όπου εισερχόμαστε στην άβυσσο της νύχτας του άλλου

τα πόδια σου βρεγμένα στο ντουζ μου

τα χέρια σου βιαστικά ξεπλένουν την πλάτη μου 

οι φλέβες στα δάχτυλά σου

αυτό που συμβαίνει κάτω απ' τα μάτια

το κούρεμα που δεν σ' αρέσει γιατί πίσω το 'θελες πιο μακρύ

οι εγκλίσεις των ονομάτων

με βλέπεις την ώρα που θα δουλευες

με περιμένεις στην στάση και με φιλάς μεσημέρι

το σπίτι μου είναι ο χώρος της μη-διαμεσολάβησης

κλείνει η πόρτα και είμαστε μόνοι

το πάτωμα, το ταβάνι, η μπαλκονόπορτα απέναντι απ' το κρεβάτι

δεν ακούμε μουσική, δεν υπάρχει χώρος για μουσική

οι κόρες των ματιών μας ακολουθούν η μία αντικριστά την άλλη

έχω ξεχάσει πώς μυρίζεις γιατί δεν ποτέ δεν προλαβαίνω να θυμηθώ, αφού

το δέρμα σου έρχεται στην ίδια ευθεία με το δέρμα μου

δύο παράλληλες που τέμνονται επ άπειρον

έρχεσαι πρωί και φεύγεις μεσημέρι

όταν φτάνει η ώρα που θα τέλειωναν οι δουλειές σου

έχουμε κοιμηθεί στα δέντρα

θέλουμε να κοιμηθούμε στην θάλασσα

θέλω να διαβάσουμε σ' έναν πύργο που θα τον βλέπουν μόνο σύννεφα

βγάζεις τα νιου μπάλανς σου

με αφήνεις να προχωρήσω στον διάδρομο και χαζεύεις τον κώλο μου

βγάζεις τα πρινς απ' το τζιν

η πόλη αυτή θέλει να σε βρίσκω όταν έχει ήλιο 

εσύ ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, ζητάς απ' την πόλη αυτή να μας αφήσει να δούμε εκείνη την ταινία που σου 'χει ξεφύγει

εγώ δεν ξέρω τι ζητάω αλλά βρίζω την πόλη ούτως ή άλλως

πίνω στο πάτωμα και γυρίζω δέκα το πρωί στο σπίτι 

πίνω πίσω απ' τα ηχεία και γυρίζω εφτά το πρωί στο σπίτι

καπνίζω στο καλλιμάρμαρο ξημερώματα και σκέφτομαι πως κατέβηκες απ' το πλοίο

πήγες στο σπίτι σας

κοιμάστε μαζί, αγκαλιά ή στο πλάι

εγώ καπνίζω ξημερώματα στο καλλιμάρμαρο, είναι καλοκαίρι κι έχει σύννεφα

κάποιοι τρέχουν και κοιτάνε τα ρολόγια τους

εγώ καπνίζω, ακούω την μουσική που θα σου στείλω αργότερα

σκέφτομαι πως κοιμάσαι με την κοπέλα σου 

και χαμογελάω

γιατί ξέρω πως κανείς δεν μοιάζει σαν εσένα

γιατί σε κανένα βλέμμα δεν αφήνομαι έτσι 

γιατί γελάς, λες ιστορίες

γιατί τα θέλω μας είναι αγωγοί που εκβάλλουν στο σύμπαν 

γιατί ο χέγκελ έλεγε πως όταν κοιτάμε στα μάτια κάποιου εισερχόμαστε στην άβυσσο της νύχτας του

γιατί τιποτα δεν εχει σημασία

καπνίζω εφτά το πρωί μόνη

εσύ κοιμάσαι αγκαλιά με μαξιλάρια ή μ' ένα σώμα που ξέρεις καλά

και χαμογελάω 

γιατί δυο στιγμές μοναδικότητας ενώθηκαν στο τώρα

κάτω από ένα μεγάλο ίσως 

παράγοντας αλληλοαναγνώριση 

και τόση, μα τόση έκπληξη

που εσύ 

κι εγώ

συναντηθήκαμε

μέσα στον στρόβιλο μιας πόλης σε μέγεθος χωριού, που κουβαλά όλα τα κακά της μητρόπολης που 'θελε να είναι

έρχεσαι πρωί και φεύγεις μεσημέρι

αύριο ξαναπαίρνεις το πλοίο

περιμένουμε ένα μήνυμα, ένα μέιλ, μια βιντεοκλήση

περιμένω να στερέψουν οι θάλασσες 

περιμένω να σε περιμένω να έρθεις

περιμένεις με τις ρητορικές ερωτήσεις σου 

περιμένεις ξέροντας πως είσαι το πιο ωραίο αγόρι που υπάρχει

περιμένεις ξέροντας την λέξη

περιμένεις να βάλεις τα χέρια σου στα μαλλιά μου

και σε κάθε υπενθύμιση

τραυλίζουμε

δεν πιστεύουμε 

πως γίνονται

ακόμα

αυτά

τα

πράγματα

 

όπου ο χρόνος / όπου κρατάω τ' όνομά σου στα χέρια μου

1.

ο λαιμός μου είναι κόμπος και κάτι θέλει από μέσα μου να συρθεί

δηλαδή δημιουργείται ένα πριν κι ένα μετά

δηλαδή κάθε τέτοια μέρα αποτελεί ένα συμβάν

κι οι σταγόνες που ξεχνιούνται στα σημεία της πλάτης

νικάνε μια βόλτα σε βιβλιοπωλείο

κι οι τεντωμένοι μύες του ποδιού που διαγράφονται μέσα απ' το αγορίστικο τζιν

διαβάζονται καθαρότερα από ένα ποίημα του Τσέλαν

ο κόμπος στον λαιμό ενώνεται με ό,τι περιμένει κάτω απ' το δέρμα να συρθεί

κι αυτό με τη σειρά του ενώνεται με την κοιτήδα στον κόλπο μου

με τις ξεραμένες κηλίδες γρασιδιού στα γόνατα του παντελονιού

με το μεταβολιζόμενο αλκοόλ στο στομάχι μου

φτιάχνοντας, όλα μαζί, την Μεγάλη Λίμνη της Επιθυμίας

η οποία με χαρά θε εξατμιζόταν, αν μπορούσε, σε λέξεις 

λέξεις που θα πηδούσαν πάνω απ' το πρωινό χαμόγελο

πάνω απ' τα χέρια σου που αγγίζουν τη μύτη μου

κι είναι τα γράμματα που λερώνουν τα γόνατά μου 

όταν σκύβω πάνω απ' την λεκάνη σου

κι όχι το βραδινό γρασίδι που με μουσκεύει

τα γράμματα που στέκονται ανάμεσα στους θώρακές μας

μην επιτρέποντας τον τρόμο και την λύτρωση

της προ-προπατορικής ταύτισης

έτσι, η επιστροφή σε μια μη λεκτική, παραδείσια κατάσταση

συντελείται τα πρωινά κάτω απ' το λευκό πάπλωμα

ναι, συνεχίζει κάτι να διαφεύγει

κι όταν τοποθετήσω ξανά 

τους γοφούς μου στα χέρια σου

όταν βάλω ξανά

το δάχτυλό μου στον παλμό της φλέβας σου

όταν ακουμπήσεις ξανά

τα κόκαλά μου

αυτό το όταν θα έχει σημασία μοναχά στην πραγμάτωσή του

μέχρι τότε θα νικά το απολύτως χωροποιημένο τώρα

τα κλειστά σύμπαντα

μας σκεπάζουν με εμμονικές κουβέρτες

εμείς χαμογελάμε κοιμισμένες

ακούγοντας τις χορδές μιας ταινίας

που παίζει εδώ και χρόνια μόνη της

2.

έκανε λάθος

το τελευταίο χρονικό διάστημα της ζωής

είναι η στραμπουληγμένη γλώσσα 

που προσπαθεί να θυμηθεί

για ν' αντέξει πως τίποτα δεν θα την αφήσει ποτέ να ξεχάσει

τα πιο όμορφα ποιήματα

κι οι πιο όμορφες πτυχώσεις

και τα πιο φαρδιά μάτια:

ο έρωτας είναι το κακό μέτρημα

μια υπενθύμιση πως οι αριθμοί

δεν θα υπήρχαν αν δεν τους εφευρίσκαμε

κι εγώ υπολογίζω πόση ώρα κάνει το καράβι

φαντάζομαι έναν χρόνο

για τον οποίο είμαι εντελώς ανίκανη να μιλήσω

γράφω λέξεις που δεν ακούγονται

και φυλάω το όνομά σου στο δέρμα μου

γιατί ξέρω πως κρύβει την κατεστραμμένη αλήθεια

ξέρω πως αυτό που θα αναδυθεί

μέσα από σωρούς καμμένης ομορφιάς

θα είναι μια στιγμή αναγνώρισης του εγώ

μια στιγμή μακριά απ' τον ύπνο

κι όταν ακούω την φωνή σου στο τηλέφωνο

κι όταν φαντάζομαι πως είσαι μπροστά μου

και υψώνω τα μάτια μου εκεί που θα βρίσκονταν τα δικά σου

οι αντωνυμίες ταξιδεύουν στο γεμάτο κρεβάτι σου

μέσα απ' τα κουτσά ποιήματά μου

μέσα απ' τα μάτια που κλείνουν ξέροντας

πως έχουν κάτι χάσει

την στιγμή που επέτρεψαν 

στα κύτταρά τους

να παίξουν