αν προσπαθήσω να πιάσω το νήμα, θα δυσκολευτώ ν' αγγίξω την άκρη.
ξέρω πως πάει πίσω, μπουρδουκλώνεται στους διαδρόμους, και χάνεται μακριά στα σκοτάδια που δεν είμαστε φτιαγμένες να μπορούμε ν' ανακαλέσουμε.
ξέρω πως αυτό το νήμα, όπως όλα τα σημαντικά νήματα, με κρατά γερά στις πέτρες που 'ναι θαμμένες στην κοιλιά μου, ένα νήμα που τεντώνει κάθε μέρα, θυμίζοντας τον βυθό κάτω απ' την επιφάνεια.
η μαριανίνα κριεζή μου φτιαξε χάρτες. χάρτες λεπτομερείς κι ανάγλυφους, δημιουργώντας κάτι εντελώς πραγματικό, μέσα απ' την εξουσία του εντελώς συμβολικού: τις λέξεις.
έχω ζήσει μόνη στους στίχους της, έχω δει τον έρωτα να γίνεται λουλούδι που αυταναφλέγεται (γεια σου λακάν!), την δυνατή μοναξιά να παίρνει μορφή ποταμιού από γιαούρτι, έχω χτυπήσει τα πόδια μου ξανά και ξανά και ξανά. κι ήταν κι άλλοι εκεί, άλλοτε ο χατζιδάκις στη διεύθυνση, συχνά η πλάτωνος στη μουσική. κι όταν άκουσα πρώτη και μία φορά το ρόζα ροζαλία να εκφέρεται σε λάιβ απ' την γιαννάτου, και το σαμποτάζ απ' τον παλαμίδα, ένιωσα τον κύκλο να κυκλώνει. εκείνο το βράδυ μείναμε ξύπνιοι ως τις εφτά κάπου μακριά απ' το κέντρο, πέσαμε για ύπνο με ταχυκαρδίες, ο μ. δεν ξύπνησε ποτέ να πάει για δουλειά και πάλι τον έψαχναν, κι όταν καταφέραμε να πάρουμε τα πόδια μας, κυνηγούσαμε κάποιο κυριακάτικο λεωφορείο απ' την άκρη του πουθενά στα σπίτια μας, με μαύρους κύκλους, σπασμένες μούρες, και ένα πρώτο σ'αγαπώ.
και πάλι, η αξία όλων αυτών βρίσκεται εκεί, την ίδια στιγμή που εξαφανίζεται: τα σημαντικά έργα βρίσκουν τους τρόπους τους να μας κρατάνε παρέα σε όλες μας τις αντιφάσεις. περνάνε χέρι με χέρι, αγκαλιάζουν μια συνθήκη και μετά την επόμενη, σφίγγοντας την καρδιά και το χέρι μας και μεγαλώνοντας μέσα μας, μαζί με μας. επιστρέφουν, κυλάνε από κάτω μας, κυλάμε μαζί στα χρόνια, μας θυμίζουν, συγχωρούν και ξεχνάνε ευκολότερα και καλύτερα από μας, δηλαδή μας διδάσκουν.
έψαχνα καιρό αφορμή να γράψω, αλλά συνήθως κέρδιζε το διάβασμα ή ο ύπνος. κι αφού όλα τα προσλαμβάνουμε μέσα απ' τους δύστροπους φακούς των γενικά δύστροπων ζωών μας, ο θάνατος της μαριανίνας κριεζή μου χτύπησε άλλη μία καμπάνα υπενθύμισης της απώλειας. όμως, στο βάθος της απώλειας, αν όλα πάνε καλά, υπάρχει πάντα ένα πράγμα: η αναγκαστική, ευτυχής και δυστυχής, παραδοχή πως όλα συνεχίζουν τρέχοντας, αφήνοντας πίσω μια γραμμή νεραϊδόσκονης και μια υπόσχεση επιστροφής με τρόπους που δεν είχαμε φανταστεί, σε μέρες που το δέρμα και η αναπνοή μας θα έχουν αλλάξει.
Γράφετε υπέροχα κυρία μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή