Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014
Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014
Βήτα
Κι αν ποτέ σου καταλάβεις
τι νιώθω καθώς φεύγεις
Ή πόσο σε χρειάζομαι κάποιες νύχτες
που ξέρω πως δε θα σε βρω στη ντουλάπα μου,
τότε θα θύμωνες με το σύμπαν,
το χρόνο,
τους θεούς
και τις συγκυρίες.
Θα πονέσεις γιατί θα ξέρεις πως θα πονάω κι εγώ.
Όμως, αν κάτι γιατρεύει τις Κυριακάτικες πληγές,
είναι που ξέρω πως θα σε ξαναφιλήσω
Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014
Αυτό είναι γι' αυτή
Μπαίνει μέσα, κι ο αέρας γεμίζει όμορφα αρώματα.
Κάθεται δίπλα μου και συνήθως δε μιλάει. Της ρίχνω κλεφτές ματιές.
Κοιτάω, δήθεν έξω, μα απλώς ψάχνω αφορμή να τη συμπεριλάβω στην περιθωριακή μου όραση.
Τα μαλλιά της είναι μακριά. Φτάνουν ως τη μέση της, κυματίζοντας. Και κάνουν αντίθεση με τα μάτια της -ένα ψυχρό γαλάζιο. Έχει λίγο στραβό χαμόγελο και μικρό στόμα. Μικρή μύτη και λευκή επιδερμίδα.
Το βλέμμα της είναι θλιμμένο. Περπατά με το κεφάλι κάτω. Την παρακολουθώ να φεύγει απ' το οπτικό μου πεδίο: κουρασμένο περπάτημα, καμπύλες, όμορφο στήθος.
Δεν είναι μόνο η ομορφιά της. Είναι τα όσα λέει. Ο τρόπος που κινείται. Το γέλιο της. Το βήμα της. Η μουσική που ακούει. Η εφευρετικότητά της. Η φαντασία της. Οι σκέψεις της. Όλα αυτά που καθρεπτίζονται στο χαμόγελό της.
Είναι που είναι αυτή.
Είναι που στέκω ανύμπορη να της πω το οτιδήποτε έξω απ' τα συνηθισμένα.
Τρίτη 20 Μαΐου 2014
Τρίτη 22 Απριλίου 2014
έρωτας
Πλανήτες. Κόκκινοι, χρυσαφιοί, γαλάζιοι, με ρίγες, δακτύλιους, πάγο... Πλανήτες σκόρπιοι.
Ησυχία. Η γαλήνη κινεί την τάξη. Η μυρωδιά του αιώνιου πλανάται στον αέρα.
Καμιά ψυχή τριγύρω. Κανένας φόβος.
Το τέλμα του ατελείωτου... Ένας γκρεμός που δε φαίνεται.
Μαύρο ως εκεί που φτάνει το μάτι.
Όχι σκοτεινιά! Μαύρο! Έβενος...
Το ευγενές χάος στο μεγαλείο του.
Από έναν πλανήτη όμοιο με τους υπόλοιπους, μια δέσμη φωτός εκτινάζεται, δειλά δειλά -σαν πυροτέχνημα. Και μετά άλλη μία. Κι άλλη μία... Και όσο πληθαίνουν τόσο δυναμώνουν, τόσο αποκτούν λάμψη.
Βλέπεις τις δέσμες μικροσκοπικές, μα δυναμικές, να διασχίζουν το μαύρο καμβά. Τρέχουν. Και πέφτουν πάνω σ' ένα γυάλινο τείχος. Μια κρυστάλλινη σφαίρα που κανείς δεν είχε προσέξει, κι όμως κυκλώνει το χάος με απόλυτη άνεση, δίνοντάς του βάση, όρια.
Μια διάφανη φούσκα η οποία δέχεται τα ανελέητα χτυπήματα των φωτοβολίδων.
Κι όσο τα πυροτεχνήματα γίνονται περισσότερα, τόσο η φαιδρή ασπίδα αποδυναμώνεται.
Ώσπου ραγίζει. Σπάει.
Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014
Το λιμάνι
Ξυπνάω χαράματα και φεύγω απ' το σπίτι.
Πάω στο λιμάνι.
Κάθομαι σ' ένα πεζουλάκι, ανάβω τσιγάρο
και χτυπάω ρυθμικά το δεξί μου πόδι
κάτω.
Σιγά σιγά ξημερώνει. Δε με νοιάζει όμως.
Σιγά σιγά φτάνουν τα πρώτα πλοία.
Τρίβω τα χέρια μου μεταξύ τους. Ανάβω τσιγάρο.
Σε περιμένω να φανείς.
Μέχρι να έρθει το επόμενο πλοίο, έχει ξημερώσει
κι έχω καπνίσει τρία τσιγάρα.
Λιμενεργάτες φωνάζουν. Μπάτσοι κουβεντιάζουν.
Πού είσαι;
Μέχρι το μεσημέρι έχουν φτάσει πέντε πλοία.
Τώρα ξεκινούν να φύγουν,
ένα - ένα.
Ο κόσμος κινείται γοργά. Αγκαλιάζονται. Φιλιούνται.
Δε σε βλέπω...
Ο ήλιος δύει. Ο ουρανός χαμογελάει.
Τα τελευταία δρομολόγια καταφθάνουν.
Καινούρια πρόσωπα. Καινούριες αγκαλιές. Καινούρια φιλιά.
Ώσπου το λιμάνι ξαναδειάζει.
Φεύγω κι εγώ.
Αύριο πάλι...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)