Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

νoμίζματα




τινάζεις τα μαλλιά στους ώμους
κοιτάς τους πελάτες στα μάτια
και
γεννηθήτω φως.
ο κόσμος σου μεγάλωσε
και τον στρίμωξες σ' ένα κουτάκι
δεκαπέντε χιλιοστών
και δεκαπέντε χρόνων,
από άμυνα
-μη τον καπιείς
και πλαντάξεις.
όμως δεν είσαι μονάχη
κι ας περπατάς
τις κεντρικές λεωφόρους ξημερώματα
τραγουδώντας μόνη.
των άλλων οι αλυσίδες ακούγονται
όταν μάθεις
να τις αφουγκράζεσαι·
ο ταξιτζής ήταν ουκρανός
δεκαπέντε χρόνια ελλάδα
ο μιλάν ήταν απ' το μπαγκλαντές
"καλά;" ρωτάς
"καλά" απαντάνε, και σου αρχίζουν ιστορίες
για φοροδιαφυγές
και καλάζνικοφ
και καλά αφεντικά
στα οποία εσύ δεν πιστεύεις, μα
ούτως ή άλλως
ο ταξικός πόλεμος
αναβάλλεται
για χάρη τριών ημερών στο ικα
και δυο χαριστικών ρεπό.
προσπαθώ να γίνω το ποίημα
όπως είπες
για να σου γράψω
εκείνα τα παραμύθια
που σ' αρέσουν.
ύστερα όμως
είναι το άρωμα του φάνη
καθώς κατεβαίνω τις σκάλες
ο φρεσκοκομμένος καφές
και τα φιστίκια που μόλις βγήκαν απ' το φούρνο
είναι οι στιγμές ηρεμίας στη λάντζα
και τα λεωφορεία στη συγγρού
είναι όλα εκείνα
που θα μ' αφήσουν
και αύριο
να σε χαιρετήσω.

Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017

κολωνάκι [1]



πενήντα σεντς το χαμόγελο
ενάμιση ευρώ η κουβεντούλα
καθώς στροβιλίζεσαι με δίσκους
ρωτώντας τους αδαείς
τι διαβάζουν
κι απαντώντας τους σε ερωτήσεις
για τον ωφελιμισμό.
εξάλλου
όταν έλυσες τα μαλλιά
όταν τόνισες τα μάτια
όταν έσκιαξες το φόρεμα
-στον πέμπτο καφέ της ίδιας ημέρας-
ήξεραν.
σκόνη κάτω από τα νύχια
πρήξιμο πάνω απ' τον αστράγαλο
πόνος ψηλά στη λεκάνη
-τα ενθύμια πόνου είναι πολλά.
το μεϊκ απ αφήνει σημάδια
τα σταράκια λυγίζουν το πέλμα
οπότε
βάλε άλλη μια βότκα.
είναι σάββατο βράδυ
παραγγέλνουν μοσχοφίλερο και χέιγκ
τζιν τόνικ και μοσχάτο ντάστι
κάθε τραπέζι και νούμερο
κάθε ποτήρι στη λάντζα
ένας γεμάτος δίσκος για σένα 
κι υπεραξία στην τσέπη του αφεντικού.
βάλε άλλη μια βότκα
γιατί δεν αντέχεις άλλο
χαμογελάς και χάνεις το άθροισμα
μπερδεύεις τα ρέστα
αγχώνεσαι
θες να κρυφτείς
μα είσαι τόσο όμορφη
θα σε βρουν κι εσύ
θα κλαις
-όχι.
το τρίτο άυπνο βράδυ τελειώνει
κι εσύ θα κρατήσεις
μια μέθη κούρασης κι αλκοόλ
συν μερικά βρωμόλογα 
που ακούγονται γλοιωδώς
τη νύχτα.

Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

γαλαξίας




το ξωτικό σκέφτηκε δυνατά
πήρε μια ρετσίνα
το κορίτσι απ' το χέρι
"πώς τα πας με το περπάτημα;"
το κορίτσι τρόμαξε
μα καμιά παραμονή γενεθλίων
δεν θα μπορούσε να κυλήσει καλύτερα
το κορίτσι τρόμαξε
τα ναρκωτικα φώτιζαν τα μάτια του
το κορίτσι ευχήθηκε
να την έσπρωχνε από 'κει που τώρα έβλεπαν όλη την πόλη
να μη βγει ποτέ απ' τη χώρα των ξωτικών
κι απ' τις ιστορίες που της έλεγε
για την οικογένεια, τα χρώματα
το κινούμενο καβούκι του
τις ουσίες που τον σώζουν
τώρα και για πάντα.
το κορίτσι κοίταξε το ρολόι
το πέρας των μεσανύχτων
τη μεταμόρφωσε σε άνθρωπο
με πόνους στα χέρια, τα πόδια
με λαιμό κατεστραμμένο και
μάτια βιαστικά
"θα τον αλλάξω τον κόσμο, και θα 'ρθω να σε βρω"
με την πρέζα, το μόνο που αλλάζεις
είναι η υπόστασή σου, ξωτικό
μα για την ώρα
επέστρεφε τα βράδια
κι αγκάλιαζε τα σύννεφα του δωματίου

Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017

γραφικός [χαρακτήρας]


)29.07.16(


το δέρμα του αναπνέει
τον ιδρώτα του οκταώρου,
αγκαλιάζει το μαξιλάρι
κι εγώ ονειρεύομαι αποκαΐδια.
κύριε δικαστά, έτσι κυλάει ένα ωραίο καλοκαίρι
με βόμβες, κίτρινους φωτισμούς
ιδεατούς θανάτους ιδεολογικής φύσης
στο όνομα μιας μεγάλης ιδέας
μικρών ιδεαλιστών
και προπαντώς 
στο κρεβάτι δίπλα του.
οι πιο ήρεμοι ύπνοι έγιναν στα χέρια του
καθώς μάθαινα.
οι πιο ανήσυχοι ύπνοι ξεκίνησαν πλάι του
όταν δεν αφομοίωσα το παραμύθι μου.
το παντζούρι ανοιχτό
το παράθυρο ανοιχτό
ο τοίχος της απέναντι πολυκατοικίας 
ακόμα περιμένει.
όχι, κύριε δικαστά, δεν υπεκφεύγω
να κοιμηθώ ήθελα,
μα τα παράσιτα στα ηχεία δεν το επέτρεψαν.
μισώ στο καλοκαίρι ό,τι λατρεύω πάνω μου
κι η ηρεμία στους δρόμους
προσφέρεται για μια ακόμη αυτοκτονία.
σ' αγαπώ για τον μικρό κούκο
που κρύβεις στο στόμα
μ' αγαπώ γιατί όταν θα σου γυρίσω πλάτη
για να κοιμηθώ
τότε θα φροντίσω να βάψω τη λεωφόρο
με αίμα.
μέχρι τότε, κύριε δικαστά,
ένοχη δίχως μετάνοια.
καλά μας οκτάωρα.

Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

the action of magnetization





τράβα τα χαλινάρια άλλη μια φορά
κι ίσως πιστέψεις πως τα άλογα τώρα
θα σταματήσουν.
φώναξε πως θέλεις όλοι τους να σκάσουν
παρότι τα κύτταρά σου
παρακαλούν για το αντίθετο.
ίσως τοτε,
τότε όλοι σε πιστέψουμε μα
ποιον θα κοιτάς στα μάτια
τότε.
κι όμως κρίμα
τόση μελέτη στα συμπτώματα
τόσος κόπος, μελανιές, τρένα και βίδες
μόνο για να νικήσεις σκελετούς;
ο σίγκμουντ γελάει που δεν τον κατάλαβες
γελάει που ///// το δέρμα ακόμα
γελάει που προσπέρασες το
κεφάλαιο του άγχους
ή της αγχώδους διαταραχής
ή της ύπαρξής σου
λέγε καλύτερα.
γελάω κι εγω
που έχεις ανάγκη μια σφιγμένη καρδούλα
για να γράψεις
-κι ας μην έμεινε ώμος κενός
για κλάμα, μύξες κι ουρλιαχτά.
όμως, δεν είναι δουλειά μου
να μετρήσω γέλια ούτε να
χλευάσω.
οφείλω όμως να σου θυμίσω
τις γάμπες εκείνες,
τις τούφες εκείνες,
το Μάρτη εκείνο,
τις φωνές αυτές,
κάθε αίσθηση του πόνου,
οτιδήποτε θα σε κλωτσήσει για τα καλά
στα αχαμνά
μια κι έξω.

Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

η ελένη* δεν ήταν του πάρη







*στην ελένη, προφανώς
σε όλους τους καφέδες που χτυπήθηκαν παραπάνω
και στο ράγισμα σκαφοειδούς εκείνου του καλοκαιριού

Το κορίτσι με τους καφέδες
ξέρει τον Χάνσελ και τη Γκρέτελ,
είναι λερωμένη από αλεύρι
κι αν της ζητήσεις δυο γλυκούς
με μαύρη και λευκή, αντίστοιχα
δε θα κουραστεί
-θα ρίξει δυο κουταλιές
λευκή
και θα τους χτυπήσει στο σέικερ μαζί.
Το κορίτσι με τους καφέδες
λέει καλημέρα,
σε φιλάει στο μάγουλο,
σου ξεχωρίζει τον λάτε απ' τον μακιάτο,
χορεύει Μπίλι Τζιν καθαρίζοντας
και τ' απογεύματα
στρίβει τσιγάρα
τα πίνει
τα πίνει
εποικοδομητικά τα πίνει
και στα ρεπό
πάει σε βραχώδεις παραλίες
με σκύλους που δεν είναι ράτσα
και ξερακιανούς γέρους,
λύνει τα μαλλιά
ο ήλιος πολλαπλασιάζει τις φακίδες
και το λευκό δέρμα χάνει ιδρώτα
γεμίζει νερό
ώσπου να 'ρθει άλλη μια
Δευτέρα.

Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

ΑΝΤΙΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ




Η εξουσία συμπυκνώνεται
στο σχήμα ενός ποδιού που κινείται
νευρικά
κάτω απ' το τραπέζι
Η εξουσία φυτρώνει
στο ύψωμα της φωνής
και στην πέμπτη λάντζα
της ίδιας ημέρας
Εξουσία το οκτάωρο
το οκτάωρο που έγινε εννιάωρο
Εξουσία και το μεροκάματο
εξουσία κι ο πελάτης
εξουσία που ενώνει κάθε άκρη
του κόσμου
Η γλώσσα
οι ποιητικές λέξεις
τα σχήματα λόγου
οι μπάτσοι του Μέξικο
οι μπάτσοι της Ειδομένης
τα σφυρίγματα στο δρόμο
η οικογένεια
το τηλέφωνο που χτυπάει για μια παραγγελία
που εσύ θα φτιάξεις
που εσύ θα πλύνεις
οι μπάτσοι των Στεϊτς
όλα εξουσία είναι
Γι' αυτό κοίταξα χάμω και ψιθύρισα
σ' αγκάλιασα
και τρέξαμε μακριά απ' τους δελτάδες
αλλάξαμε μπλουζάκια
κι όταν σταμάτησα να κλαίω
σου γέλασα:
"Άρνηση"

Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017

μου είπε να γράψω γι' αυτά τα βράδια




Πριν το χείλος, ξανά
στο γαμημένο μεταίχμιο
μιας καθαρής εφηβείας και μιας θολής
ενηλικίωσης.
Θα πεθάνουμε
και θα 'χεις κόψει τα μαλλιά σου
και θα 'χουν μακρύνει
κι ακόμα δε θα 'χω ξυπνήσει βλέποντάς τα λυμμένα.
Θα πεθάνουμε
και δε θα 'χουμε ψάξει για σπίτι
-κανα διώροφο στον Πειραιά-.
Θα πεθάνουμε και δε θα 'χεις καταλάβει
πως εννοούσα κάθε πρόταση γάμου.
Θα πεθάνουμε και κάποια γράμματα
δε θα 'χουν φτάσει στην ώρα τους.
Θα πεθάνουμε και θα στηθώ γυμνόστηθη
στο απόσπασμα
γιατί αν πεθάνουμε
τα οστά μου δε θα έχουν ουσία.
Θα πεθάνουμε κάτω από το
αυστηρό σου βλέμμα
την αποδοκιμασία
και το σκίσιμο μιας γλώσσας
μιας καρδιάς
ενός αστεριού
κι ενός δρόμου. 

