο θα βγάλει κάτω απ'την κοιλιά του ένα ημίψηλο κι ένα μπαστούνι και θα τα φορέσει). Βάσει συνθηκών, λοιπόν, δεν μπορείς να μου αρνηθείς πια τα δύο πράγματα που πάντα αρνήσαι: να δοκιμάσεις βρώμη και ν' ακούσεις Τσαϊκόφσκι". Θα απαντήσεις πως "ο Τσαϊκόφσκι είναι βαρετός", κι εγώ ίσως θυμώσω λίγο.
Εντωμεταξύ, το μυρμήγκι θα χορεύει με βήματα παράξενα και άγνωστα, που πρώτη φορά θα αντικρίσουμε και που -βεβαίως- θα μας παραξενεύσουν. 

Το μέλλον απ' την κορυφογραμμή

Υπάρχει το μέρους όπου τα αγόρια που έκλαψαν στο λαιμό μου δεν έχουν πια πικρία στο μάτι. Εκεί, κρατάω καλάζνικοφ κι ο θάνατος αγγίζει γραμμωμένους φασίστες και χοντρόκοιλα αφεντικά. Το κορίτσι με την ωραία μυρωδιά με αγγίζει όπως πρώτα και τα τρένα κάνουν περισσότερο θόρυβο όταν περνούν. Ο βραδινός Πειραιάς ανήκει μόνο σε σένα κι εμένα, κι όλες οι γάτες έχουν φαΐ. Σε κείνο το μέρος τα αρχαία έχουν ξεχαστεί, κι ο Ιησούς δεν αναστήθηκε ποτέ. Εσύ βάζεις τα δάχτυλά σου ανάμεσα στους μηρούς μου, κι εγώ φροντίζω να σου κλείνω τα μάτια, όπως είδα να κάνουν στους νεκρούς, και να στα φιλάω.
Δεν είδα ποτέ καμιά ταινία, θα τις δω όλες απ' την αρχή. Κι όλοι οι φίλοι που σκορπίστηκαν για χάρη ασημένιων νομισμάτων, σύντομα θα επιστρέψουν στους στριμόκωλους καναπέδες μας. 

Πετρούλες

μικρές μικρές πετρούλες/πετρούλες για το κορίτσι/ξέρεις μάλιστα τις έβαλα σ' ένα βάζο με νερό για να είναι αιώνια όμορφες/αλλά δεν την-τις πρόλαβα/πετρούλες και για το αγόρι/αυτές κι αν πέρασαν απαρατήρητες/αλλά ρε παιδιά γιατί; πετρούλες με αποτυπώματα από πατούσες πετρούλες λουσμένες στο κάτουρο πετρούλες λιωμένες απ' το αλάτι/κι όμως εσείς δεν τις αγαπήσατε/γιατί ρε παιδιά; είμαι κι εγώ λουσμένη και λιωμένη μα μ' αγαπάτε/ή μ' αγαπήσατε/ίσως κιόλας δηλαδή δεν ξέρω/μ' αγαπήσατε κι ας έχω σκισμένα ρούχα κι ας μην είμαι σαν τις άλλες που αγαπήσατε/ουφ αυτό είναι καλό/ίσως κιόλας δηλαδή δεν ξέρω


πατάω πάνω σε πετρούλες πιο μικρές από αυτές που προσπάθησα να σας δώσω/κάποιες έχουν το χρώμα ιδαιτερότητα κάποιες την απόχρωση πνεύμα/όμως πετρούλες είναι/οι πετρούλες τσούζουν τις πατούσες πού και πού ή πέφτουν στη θάλασσα ή βουλιάζουν στην άμμο/ε τις χάνω κι εγώ/και γάμησέ τα μετά γιατί χάνω την ισορροπία μου/σωστά μάντεψες μετά γίνομαι κι εγώ πετρούλα και με αποκαλώ ανασφάλεια ή χαμό

σ.σ.σαμερ

Σήμερα θα είναι μεγάλη μέρα
-από εκείνες με τα πολλά ηλιοβασιλέματα
κι εγώ θα περπατώ τη λεωφόρο μονάχη μου
Εϊ! Μην κατσουφιάζεις, όλα είναι καλά
Άπαξ και μάθεις να το κάνεις, είναι εύκολο
αλήθεια σου λέω
Την πρώτη και τη δεύτερη και την πέμπτη,
ίσως και την εικοστή πέμπτη φορά,
νιώσεις τα ματόκλαδά σου βαριά
τις γροθιές σου σφιχτές
και τα χείλη δεμένα
Είδες; Καταλαβαίνω
Όμως μετά, κάφτρα με την κάφτρα
θα συνειδητοποιήσεις πως
ο κόσμος δεν είναι καλός τόπος για να περπατείς μονάχη
δεν είναι καλός τόπος για να περπατείς, γενικά
Οπότε οι μυς σου θα ξεσφίξουν
κι εσύ θα γίνεις πιο δυνατή
και πιο όμορφη
Άκου, αυτή τουλάχιστον τη συμβουλή
Μπορεί κάτι να έμαθα κι εγώ η μικρή

13.06.2015

Απ' το παρελθόν τρέχεις να κρυφτείς.
Το δικό σου, των άλλων
ίσως κι από την ανυπαρξία του δικού σου
Πολύτιμος φίλος για να είστε σε αντίθετες μεριές, που λες
Εγώ, η μικρή, αυτό έχω καταλάβει
Είμαι σίγουρη πως κι εσύ στα νέα σου χρόνια, αντίστοιχες παρατηρήσεις έκανες
Η διαφορά μας όμως είναι πως, εγώ δε θέλω να ξέρω για σένα
Και δεν έχει να κάνει με εγωισμό αυτή τη φορά
Ίσως γι' αυτό κιόλας να μιλάω τόσο,
για χαζά κι ανούσια

Είμαι ανούσια;
Ίσως
Τόσα "ίσως" μαζεμένα γύρω γύρω
Είμαι ένα μεγάλο "ΙΣΩΣ" καρφωμένο σ' ένα παλούκι κάπου σε μια πλατεία
ή λιγότερο ποιητικά, δεν έχω καταλάβει τίποτα για τον κόσμο
Εξάλλου, πώς αλλιώς εξηγείται το ότι κάποτε τον σπρώχνω
και κάποτε τον αγκαλιάζω;
Τι να σου πω
Θέτω ερωτήματα που ουδεμία σχέση έχουν με το πρόβλημα

(Ξέρεις ποιο πρόβλημα
Σου 'χω ξαναμιλήσει γι' αυτό
Και μάλιστα συνειδητοποίησα πως αυτό το πρόβλημα
είναι η πηγή όλων των προβλημάτων)
Έχουμε πλάκα
εμείς που νομίζουμε πως είμαστε σημαντικοί

Ίσως, λοιπόν,
εκείνη την ταινία
να την αδίκησα λίγο
Το να μπορεί κανείς να αποκτήσει λήθη
είναι ό,τι όλος ο ανθρώπινος πολιτισμός αξίζει

Πεταμένα μεσημέρια

Ξάπλωσα θλιμμένη,
με εκείνο το βαρύ συναίσθημα
και την άστατη ταχυκαρδία
Σκέφτηκα "δες, έχετε συμφιλιωθεί"
και χαμογέλασα αμυδρά στη σκέψη της θλίψης να μου κρατάει το χέρι και μένα να μη με νοιάζει
Υπερτίμησα τον εαυτό μου θαρρώ
γιατί, κλείνοντας τα μάτια
κυριεύθηκα από τις ασχημότερες εικόνες
το νοσηρότερο εφιάλτη
το όνειρο το σάπιο που δεν έχει σχέση με τέρατα και ίσκιους
Πετάχτηκα πάνω, μα πείθοντας το κουρασμένο μου μυαλό πως απλώς πάλι το ίδιο με εμπαίζει
ο λήθαργος επέστρεψε
Και οι εικόνες, μα το διάολο, επέστρεψαν κι αυτές
Πόνος, τόσος πόνος και σιχασιά
"Γιατί το κάνεις αυτό;"
Και φώναζα μεσ' τη σκέψη μου "θέλω να φύγω από 'δω"
και λες και για λίγο το μυαλό μου με λυπήθηκε,
ξύπνησα.
Το σώμα μου δεν υπάκουγε, παραπατούσα
Οι μυς ήταν χαλαρωμένοι
και η γεύση πικρή
Όμως, το χειρότερο ήταν πως οι εικόνες παρέμεναν μέσα μου
κι εγώ δεν ήξερα πού, πλέον, να κρύψω το κουφάρι μου.

