όπου ένα πρωί δεν είναι παρά ένα πρωί

μπάλανταϊνς παλαιωμένο, απ' αυτά που δεν είναι για μας
γουλιά, τσάντα
σου δίνω το φλασκί, γουλιά
κλειδώνεις μέσα του το δωμάτιο
ζεστά σεντόνια, καπνός, νιτρώδες αμύλιο
η κυψέλη δεν πρέπει να μπει απ' το παράθυρο
κάθε φορά μου λες πως αν είχες ύπνο θα μου τον χάριζες
κάθε φορά ξυπνάω πριν από σένα, σε αφήνω να πιάσεις το χώρο σου
μέχρι ν' αρχίσεις να με τραβάς κοντά σου
σημάδι ότι ξύπνησες
κάθε πρωινό με ήλιο κοιτάω τα σπασμένα κομμάτια
του προσώπου σου
έχω ένα μεταλλικό σωλήνα προσαρτημένο στην πλάτη
γεμάτο απ' τον καπνό που γυρίζουμε
στόμα με στόμα, το βράδυ
έχω ένα σωλήνα που με φουσκώνει, μέχρι να βρεθώ
σε πλήρη στρογγυλή έκταση
και να πετάξω προς τους φίλους
που βρίσκονται έξω απ' τη στρατόσφαιρα
κι ό,τι μείνει πίσω θα σκορπίσει
η μεταλλική έκρηξή μου θα πέσει κομματάκια
απ' τον ουρανό
θα διορθώσει όλους τους στραβούς δρόμους
πάνω απ' την πατησίων
ίσως κάνει την κυψέλη να ξαναμοιάσει
στα πατήσια, να σταματήσει να μοιάζει
σ' αυτό το πλαστικό χωριουδάκι
ίσως ανοίξει τη γη να πέσω μέσα
κι οι συγγραφείς με τα γαλάζια μάτια
και τα φαντασμένα πέη
που τρώνε απ' τα αποφάγια νεκρών προκατόχων τους
και προσπαθούν να σε πείσουν
ότι η γραφή σου αξίζει όσο
το γαμήσι μαζί τους
ίσως η σκόνη μου τους σπάσει τα μεταφραστικά δάχτυλα
ίσως δείξει στις κάμερες ασφαλείας
σερβιτόρες με κατεβασμένες μούρες
να κλέβουν τα ταμεία
κι οι υπεύθυνοι ν' αδυνατούν να κάνουν κάτι γι' αυτό

δεν έχω μεταλλικό σωλήνα στην πλάτη
δεν θα πετάξω πέρα απ' τη στρατόσφαιρα
δεν θα εκρηχθώ σε χιλιάδες θαυματουργά κομμάτια
αύριο θα ξυπνήσω δίπλα σου
μιάμιση ώρα μετά το ξυπνητήρι
γουέικ εν μπέικ, ψωμί στο χέρι, μπάλανταϊνς παλαιωμένο στον καφέ
κι εμείς ξανά
θα πετσοκοβόμαστε απ' τις βάρδιες

νοέμβρης '19