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

Ετοιμαζόμενη




Το κεφάλι έπεφτε
βούλιαζε
μάτια ανοιχτά, πλακάκια στο ταβάνι
μάτια κλειστά, αστέρια στο κενό
Το κεφάλι χτυπούσε
στο μάρμαρο
Οι γόβες χτυπούσαν
τις φτέρνες
Το φως χτυπούσε
τα βλέφαρα
και τα 'κλεινες, τα 'κλεινες, τα 'κλεινες
παρακαλώντας να πεθάνεις
"Όχι, μην κοιμάσαι! Ξύπνα!"
Ανάθεμά σας
ένα τραμπολίνο χρειάζομαι
μια καρφίτσα
και λίγο καθαρό αέρα

Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

to the void



Όλα ξεκινάνε από σπειροειδείς κόρες
συνεχίζουν με σπειροειδείς οργασμούς
και όταν νομίζεις
ότι όλα τελείωσαν
κάποιος κάπου
καταριέται τα μάτια σου,
κι επιστρέφουμε στην ανυπαρξία.
Αν φύγεις, πού θα πας;
Θα φύγω, κι έννοια σου
ξέρω.
Ελπίζω να χαθείς
γιατί αν βρεις το δρομο
μακριά μου
την κάτσαμε
-την έκατσα, δηλαδή.
Την κάτσαμε ομαδικώς, μικρή.
Αν και,
ο δρόμος κόπηκε
"τεχνικά έργα", ξέρεις.
Κάγχασε.
Όλοι χτίζουν πράγματα
και μόνο εγώ φοβάμαι
να γκρεμίσω.
Και το καταραμένο το σύμπαν
πώς θα συνεχίσει να γυρνά
αν δεν είμαστε εμείς
εκεί
να το περιστρέφουμε;

Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

Ο νόμος της αναπλήρωσης



Όταν εσύ φύγεις
όταν ο μπαμπάς πεθάνει
όταν εγκαταλείψω το σπίτι
το μόνο που θα μείνει πίσω
θα 'ναι η γυάλα με
τα γέρικα ψάρια
η μούχλα, οι ακαθαρσίες, η βρωμιά του νερού.
Θα κολυμπούν θλιμμένα
διότι -τελικά- δεν τους έλειψε ποτέ η μνήμη.
Έπρεπε μόνο να το καταλάβετε νωρίτερα.
Ίσως όμως -ξανά- να μην ήθελαν να σας ανοιχτούν
κι όλο αυτό το μπέρδεμα
να ήταν επιλογή τους.
Με διάλεξαν;
Μπα -απλώς ήμουν εκείνη που τα τάιζε.
Αν και, επιμένω
δεν μπορουσα να κοιμηθώ δίχως φως
μήτε αυτά να ζήσουν στο σκοτάδι.
Ήθελα σιωπηρή παρέα
κι αυτά κάποιον να τα φροντίζει.
Κατάλαβες;

Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

Ανάρρωση σπονδύλου




Ραγίζει  το ποτήρι,
σπάει κι ο ουρανός
-το λαμπερό στερέωμα
προσγειώθηκε στα κεφάλια μας
γεμίζοντας τον κόσμο
χαρμάνια καφέ
και πέτρες νεκρές, σβηστές, άχρωμες
όσο το βότσαλο σαν βγει απ' το νερό.
Δολοφονήθηκε η ομορφία
για πλάκα
κατά λάθος
για χάρη ενός ξυπνήματος
και μιας υπερτροφικής παιδικής ματαιοδοξίας.

Κυριακή 7 Μαΐου 2017

φλυνάφ #1



Καμιά σου σχέση δεν είναι αμιγώς σεξουαλική,
μοναχά με την κυβέρνηση
Άσε με, κλέβω ξανά
Καμιά μου σχέση δεν είναι αμιγώς πλατωνική,
μόνο επαναλαμβανόμενα θριαμβευτικά μοτίβα
αποτυχημένες κινήσεις ματ
και ζάρια
που τα σφίγγω στην παλάμη
πιο έντονα, πιο πολύ, πιο επίπονα
για να μου ανήκω
Αφού και ο χρόνος και ο τόπος
είναι γι' αυτά τα πράγματα, νεκρή μου Κατερίνα
Οι νύχτες που ξεκίνησαν πρωί
οδηγούν σε ύπνους που τελειώνουν βράδυ
Άλλη μια μέρα χαμένη.

Κυριακή 16 Απριλίου 2017

Ρέκβιεμ




Στην τσάντα της βρέθηκαν
δύο (2) τετράδια πολυγραφικού περιεχομένου
ένα (1) βιβλίο αδιαφόρου περιεχομένου
ένα (1) πορτοφόλι
ένας (1) αναπτήρας.
Αυτή τον σκότωσε.
Το 'γραψαν στα μανταλάκια - "ΕΝΟΧΗ"
κι ας μην έγινε δίκη, ψιλοπράγματα
αστική δικαιοσύνη, ψιλοπράγματα
κράτος, μπουρζουάδες, ηθική, ψιλοπράγματα.
Του τράβηξε το χαλί του χολ κάτω απ' τα πόδια
και τον άφησε να κατρακυλήσει στις σκάλες.
Το αίμα σκορπίστηκε στο πάτωμα
λιμνούλες, πλιτς πλοτς.
Κι ύστερα κάλεσε τους μπάτσους
τους χτύπησε στον ώμο
κι αυτοί απορώντας
την έκλεισαν στο ξενυχτισμένο τοπικό κρατητήριο.
Ξέχασαν, φυσικά, να της ζητήσουν ν' ανοίξει το στόμα
γιατί, αν το έκαναν, θα έβρισκαν το
κλεμμένο ξυραφάκι.
Χάραζε, λοιπόν, το δέρμα της
και με τις ξεσκισμένες της φλέβες
έγραφε ποιήματα στους τοίχους.
Λέξεις δίχως ειρμό
εικόνες από έρημες ταράτσες
κι έρημους δρόμους
κι έρημα φιλιά
και φιλιά πολυκοσμίας, αλκοολικης
τραγούδια για δράκους
ναρκωτικά
άρρωστες ιστορίες
βιβλία που δε διαβάστηκαν
πόνους σωματικούς
πόνους ανάμεσα στα πόδια, τον καρπό, τους πνεύμονες
πεταλούδες πρώτη φορά αναστημένες
παραμύθια -σκέτα παραμύθια
μπαχάρια που έβραζαν
για την ταινία που δε γυρίστηκε
για την ταινία που κανείς δεν παρακολούθησε
τα όνειρα που έμειναν άυλες ουσίες
τις ώρες που τον έπαιρνε αγκαλιά
τις φορές που του θύμωσε.
Όλα μάταια τραγούδια
που δεν την άφησαν να κοιμηθεί.
Τους ζήτησε, μοναχά, να τον κηδέψει.
Κι εκεί, πάνω απ' το μνήμα
του ψιθύρισε ένα γενναίο "συγγνώμη"
του ψιθύρισε πως όταν έβγαινε απ' τη φυλακή
θ' αναζητούσε λίγη σκόνη που να έχει τ' άρωμά του
του ψιθύρισε πως ήρθε κι άλλη γάτα στην αυλή
του ψιθύρισε πώς ο ουρανός δεν θα ήταν αρκετά μπλε ξανά
του ψιθύρισε πως ο μόνος λόγος που ζούσε ήταν
επειδή φοβόταν μια επίπονη αυτοκτονία
του ψιθύρισε πως ήταν ό,τι ομορφότερο
στη νεκρή και τη ζωντανή πλάση.
Τα δάκρυα σκορπίστηκαν στο πάτωμα
λιμνούλες, πλιτς πλοτς.