Του

Φοβάμαι τα έπιπλα
τις θυμίσεις τους
όλα τα πριν
κάθε ίσκιο
Φοβάμαι μια ύπαρξη
τις ρυτίδες
Φοβάμαι να ψάξω

Είμαι το παιδί που παίζει κρυφτό με το εγώ του

Το όνομά του

Η καρδιά χτυπούσε δυνατά
Ο κόσμος ντυνόταν λευκός
Τα μάτια πετάριζαν
Βίαιη αίσθηση
Το χαμόγελο και η λύτρωση

Η καρδιά χτυπούσε δυνατά
Κρύο
Τρέκλισμα στο πάτωμα
Η αρρώστια
Μαύρο βέλο
Ο κόσμος είναι μια γρονθοκοπημένη πόρνη
Σκέψεις κενές
Βλέφαρα ορθάνοιχτα
Μυαλό σίφουνας
Η καρδιά πονάει


Το όνομά του,
 ήταν εξάρτηση

Το παρατράβηξα

Το μυαλό μου αποκτά πράσινα λαμπιόνια
Αναβοσβήνουν γρήγορα, θα 'λεγες πως θέλουν να με ζαλίσουν
Όμως, απλώς με εγκλωβίζουν
Μου θολώνουν τα μάτια
κι εγώ πονάω, τα τρίβω,
σφίγγω τα χείλη, γίνομαι ξανά κοριτσάκι
Δεν είμαι πια κοριτσάκι
Δεν είμαι, δεν είμαι, δεν είμαι
Έχω ξεφύγει, δεν έχω ξεφύγει;
Κοίτα πώς ματώνουν οι γροθιές μου
κοίτα πώς γελάω σα γυναίκα
Το παράκανες, κορίτσι
Γυναίκα δεν είσαι
Μη με διακόπτεις,
για πράσινα λαμπιόνια έλεγα
Όλα είναι πράσινα πια
Το πρόσεξες κι εσύ; Όχι;
Τέλος πάντων, ξέρω γιατί όλα είναι πράσινα πια
Δε σου λέω, αν και η αλήθεια είναι πως ξέρεις
Το μόνο που θέλω τώρα είναι να πιάσω ένα ένα τα γαμωλαμπιόνια
να τα ζουλήξω με τα δυο μου δάχτυλα
να σπάσουν σε τρία κομμάτια
να μην ξανανάψουν ποτέ πια
Και ίσως, ίσως λέω
να πάρω τα σπασμένα κομμάτια
και να τα μπήξω σε μια καρωτίδα
Ναι, αυτός ο θάνατος της πρέπει της συγκεκριμένης καρωτίδας
Βίαιος, γεμάτος άσχημο αίμα
Κι ύστερα;

Μισοτελειωμένο

                                                                           Θλίβομαι.

Ξαφνικά. Δεν κρατάει πολύ.

Η θλίψει με γεμίζει. Κάθεται δίπλα μου, με κοιτά να μαραζώνω.

Με ξέρει, λες και είναι πάντα εδώ. 

Λες και περιμένει να στραβοπατήσω λίγο, λιγάκι για να έρθει μετά να με κεράσει ποτό. 

Σκέφτηκα πως κάποτε αυτό θα το κάνω ιστορία. Οι επικίνδυνες λέξεις τότε δε θα είναι επικίνδυνες. 

Χαρμολύπη ξανά!

Είναι πληγές που δεν κλείνουν. Τις καλύπτω με παλιόρουχα ώστε να μη βλέπω το αίμα.

Δε θέλω να ξέρω τις όμορφες και τις αστείες ιστορίες. Ούτε να θυμάμαι θέλω ονόματα και τίτλους.

Δεν ξεσπάω. Χαμογελάω. Ξέχασα ποιο είναι το χειρότερο...

Πόνος. Άσβεστος, αειθαλής, αιώνιος.

Δικός μου. Κανείς ποτέ δεν θα τον καταλάβει. 

Ο πόνος μου, ο φίλος μου. Ο πόνος μου, βουτηγμένος στον εγωισμό μου -ή ίσως είναι απλώς γνώση, ρεαλισμός. 

Έψαξα για την αλήθεια. Δεν ήμουν έτοιμη.

Κουλουριάστηκα στο κρεβάτι του κι έκλαψα κι έβγαλα ό,τι είχα μέσα μου πάνω στο στρώμα του και φώναξα πνιγμένη στα παπλώματα με πνιγμένη φωνή, πνιγμένη ψυχή, ψυχούλα. 

Να σου πω και το χειρότερο;

Ο πληθυντικός του. 

Μίσος

*εκεί που δε θα αφιέρωνα ποτέ τίποτα



Τα ποιήματα που μ' έκανες να γράψω
Οι εαυτοί που άθελά μου μου ξεκλείδωσες
Κάθε βιβλίο που με έκανε μεγαλύτερη
Οι ατέλειωτες ώρες στο γιουτιουμπ και στα δισκάδικα
ώστε να βρω μουσικές δικές μου

Μ' έκανες να νιώσω ζώο
παιδί
θεραπεύτρια
φύση

Τα μάτια μου άστραψαν εξαιτίας σου
Τα μάγουλά μου απέκτησαν χρώμα
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη με θυμό και λύπη
Αναζήτησα αμνιακά υγρά για να κρυφτώ
Έγδαρα τη σάρκα μου. Την έκαψα
την έσκισα και μετά φοβήθηκα κι έπεσα πίσω
μυξοκλαίγοντας -να, κοίτα, το ισχνό αυτό σημάδι
πάνω απ' τον καρπό μου, δε θα φύγει ποτέ - κανείς δεν θα το παρατηρεί - αλλά εγώ θα θυμάμαι
Κι όλα αυτά, επειδή υπάρχεις.

Η κοπέλα νούφαρο

Ίσως κάποτε αποβάλλω τα πράσινα συναισθήματα.

Ίσως μάθω να σβήνω το τσιγάρο.

Ίσως κιόλας διώξω το ναρκισσισμό μου.

Ίσως τα δάχτυλά μας μάθουν ν'ακουμπάνε τις σκανδάλες.

Ίσως κάποια στιγμή δώσω όνομα σ' όλες τις φωνές μου.

Ίσως κάποια στιγμή δώσω στόμα σ' όλες τις φωνές μου.

..............

Δε θέλω ν'ακούω ιστορίες
Θέλω να ξεχάσω κι αυτές που ξέρω
Παράξενο -τόσα να νιώθω, λίγα να μπορώ να πω
τόσα να νιώθω, τόσο βρώμικα
Συγχώρα με, είναι η πρώτη φορά που προσπαθώ να τιθασεύσω τη σκιά
Κοιμάμαι γιατί τα απογεύματά μου είναι νεκρά
Ξυπνάω και τραβάω τη μπρίζα, και πέφτω
Συγχώρα με, ούτε εγώ ξέρω πού στο διάολο το βρήκα τόσο μαύρο

Αυτός που πιστεύει στην Κυρία Ουτοπία είναι
αισιόδοξος
ή απλώς μισεί;
Τι να σου πω, χάθηκα σε σελίδες βιβλίων
σε ζήλειες, σε συναισθήματα
σ' όλα αυτά που σαπίζουν ό,τι έχω μέσα μου
Κι αυτές οι σειρές
είναι η ψυχή μου δωσμένη
Ξέρεις πού

εγω κι εσυ κι ακομα παραπερα

Τις Κυριακές τα βράδια στρίβω τσιγάρο και ξαπλώνω. Χώνω τα πόδια μου κάτω απ' το πάπλωμα, εκεί που μέχρι πριν λίγο είχες τα δικά σου. Ανάβω το κόκκινο λαμπατέρ, τρίβω τα πόδια μου μεταξύ τους. Όλοι νομίζουν πως κοιμάμαι. Όμως, εγώ χάνομαι στη δίνη, τη ζάλη του τσιγάρου. Χάνομαι μέσα μου, χάνομαι για μένα. 

Rockmantic

Προσπαθώ οι μέρες να περνάνε ήρεμα.
Προσπαθώ οι μέρες να περνάνε γρήγορα.
Προσπαθώ να λέω καλές ιστορίες.
Προσπαθώ να χαμογελάω όταν δε χαμογελάει.
Προσπαθώ να μη μολύνω τη, διάσπαρτη στα σεντόνια μου, μυρωδιά του με την ανάσα μου.
Προσπαθώ να προσέχω στα μαθήματα.
Προσπαθώ να βρεθώ μέσα σ' τα άχυρα.

Αλλά μάλλον δεν προσπαθώ αρκετά.
Και το ότι γράφω μικρές μικρές λεξούλες, το ότι συντάσσω ένα λακωνικό κείμενο, είναι κι αυτά αποδείξεις των χαμένων μου χαμόγελων.

Ένα πιατάκι αισιοδοξία

Η βελόνα άγγιξε το βινύλιο.
Το τσιγάρο μόλις είχε ανάψει.
Έπεσε πίσω. Το σώμα της βούλιαξε στο στρώμα (μπήκε μέσα του / την κατάπιε / αυτή χαμογέλασε).
"Σ' αγαπώ με τον πιο μικρό, αδέξιο τρόπο".
Ο χώρος της -ήρεμος, ζεστός, πάντα ζεστός. Δικός της.

Έπαιζε Bram Tchaikovsky
Το στόμα της στέγνωνε. Το μεσημέρι περνούσε, λεπτό το λεπτό. Άγγιζε τα σημάδια του πάνω της.Η τρυφερή της ρουτίνα την έκανε χαρούμενη (χαρούμενη χαρούμενη, ω)
"Πες στη μαμά πως έφυγα" έλεγε η φωνή πάνω απ' τη σκάλα. Κλειδιά στην πόρτα. Ξανά μόνη της.
Αυτή, και τα δεκάξι της χρόνια. Δεκάξι και έρωτας. Δεκάξι και χαρμολύπη (όμορφη λέξη). Δεκάξι και γέλιο. Μια ζωή δεκάξι.

