Τρίτη 22 Απριλίου 2014

έρωτας



Πλανήτες. Κόκκινοι, χρυσαφιοί, γαλάζιοι, με ρίγες, δακτύλιους, πάγο... Πλανήτες σκόρπιοι.
Ησυχία. Η γαλήνη κινεί την τάξη. Η μυρωδιά του αιώνιου πλανάται στον αέρα.
Καμιά ψυχή τριγύρω. Κανένας φόβος.
Το τέλμα του ατελείωτου... Ένας γκρεμός που δε φαίνεται.
Μαύρο ως εκεί που φτάνει το μάτι.
Όχι σκοτεινιά! Μαύρο! Έβενος...
Το ευγενές χάος στο μεγαλείο του.
Από έναν πλανήτη όμοιο με τους υπόλοιπους, μια δέσμη φωτός εκτινάζεται, δειλά δειλά -σαν πυροτέχνημα. Και μετά άλλη μία. Κι άλλη μία... Και όσο πληθαίνουν τόσο δυναμώνουν, τόσο αποκτούν λάμψη.
Βλέπεις τις δέσμες μικροσκοπικές, μα δυναμικές, να διασχίζουν το μαύρο καμβά. Τρέχουν. Και πέφτουν πάνω σ' ένα γυάλινο τείχος. Μια κρυστάλλινη σφαίρα που κανείς δεν είχε προσέξει, κι όμως κυκλώνει το χάος με απόλυτη άνεση, δίνοντάς του βάση, όρια.
Μια διάφανη φούσκα η οποία δέχεται τα ανελέητα χτυπήματα των φωτοβολίδων.
Κι όσο τα πυροτεχνήματα γίνονται περισσότερα, τόσο η φαιδρή ασπίδα αποδυναμώνεται.

Ώσπου ραγίζει. Σπάει.

6 σχόλια:

  1. Και ομως το τιποτα εχει ορισει τα παντα γυρω του. Και δεν μπορει να συνειδητοποιησει την ουσια της ανουσιοτητας σε αυτο. Μια αιωνια σκεψη δεν οριζεται. Απ την αλλη φυσικα ολα ειναι ετσι δομημενα που ειναι αδυνατο να προχωρησεις για πολυ καιρο μαζι της. Εχεις την αναγκη απο τις λούπες που σου εχουν δωσει για να γυρνοβολας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή