Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

Η θλιβερή διάκριση μιας καλής ημέρας




Μια καλή μέρα φαίνεται
από ένα χαλασμένο ραδιόφωνο,
μια πρωινή μπόρα
κι ένα ζευγάρι παπούτσια με άνοιγμα στη
σόλα.
Το πιο ευοίωνο στοιχείο στην ιστορία αυτή, όμως
είναι η Κόκκινη Ομπρέλα
Η Κόκκινη Ομπρέλα ήταν λίγο
καλύτερη
από άλλα κόκκινα πράγματα
(βλέπε Κόκκινη Πλατεία, κόκκινη ντομάτα γεμιστή στο φούρνο, κόκκινο αίμα σε βαμβακερό πουκάμισο)
-όχι όμως γιατί ήταν κόκκινη,
όσο για τ' ότι ήταν ομπρέλα.
Διότι,
όπως όλοι γνωρίζουμε
ομπρέλα κρατούσε η Μέρι Πόπινς
όπως και ο γίγαντας Χάγκριντ.
Κι αν εκείνη την ευλογημένη μέρα
μπορούσε κανείς να διαλέξει τι θα ήθελε να κάνει
με την Κόκκινη Ομπρέλα
ουκ ολίγοι
θα προτιμούσαν να πετάξουν σε κάποια
λονδρέζικη κεραμιδοσκεπή
και να καθαρίσουν κάποια λονδρέζικη καμινάδα
παρέα μ' έναν σβουνιασμένο λονδρέζο καμιναδοκαθαριστή.
Άλλοι πάλι, θα ήθελαν να βρεθούν
στο σταθμό του Κινγκς Κρος
στην πλατφόρμα 9 3/4.
Η ειρωνεία είναι
πως κανείς δεν τους ρώτησε,
κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να δώσει
μια δεύτερη ομπρέλα
ή έστω ένα χαρτομάντιλο για να σκουπίσουν
τα γυαλιά τους,
όταν η Κόκκινη Ομπρέλα
αποδήμησε εις Κύριον
τα 'παιξε
καπούτ
έσπασε.
Κι έτσι, μικροί κύριοι και μικρές κυρίες
με χαλασμένα ραδιόφωνα
και παπούτσια με άνοιγμα στη σόλα
συνέχισαν, ο καθένας το δρόμο του,
σ' αυτή την τόσο όμορφη
και τόσο βροχερή
εκείνη
μέρα.