Ήταν κιόλας Οκτώβρης. 

Άτιτλο

Ένα κόκκινο φεγγάρι για τις ζωές που δεν πρόλαβα δίπλα του.
Μια καραμέλα για κάθε ασήμαντο ψέμα σ' εκείνους.
Ένας μαρκαδόρος για όλα τα συναισθήματά μου.
Μια ομπρέλα για τις πράσινες ζήλειες μου.
Οι λεπτοδείκτες για το χρόνο που ποτέ δεν αρκεί.
Η παιδικότητα κι ο ενήλικος έρωτας -ταυτόχρονα.
Ένα παραθυρόφυλλο για τη μοναξιά μου.

Και τα όνειρα -ναι, τα όνειρα- που δε θα προλάβω να ζήσω

Απ' το ντουλάπι

Το βαγόνι γεμίζει.

Μυρίζω το άρωμά της (με "τ" μικρό, πια).

Ο σταθμός του Ελαιώνα είναι τόσο μίζερος. Ο σταθμός του Κεραμεικού τόσο φωτεινός. Ίσως φταίνε οι αναμνήσεις -αν και στον Ελαιώνα δεν έχω αναμνήσεις. Ναι, αυτό θα φταίει.

Κρατάω ένα μήνυμα που δεν κατάφερα να παραδώσω. Δεν το άφησα κάτω απ' την κούπα που πίνει τον καφέ του, γιατί φοβήθηκα.

...Και η μεγαλύτερή μου ήττα, είναι η μνήμη.

Η Ακρόπολη είναι διακριτή από παντού. Ιδίως όταν είμαι πάνω στη μηχανή του. Ω, θα μπορούσα πεθάνω πάνω στη μηχανή του...

Αναρωτιέμαι αν αυτό θα το διαβάσει στο σωστό χρόνο.

Πείσματα...

Τα παντού σου

Πάνω στο κρεβάτι μου έχω ένα φούτερ σου και μια παλιά σου φόρμα.
Φοράω τις γκρι κάλτσες σου.
Δίπλα μου βρίσκεται ένα άδειο μπουκαλάκι απ' το άρωμά σου.

Αλλά κυρίως, έχω τη μυρωδιά σου πάνω μου.
Το δέρμα σου στα μαλλιά μου.
Τον ιδρώτα σου στις φλέβες μου.

Άλφα

Στο πρώτο τσιγάρο της ημέρας, σκέφτομαι εμάς να κάνουμε έρωτα.
Ένα λατερνιάρη με ιδρωμένα χέρια, και το πόσο όλοι μοιάζουμε με ποτάμια. 

Λίγο πριν τις 6:75

Η γη στέκεται πάνω σ' ένα μαύρο πλακάκι στην οδό Ερμού ενός άλλου γαλαξία.

Την ποδοπατάνε  διερχόμενοι περαστικοί, κορίτσια με τακούνια και κουρασμένα παιδάκια, από μια βόλτα με τους γονείς τους που ποτέ δεν ήθελαν να κάνουν.

Μια κονκάρδα πέφτει από μια κοπέλα κι εκείνη σκύβει να τη μαζέψει (αποκαλύπτοντας το λευκό δέρμα της μέσης της).

Ξέρεις, ποτέ δεν έχω δει Ασιάτη να καπνίζει.

Και ο κόσμος είναι τόσο κακός!

Α, και η Αθήνα άσχημομορφη.

Και όλα μα όλα

είναι τυχαία. 

Ακροπόλ

Έχουμε τόσο πολύ εναποθέσει
τις ελπίδες μας
στο βράδυ,
που ξεχνάμε πόσο
μικρό
είναι.
Η νύχτα είναι ο αντίποδας της μέρας,
κι ο ήλιος για να την
εκδικηθεί που του κλέβει τη δόξα,
την κάνει τοσοδούλα
τιποτένια
ισχνή.
Για αυτόν τον λόγο,
πάμε οι χαζοί και
γεμίζουμε τα βραδινά σύννεφα
με όνειρα
προσδοκίες
και γιγάντια "θέλω"
Και όταν θυμόμαστε πως δεν έχουμε
παρά
εφτά οχτώ εννιά ώρες
γκρεμοτσακιζόμαστε
και ξυπνάμε με ματωμένα γόνατα.