Πέμπτη 16 Μαρτίου 2017

Αντελήφθην





Αυτά τα βράδια
δεν βγαίνουν νεράιδες
ούτε οι θεοί σού κάνουν καμιά χάρη.
Αυτά τα βράδια
η ώρα περνά
και ξημερώνει,
χωρίς να κοιμηθείς.
Αυτά τα βράδια,
γράφονται εκείνες οι σκοτεινές ιστορίες
που σ' αρέσουν.
Τι μένει, δεσποινίς Βατόμουρο;
Η καταχνιά πλανεύει
όσους έχουν μυαλό να
την αφουγκραστούν.
Όχι, δεν το ζητήσατε
but you joined the club
Τιμή σας, μαντμαζέλ
Τώρα καθίστε
πάρτε το χρόνο σας
-όλοι το κάναμε-
Η κατάρα είναι κοινή
και κρατάει χρόνια.
Βλέπετε, δεσποινίς Βατόμουρο
ούτε να ζήσετε,
ούτε να πεθάνετε μπορείτε.
Αυτοί είναι οι κανόνες.
Θα πλανάστε ως ύπαρξη,
προσπαθώντας να ισορροπήσετε
τα φροϋδικά σας συμπλέγματα
το φτηνό σας ναρκισσιμό
το φτηνό σας άρωμα
το διαρκές σας πάθος
και προπάντων
την ικανοποίηση των Άλλων.
Ώστε, καταλάβατε;
Εισπνεύστε, νιώστε την ανατριχίλα
Φυσικά, φυσικά -λίγο ρούμι ή κονιάκ
θα το χρειαστείτε
"Η κόλαση είναι οι Άλλοι"
-κι αυτό δεν είναι παρά το προοίμιο
Προχωρώντας, θα γίνεται δυσκολότερο
Θα σας βομβαρδίζουν σκέψεις και νότες
Το αίμα δε θα αρκεί,
μήτε το αλκοόλ
Κι όμως, προειδοποιώ
τίποτα δε θα σας σώσει, μαντμαζέλ
Τίποτα ζωντανό ή νεκρό
Διότι, όλα είναι κομμάτι
της ίδιας φαυλότητας
που λέγεται ζήση

Δεν γνωρίζω ποια μαύρη μάγισσα
σας κήδεψε σ' αυτόν τον τόπο
Όμως το προσδόκιμο ζωής
δεν έχει εξυψωθεί ακόμη
Μείον μια εκατοντάδα
-καλά είμαστε

Κι ως το Ευγενές Τέλος, τι;
Δεσποινίς Βατόμουρο,
αν γνωρίζαμε την κατάληξη
δεν θα παίζαμε το παιχνίδι
Το αδιέξοδο υπάρχει
στρυφογυρνά
μας φτήνει
μας ταπεινώνει
Κι εμείς εκπνέουμε
δάκρυα
δυστυχισμένα δευτερόλεπτα
γιατί,
είμαστε αδύναμοι, δεσποινίς
Στην αρχή πονάει
όπως οι δεσμώτες τυφλώνονται σαν αντικρίσουν το Αγαθόν
Μα κι ο Πλάτων, μαλακίες έλεγε

Δεσποινίς,
το ρεβόλβερ πάντα θα βρίσκεται
στο ντουλαπάκι του αμαξιού
σε περίπτωση που δεν αντέξετε το βάρος σας
Μα, ξανά
απλώς θα επαναληφθείτε απ' την ανάποδη
Να θυμάστε τους κανόνες
Καληνύχτα.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Πάλι απέφυγα






Ένα τίναγμα αρκεί
για να 'σαι ξανά αθώα
No evidence, sir
Μόνο που το ταβάνι είναι λευκό
η πόρτα λευκή
η ταπετσαρία κιτρίνισε και
η εφηβεία μου χύθηκε πάνω τους
Συγγνώμη, δεν ήθελα να λερώσω
όμως το μυαλό αφήνει σημάδια
οι νύχτες μώλωπες
οι τσάρκες γέλια
ο δρόμος προβλήματα στο αναπνευστικό
Κι εγώ ήθελα να τα κρατήσω όλα τούτα
για μέρες σαν κι αυτή
που θ' αναπολώ
προσδοκώντας το "ξανά"