Μπαίνει μέσα, κι ο αέρας γεμίζει όμορφα αρώματα.
Κάθεται δίπλα μου και συνήθως δε μιλάει. Της ρίχνω κλεφτές ματιές.
Κοιτάω, δήθεν έξω, μα απλώς ψάχνω αφορμή να τη συμπεριλάβω στην περιθωριακή μου όραση.
Τα μαλλιά της είναι μακριά. Φτάνουν ως τη μέση της, κυματίζοντας. Και κάνουν αντίθεση με τα μάτια της -ένα ψυχρό γαλάζιο. Έχει λίγο στραβό χαμόγελο και μικρό στόμα. Μικρή μύτη και λευκή επιδερμίδα.
Το βλέμμα της είναι θλιμμένο. Περπατά με το κεφάλι κάτω. Την παρακολουθώ να φεύγει απ' το οπτικό μου πεδίο: κουρασμένο περπάτημα, καμπύλες, όμορφο στήθος.
Δεν είναι μόνο η ομορφιά της. Είναι τα όσα λέει. Ο τρόπος που κινείται. Το γέλιο της. Το βήμα της. Η μουσική που ακούει. Η εφευρετικότητά της. Η φαντασία της. Οι σκέψεις της. Όλα αυτά που καθρεπτίζονται στο χαμόγελό της.
Είναι που είναι αυτή.
Είναι που στέκω ανύμπορη να της πω το οτιδήποτε έξω απ' τα συνηθισμένα.
