όπου «γουέαρ ντου άι γκόου, χάου ντου άι έξζιτ»

6,12.12

μολύβια που δραπετεύουν

το φως στην πλατεία σβήνει

όσο προσπαθώ να τα συλλάβω

τόσο τα πράγμα επιμένουν να διαφεύγουν

πολλαπλασιάζοντας τους εαυτούς τους

περνώντας μέσα απ' τα ισχνότερα σημεία εξόδου 

εγώ έγραφα για μένα

όχι γιατί άκουγα καθαρά τον εαυτό μου

αλλά γιατί άκουγα καθαρά τα πράγματα

τα ίδια που τώρα διαφεύγουν

τα ίδια που πλέον εκρήγνυνται

δοκιμάζοντας με τα νύχια τους την πλάτη μου

μολύβια που δραπετεύουν απ' τις συστροφές

συστροφές που δραπετεύουν απ' τη φυγόκεντρο

τα ποιήματά μου στάζουν

το χαρτί δεν τα απορροφά

τα ποιήματα μου δεν με κάνουν πια παρέα

κι αν αυτό ήταν τελικά το τίμημα

κι αν γύμνασα όλα τα κλειστοφοβικά όργανα

για να μείνουν, τελικά, παράλυτα τα χέρια;

περιμένω το πότε

θα σκάσω σαν κύμα

στην πολυθρόνα της

πότε θα αδειάσω 

ενοχικό εμετό στα πόδια της

πότε θα έρθει η στιγμή της πλήρωσης

πότε θα βρω το σημείο εξόδου γι' αυτή τη δεκαετία

διαλέγοντας τις σωστές λέξεις

που θα πυροδοτήσουν

τον πολλά υποσχόμενο

τελευταίο διαμελισμό  

είναι που κάθε λέξη ισχύει ακόμα

είναι που ό,τι είμαι ήταν γραμμένο εκεί από πάντα

είναι που όλα τα χαμένα σημειωματάρια της ανατολής που ξεκίνησε ανάποδα

γράφουν αυτό το ποίημα

είναι που καμία πρόταση δεν ήταν ποτέ τίποτε λιγότερο από καρφί

ή

είναι που 

επανεκπαιδεύομαι

στις ενορμήσεις

ζωής