Τρίτη 6 Ιουνίου 2023

όπου ο χρόνος / όπου κρατάω τ' όνομά σου στα χέρια μου

1.
ο λαιμός μου είναι κόμπος και κάτι θέλει από μέσα μου να συρθεί
δηλαδή δημιουργείται ένα πριν κι ένα μετά
δηλαδή κάθε τέτοια μέρα αποτελεί ένα συμβάν
κι οι σταγόνες που ξεχνιούνται στα σημεία της πλάτης
νικάνε μια βόλτα σε βιβλιοπωλείο
κι οι τεντωμένοι μύες του ποδιού που διαγράφονται μέσα απ' το αγορίστικο τζιν
διαβάζονται καθαρότερα από ένα ποίημα του Τσέλαν

ο κόμπος στον λαιμό ενώνεται με ό,τι περιμένει κάτω απ' το δέρμα να συρθεί
κι αυτό με τη σειρά του ενώνεται με την κοιτήδα στον κόλπο μου
με τις ξεραμένες κηλίδες γρασιδιού στα γόνατα του παντελονιού
με το μεταβολιζόμενο αλκοόλ στο στομάχι μου
φτιάχνοντας, όλα μαζί, την Μεγάλη Λίμνη της Επιθυμίας
η οποία με χαρά θε εξατμιζόταν, αν μπορούσε, σε λέξεις 
λέξεις που θα πηδούσαν πάνω απ' το πρωινό χαμόγελο
πάνω απ' τα χέρια σου που αγγίζουν τη μύτη μου
κι είναι τα γράμματα που λερώνουν τα γόνατά μου 
όταν σκύβω πάνω απ' την λεκάνη σου
κι όχι το βραδινό γρασίδι που με μουσκεύει
τα γράμματα που στέκονται ανάμεσα στους θώρακές μας
μην επιτρέποντας τον τρόμο και την λύτρωση
της προ-προπατορικής ταύτισης
έτσι, η επιστροφή σε μια μη λεκτική, παραδείσια κατάσταση
συντελείται τα πρωινά κάτω απ' το λευκό πάπλωμα

ναι, συνεχίζει κάτι να διαφεύγει
κι όταν τοποθετήσω ξανά 
τους γοφούς μου στα χέρια σου
όταν βάλω ξανά
το δάχτυλό μου στον παλμό της φλέβας σου
όταν ακουμπήσεις ξανά
τα κόκαλά μου
αυτό το όταν θα έχει σημασία μοναχά στην πραγμάτωσή του
μέχρι τότε θα νικά το απολύτως χωροποιημένο τώρα

τα κλειστά σύμπαντα
μας σκεπάζουν με εμμονικές κουβέρτες
εμείς χαμογελάμε κοιμισμένες
ακούγοντας τις χορδές μιας ταινίας
που παίζει εδώ και χρόνια μόνη της

2.
έκανε λάθος
το τελευταίο χρονικό διάστημα της ζωής
είναι η στραμπουληγμένη γλώσσα 
που προσπαθεί να θυμηθεί
για ν' αντέξει πως τίποτα δεν θα την αφήσει ποτέ να ξεχάσει

τα πιο όμορφα ποιήματα
κι οι πιο όμορφες πτυχώσεις
και τα πιο φαρδιά μάτια:
ο έρωτας είναι το κακό μέτρημα
μια υπενθύμιση πως οι αριθμοί
δεν θα υπήρχαν αν δεν τους εφευρίσκαμε
κι εγώ υπολογίζω πόση ώρα κάνει το καράβι
φαντάζομαι έναν χρόνο
για τον οποίο είμαι εντελώς ανίκανη να μιλήσω
γράφω λέξεις που δεν ακούγονται
και φυλάω το όνομά σου στο δέρμα μου
γιατί ξέρω πως κρύβει την κατεστραμμένη αλήθεια
ξέρω πως αυτό που θα αναδυθεί
μέσα από σωρούς καμμένης ομορφιάς
θα είναι μια στιγμή αναγνώρισης του εγώ
μια στιγμή μακριά απ' τον ύπνο

κι όταν ακούω την φωνή σου στο τηλέφωνο
κι όταν φαντάζομαι πως είσαι μπροστά μου
και υψώνω τα μάτια μου εκεί που θα βρίσκονταν τα δικά σου
οι αντωνυμίες ταξιδεύουν στο γεμάτο κρεβάτι σου
μέσα απ' τα κουτσά ποιήματά μου
μέσα απ' τα μάτια που κλείνουν ξέροντας
πως έχουν κάτι χάσει
την στιγμή που επέτρεψαν 
στα κύτταρά τους
να παίξουν

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου