Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Δύο χειμώνες και δύο καλοκαίρια μετά



Ήταν, λέει, σε κάποια ταράτσα και έπιναν μπύρες. Γύρω γύρω φυτά, και από κάτω τους η Αθήνα.
Καλοκαίρι.
Ο ουρανός ξάστερος, ο άνεμος είχε βδομάδες να δροσίσει την πόλη. Οι ήχοι των δρόμων δεν άγγιζαν την ταράτσα.

"Τα καταφέραμε, ε..."
"Είχες ποτέ αμφιβολία μωρό μου;"

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Βήτα



Κι αν ποτέ σου καταλάβεις
τι νιώθω καθώς φεύγεις
Ή πόσο σε χρειάζομαι κάποιες νύχτες
που ξέρω πως δε θα σε βρω στη ντουλάπα μου,
τότε θα θύμωνες με το σύμπαν,
το χρόνο,
τους θεούς
και τις συγκυρίες.
Θα πονέσεις γιατί θα ξέρεις πως θα πονάω κι εγώ.
Όμως, αν κάτι γιατρεύει τις Κυριακάτικες πληγές,
είναι που ξέρω πως θα σε ξαναφιλήσω

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

ΒΙ - ΑΪ - ΑΪ



Τον είδε από μακριά να την περιμένει. Ρούφηξε μια τζούρα από το τσιγάρο της και έριξε άσκοπα υπεροπτικές ματιές στους γύρω της.
Έσβησε το τσιγάρο μπροστά του. "Καλησπέρα".
Δεν κατάφερε να διατηρήσει το απόμακρο ύφος της -σύντομα της κρατούσε το πρόσωπο και την φιλούσε.
"Ποιον κοροϊδεύεις, μικρή;"

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Αυτό είναι γι' αυτή



Μπαίνει μέσα, κι ο αέρας γεμίζει όμορφα αρώματα.
Κάθεται δίπλα μου και συνήθως δε μιλάει. Της ρίχνω κλεφτές ματιές.
Κοιτάω, δήθεν έξω, μα απλώς ψάχνω αφορμή να τη συμπεριλάβω στην περιθωριακή μου όραση.

Τα μαλλιά της είναι μακριά. Φτάνουν ως τη μέση της, κυματίζοντας. Και κάνουν αντίθεση με τα μάτια της -ένα ψυχρό γαλάζιο. Έχει λίγο στραβό χαμόγελο και μικρό στόμα. Μικρή μύτη και λευκή επιδερμίδα.
Το βλέμμα της είναι θλιμμένο. Περπατά με το κεφάλι κάτω. Την παρακολουθώ να φεύγει απ' το οπτικό μου πεδίο: κουρασμένο περπάτημα, καμπύλες, όμορφο στήθος.

Δεν είναι μόνο η ομορφιά της. Είναι τα όσα λέει. Ο τρόπος που κινείται. Το γέλιο της. Το βήμα της. Η μουσική που ακούει. Η εφευρετικότητά της. Η φαντασία της. Οι σκέψεις της. Όλα αυτά που καθρεπτίζονται στο χαμόγελό της.

Είναι που είναι αυτή.
Είναι που στέκω ανύμπορη να της πω το οτιδήποτε έξω απ' τα συνηθισμένα.

Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Χειμωνιάτικο βράδυ



Το φεγγάρι έλαμψε.
Δεν το είδα, το κάλυπταν τα σύννεφα. Μα είμαι σίγουρη, έλαμψε.

Ο άνεμος κόπασε.
Τ' αστέρια αναβόσβησαν. 

Χαμογέλασα.

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

έρωτας



Πλανήτες. Κόκκινοι, χρυσαφιοί, γαλάζιοι, με ρίγες, δακτύλιους, πάγο... Πλανήτες σκόρπιοι.
Ησυχία. Η γαλήνη κινεί την τάξη. Η μυρωδιά του αιώνιου πλανάται στον αέρα.
Καμιά ψυχή τριγύρω. Κανένας φόβος.
Το τέλμα του ατελείωτου... Ένας γκρεμός που δε φαίνεται.
Μαύρο ως εκεί που φτάνει το μάτι.
Όχι σκοτεινιά! Μαύρο! Έβενος...
Το ευγενές χάος στο μεγαλείο του.
Από έναν πλανήτη όμοιο με τους υπόλοιπους, μια δέσμη φωτός εκτινάζεται, δειλά δειλά -σαν πυροτέχνημα. Και μετά άλλη μία. Κι άλλη μία... Και όσο πληθαίνουν τόσο δυναμώνουν, τόσο αποκτούν λάμψη.
Βλέπεις τις δέσμες μικροσκοπικές, μα δυναμικές, να διασχίζουν το μαύρο καμβά. Τρέχουν. Και πέφτουν πάνω σ' ένα γυάλινο τείχος. Μια κρυστάλλινη σφαίρα που κανείς δεν είχε προσέξει, κι όμως κυκλώνει το χάος με απόλυτη άνεση, δίνοντάς του βάση, όρια.
Μια διάφανη φούσκα η οποία δέχεται τα ανελέητα χτυπήματα των φωτοβολίδων.
Κι όσο τα πυροτεχνήματα γίνονται περισσότερα, τόσο η φαιδρή ασπίδα αποδυναμώνεται.

Ώσπου ραγίζει. Σπάει.

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Το λιμάνι



Ξυπνάω χαράματα και φεύγω απ' το σπίτι.
Πάω στο λιμάνι.
Κάθομαι σ' ένα πεζουλάκι, ανάβω τσιγάρο
και χτυπάω ρυθμικά το δεξί μου πόδι
κάτω.
Σιγά σιγά ξημερώνει. Δε με νοιάζει όμως.
Σιγά σιγά φτάνουν τα πρώτα πλοία.
Τρίβω τα χέρια μου μεταξύ τους. Ανάβω τσιγάρο.
Σε περιμένω να φανείς.
Μέχρι να έρθει το επόμενο πλοίο, έχει ξημερώσει
κι έχω καπνίσει τρία τσιγάρα.
Λιμενεργάτες φωνάζουν. Μπάτσοι κουβεντιάζουν.
Πού είσαι;
Μέχρι το μεσημέρι έχουν φτάσει πέντε πλοία.
Τώρα ξεκινούν να φύγουν,
ένα - ένα.
Ο κόσμος κινείται γοργά. Αγκαλιάζονται. Φιλιούνται.
Δε σε βλέπω...
Ο ήλιος δύει. Ο ουρανός χαμογελάει.
Τα τελευταία δρομολόγια καταφθάνουν.
Καινούρια πρόσωπα. Καινούριες αγκαλιές. Καινούρια φιλιά.
Ώσπου το λιμάνι ξαναδειάζει.
Φεύγω κι εγώ.
Αύριο πάλι...