κατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν πλέον διαφορετικά, όταν κόψαμε τον ανανά, τον μοιράσαμε σε τρία εύκαιρα μπρίκια, αφού δεν είχαμε πιάτα, κι η καθεμιά έβαζε το πιρούνι της μέσα κόβοντας ένα κομμάτι και βάζοντάς το στο στόμα. οι χυμοί του ανανά πασάλειφαν τα αγορίστικα χείλια και λέρωναν τα κοριτσίστικα πηγούνια, καθώς τα σάλια όλων συγκεντρώνονταν μπουκιά τη μπουκιά στον πάτο του μπρικιού. κατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν πλέον διαφορετικά, όταν ένιωσα χαρά που μοιραζόμασταν τον ανανά, που το δικό μου σμάλτο έβρισκε το δικό σας σμάλτο στις άκρες των πιρουνιών.
χθες γυρνούσα το κεφάλι από μάτια σε μάτια, κι ήταν όλα γερμένα, κι ο στέλιος είπε "πολύ γυαλισμένο μάτι έχει πέσει σήμερα", κι είχε δίκιο, όλα τα μάτια φώναζαν εξάντληση. όμως, κι έτσι, όσα μάτια γύρισα να κοιτάξω, ίδιο το γυάλισμα, ίδιο το γύρσιμο προς τα μέσα, κι όλα, μα όλα, έλεγαν κάτι διαφορετικό. η τασ κοίταξε το πόδι μου και ρώτησε "γιατί είσαι σκατά;". τα δικά της μάτια πλαισιώνονταν από χοντρό τιρκουάζ γκλίτερ που έσπαγε σιγά σιγά όσο ξημέρωνε, σχηματίζοντας μικρές τιρκουάζ γυαλιστερές ρυτίδες. ο γιώργος μου είπε "σ' αυτο το σημείο πρέπει να επανεκτιμήσουμε τη σχέση μας" και τα μάτια του ήταν κόκκινα και χαρούμενα, κι ύστερα ξεφωνίσαμε γελώντας. ο γ.π. κοιτούσε τα βυζιά μου, κοιτούσε τα μάτια μου, χαμήλωνε το βλέμμα και μετά έπιανε πάλι να κουβαλήσει.
υπάρχουν πολλοί τρόποι να κοιτάξεις, όπως υπάρχουν πολλοί τρόποι ν' αγαπήσεις και να ερωτευτείς. βέβαια, αν και αυτό είναι μια άλλη ιστορία, στον έρωτα όλοι καλοί είμαστε, κι αυτό γιατί αν και η σαγήνη είναι μια τέχνη δύσκολη, είναι παράλληλα μια τέχνη που μαθαίνεται και αφομοιώνεται με διαφορετικές ταχύτητες, καθώς περνούν τα χρόνια. το ν' αγαπάει κάποιος, όμως, όχι -δεν μαθαίνουν όλοι ν' αγαπάνε.
έτσι, το τελευταίο βλέμμα ήρθε απ' τον αντώνη, που με κοίταξε κουρασμένα και είπε "πάμε, φενάκι;". κι αρχίσαμε ν' ανηφορίζουμε προς το σύνταγμα με μεγάλους δρασκελισμούς, επιτέλους χωρίς κάποιον πιο μικροκαμωμένο άνθρωπο να δυσκολεύεται να μας προφτάσει χαλώντας μας το βηματισμό. εκείνο το βράδυ, ίσως να μην καταφέραμε να χορέψουμε χαζοπανκ, αλλά ξέραμε ότι θα ξαναρχόταν η ώρα και γι' αυτό -ίσως σε μέρη και ώρες που δεν το πολυ-υπολογίζαμε.
ξαπλώσαμε το ένα άγαρμπο σώμα δίπλα στο άλλο, εγώ είδα στον ύπνο μου τον τζόρτζιο αγκάμπεν να με περιμένει στις εφτά και τέταρτο που έπρεπε να ξυπνήσω, κι ο αντώνης σηκωνόταν να βγάλει τη μπλούζα του ή να ρίξει μια ματιά στην καλλιρόης απ' το μπαλκόνι.
