Κυριακή 24 Ιουλίου 2016

Lacrima




Με 'κείνα τα μάτια
Ήξερες πως είχα δίκιο
Με 'κείνα τα μάτια με κοιτούσες
Μιλούσα, μ' έβγαζα στην επιφάνεια
Με 'κείνα τα μάτια
Και δεν είπες τίποτα
Με 'κείνα τα μάτια που παραπονέθηκαν
Γιατί έφερα άσσο
Με 'κείνα τα μάτια
Πρώτη φορά δεν απάντησες
Με 'κείνα τα μάτια που με φροντίζουν
Σώπασες
Με 'κείνα τα μάτια συνέχισες να μονολογείς
Με πλήγωσε που σώπασες
Με 'κείνα τα μάτια
Δεν ήθελα να ξέρω πως είχα δίκιο
Γιατί δεν έμαθα να έχω δίκιο
Κι όταν έχω δίκιο,
κάτι τρομερό συμβαίνει
Λοιπόν, προτιμώ να σου βγάζω τα μάτια
παρά να τα κοιτώ να δακρύζουν 

Τρίτη 12 Ιουλίου 2016

Ο θάνατος της Λουζ

/>




Σ' ένα χειρουργείο, κάποιο χειμωνιάτικο βράδυ
θα βρεθούμε όλοι μαζί.
Θα σας περιμένω καθισμένη
στο μεταλλικό τραπέζι
ενώ θα πιάνετε θέσεις
σιγά σιγά
δίπλα στους καθαρούς τοίχους.
Κι όταν μαζευτείτε όλοι,
με ύφος τελετουργικό
θα πιάσω τα νυστέρια
και θα πράξω αυτό που
προετοίμαζα σε πρόβες και σκέψεις
και πορφυρούς διαδρόμους, ντάλα μεσημερί.
Τσιμπιδάκια, ψαλίδια
-μάλλον δεν θα ξέρω να τα χρησιμοποιήσω
με τρόπο άλλον απ' αυτόν που
ονειρευόμουν κάθιδρη.
Σαν σκίσω τη σάρκα και το δωμάτιο
γεμίσει αίμα
θα σας χαμογελάσω
βαθιά, ως τους αποσβολωμένους οφθαλμούς σας
κι ένα ένα θα αποθέτω
ποικιλόμορφα κομμάτια μου
στο παγωμένο μέταλλο.
Θα ξαπλώσω αιμορραγώντας
κι εσείς, παρακαλώ,
περάστε και συλλέξτε
ό,τι νομίζετε πως
σας ανήκει.
Το αποστεωμένο περιβάλλον
είναι το μόνο
σπίτι
που θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε.