Μένω εντός μου. Δε βαδίζω ούτε σκαλοπάτι παραέξω. Ανεβαίνω, γλυστράω και κατηφορίζω. Στριγκλιές και σπασμένα πιάτα, προτεταγμένα μαχαίρια και φουσκωμένες φλέβες, πρόσωπα άσχημα και θυμωμένα, χάπια που φωσφορίζουν σε κάθε ευκαιρία, μηχανές αυτοκινήτων που ενώ βάζουν μπρος, δεν ξέρεις αν θα επιστρέψουν. Εικόνες που δε θα μου κάνουν τη χάρη να μ' εγκαταλείψουν.
Ναι, μακάρι να μας εγκατέλειπαν επιτέλους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι θεούλα, στο'χω ξαναπεί!
Καλημέρα...