Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

TT






Είναι αυτό που κάποιοι το 
αποκάλεσαν κάπως -δε θυμάμαι
Κι εμφανίζεται ήρεμα μεσημέρια
ενώ τσαλακώνεις
τα σεντόνια με την παρουσία σου. 
Ή πάλι, τα αδιάφορα βράδια 
στην καρέκλα του γραφείου.
Άλλοτε στις στάσεις που έχει 
αργήσει το Β5 ή όταν
περιμένεις το φίλο να χαιρετήσει
έναν τρίτο και μια τέταρτη
κι έναν πέμπτο
μένοντας άκαμπτη κι ενοχλητικά χαμογελαστή.
Τότε που κοιτάς το τσατ ρουμ
και μετράς πράσινες κουκίδες, χωρίς
καμιά να σου κάνει, ενώ ξυπνούν
μέσα σου ψίθυροι - - -
Πού και πού συνειδητοποιείς τη μητρότητά σου, ανοίγεις τα πόδια
και ξεπετάς αίμα, βλέννες 
κι ανήσυχα, μουγκά κουτσούβελα
Επιλέγω να μην κρύβομαι, λοιπόν,
πίσω απ' τα κεράκια της τούρτας.
Κι αποδομώ καθετί ποιητικό απ'
τα ποιήματά μου

Δεν είμαι μάνα, ντενεκές είμαι
Ντενεκές
γεμάτος, όχι κούφιος -σας παρακαλώ!
Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ
εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ.
Σημείωση -να μάθω να μη φοβάμαι τη λέξη-
Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. Μεγάλωσα
κι έμαθα να τη χειρίζομαι, κυρία δασκάλα.
Όλα μαζί μου έχουν να κάνουν. Γιατί ο κόσμος είμαι 
εγώ. Καταλαβαίνεις;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου