Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

The sTOogeS heLped (a BiT)




Είμαστε καταδικασμένοι να μην ξεφεύγουμε
απ' την αυτοαναφορικότητα
και τις θλιβερές νουθεσίες
το εγώ που ορθώνεται και δε λέει να
σκύψει κεφάλι.
Οι πένες γρατζουνούν τα χαρτιά, αφού τα μελανοδοχεία
ξεράθηκαν,
κι ύστερα βαφτίζουμε τις γρατζουνιές
όπως εξυπηρετεί τις ψυχές μας.
Δένω ένα σκοινί και το σκαρφαλώνω
ενώ ξέρω την κατάληξη
γιατί, αλήθεια, ποιο το νόημα;
Αυτά τα πρωτόλεια μια μέρα θα καούν
όχι ως ανάξια
αλλά ως το καλύτερο μέρος της εαυτής μου.
Διότι, διάβολε, θεέ, μητέρα, πατέρα
αυτό είναι τέλμα μου
αυτή και η ουσία που καταπίνω όταν
κοιμάστε.
Δηλαδή, τούτο 'δω είναι το καλύτερο που
μπορώ να κάνω.
Πάρτε το χαμπάρι
η κόρη σας δεν φωσφορίζει
ούτε στη λάμψη, ούτε στο σκότος.
Μόνο φοράει όμορφα αθλητικά
κρατάει ένα τσιγάρο κι ένα κρασί
και πιστεύει πως ξεφεύγει απ'τη
γήινη πλέμπα.
Όμως, ανάθεμα, μας χάρισαν τόσο
μεγάλη ποικιλία, που δεν αξίζεις να
πεις πως ξεχώρισες.
Θα ξεχαστώ
και το θέμα δεν είναι η υστεροφημία
ούτε η ικανοποίηση της πένθιμης ματαιοδοξίας.
Είναι μια μίξη αυτών των δύο.
Είναι που δεν κατάφερα να
καβαλήσω το διαστημόπλοιο
και που η αναγνώριση κρύβει
συμβιβασμό.
Γι' αυτό λέω πως δεν ξέρω τι παίζει
όταν ακόμα αμφιταλαντεύομαι
στο φάρδος και την ασθενικότητα.

Δεν χρησιμοποιώ ομοιοκαταληξία
γιατί δεν είμαι ικανή.
Πιο ικανή.

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

TT






Είναι αυτό που κάποιοι το 
αποκάλεσαν κάπως -δε θυμάμαι
Κι εμφανίζεται ήρεμα μεσημέρια
ενώ τσαλακώνεις
τα σεντόνια με την παρουσία σου. 
Ή πάλι, τα αδιάφορα βράδια 
στην καρέκλα του γραφείου.
Άλλοτε στις στάσεις που έχει 
αργήσει το Β5 ή όταν
περιμένεις το φίλο να χαιρετήσει
έναν τρίτο και μια τέταρτη
κι έναν πέμπτο
μένοντας άκαμπτη κι ενοχλητικά χαμογελαστή.
Τότε που κοιτάς το τσατ ρουμ
και μετράς πράσινες κουκίδες, χωρίς
καμιά να σου κάνει, ενώ ξυπνούν
μέσα σου ψίθυροι - - -
Πού και πού συνειδητοποιείς τη μητρότητά σου, ανοίγεις τα πόδια
και ξεπετάς αίμα, βλέννες 
κι ανήσυχα, μουγκά κουτσούβελα
Επιλέγω να μην κρύβομαι, λοιπόν,
πίσω απ' τα κεράκια της τούρτας.
Κι αποδομώ καθετί ποιητικό απ'
τα ποιήματά μου

Δεν είμαι μάνα, ντενεκές είμαι
Ντενεκές
γεμάτος, όχι κούφιος -σας παρακαλώ!
Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ
εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ.
Σημείωση -να μάθω να μη φοβάμαι τη λέξη-
Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. Μεγάλωσα
κι έμαθα να τη χειρίζομαι, κυρία δασκάλα.
Όλα μαζί μου έχουν να κάνουν. Γιατί ο κόσμος είμαι 
εγώ. Καταλαβαίνεις;

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

Χειμωνιάτικο πρωινό ξύπνημα Δευτέρας




Μένω εντός μου. Δε βαδίζω ούτε σκαλοπάτι παραέξω. Ανεβαίνω, γλυστράω και κατηφορίζω. Στριγκλιές και σπασμένα πιάτα, προτεταγμένα μαχαίρια και φουσκωμένες φλέβες, πρόσωπα άσχημα και θυμωμένα, χάπια που φωσφορίζουν σε κάθε ευκαιρία, μηχανές αυτοκινήτων που ενώ βάζουν μπρος, δεν ξέρεις αν θα επιστρέψουν. Εικόνες που δε θα μου κάνουν τη χάρη να μ' εγκαταλείψουν.