γαλαξίας

το ξωτικό σκέφτηκε δυνατά
πήρε μια ρετσίνα
το κορίτσι απ' το χέρι
"πώς τα πας με το περπάτημα;"
το κορίτσι τρόμαξε
μα καμιά παραμονή γενεθλίων
δεν θα μπορούσε να κυλήσει καλύτερα
το κορίτσι τρόμαξε
τα ναρκωτικα φώτιζαν τα μάτια του
το κορίτσι ευχήθηκε
να την έσπρωχνε από 'κει που τώρα έβλεπαν όλη την πόλη
να μη βγει ποτέ απ' τη χώρα των ξωτικών
κι απ' τις ιστορίες που της έλεγε
για την οικογένεια, τα χρώματα
το κινούμενο καβούκι του
τις ουσίες που τον σώζουν
τώρα και για πάντα.
το κορίτσι κοίταξε το ρολόι
το πέρας των μεσανύχτων
τη μεταμόρφωσε σε άνθρωπο
με πόνους στα χέρια, τα πόδια
με λαιμό κατεστραμμένο και
μάτια βιαστικά
"θα τον αλλάξω τον κόσμο, και θα 'ρθω να σε βρω"
με την πρέζα, το μόνο που αλλάζεις
είναι η υπόστασή σου, ξωτικό
μα για την ώρα
επέστρεφε τα βράδια
κι αγκάλιαζε τα σύννεφα του δωματίου