Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2018

σε στυλ πολυ μελλοου και τα ρεστα

θα 'θελα πολυ να είμαι κοριτσι νικολαΐδη. να εχω τζαγκουαρ και να ψωνιζω γκομενους απ την ομονοια χωρις να σιχαινομαι τα βρωμικα ρουχα τους, να τους πηδαω στο δερματινο σαλονακι και να τους βαζω ενα πακο χαρτονομισματα αφηνοντας τους στην εξωπορτα, μονο και μονο για το καπριτσιο, γιατι δεν θα θελω να καυλανταω με ανθρωπους του κυκλου μου μη με πουνε και πουτανα. θα θελα να μ' αρεσει πιο πολυ το αλκοολ, να τα εχω με τον επισημο γκομενο της παρεας και να δαγκωνω το χειλος του ποτηριου οσο αυτος γυροφερνει στο παρτι φλερταροντας. θα ηθελα να μοιαζω στη γκλορια γκεινορ, ή θα ηθελα να τα εχω με ενα αγορι που τα εχει με την κιμ νοβακ. αλλα δεν εχω λεφτα για τζαγκουαρ ούτε καμια τρελα με τα ομορφα αμαξια εδω που τα λεμε, σιγουρα δεν εχω λεφτα για να ψωνιζω ακυρους τυπους και σιγουρα δεν φοβαμαι μην με πουνε πουτανα. κι ας συμφωνησουμε πως ολα τα παραπανω ειναι κομματακι ντεμοντε, αλλα εκει βρισκεται η ειδοποιος διαφορα, καταλαβαινεις; οτι εγω θελω αυτο το ντεμοντε για παρτη μου. απο την αλλη, αν καποια εχει αναλαβει το ρολο του κοριτσιου αλλης δεκαετιας αυτη ειναι η κυριακουλα κι εγω δεν μπορω να της τον κλεψω ετσι αερα πατερα, δεν ειναι σωστο, κι ουτε που μου ταιριαζει πραγματικα. δεν ξερω τι μου ταιριαζει, μιας που το φερε η κουβεντα, εχω καταληξει στο οτι μου ταιριαζουν πολλα πραγματα ή οτι εγω ταιριαζω σε πολλα πραγματα, γιατι μεταλασσομαι και χωραω παντου και μιμουμαι πολυ ευκολα -ενα πολυ συγκεκριμενο ειδος ευφυιας, αν με ρωτατε, κι ενα διακεκριμενο ειδος αναπηριας απο την αλλη. σε καθε περιπτωση, οπως εχουμε ξαναπει, δεν ειμαστε οι χαρακτηρες που θελουμε να ειμαστε, αλλα αυτοι που ειμαστε, τελος, δεν μπορεις να κανεις και πολλα γι αυτο. 

*

τα συναισθηματα τα ζυμωνω και τα επεξεργαζομαι σαν κιμα, τ αγαπαω πολυ και τα θελω διαρκως κοντα μου, τ αγαπαω τα συναισθηματα, ποιος δεν ξερει την ανοιχτη μου κοντρα με τους λογικους επειτα. αλλα ειναι καποιες φορες που με πιεζουν και με στενευουν οπως οταν εχεις φαει πολυ και τσιτωνει το παντελονι. τοτε λεω πως δεν τα θελω και καλυτερα να περασουμε κατευθειαν στην εποχη των σαιμποργκ, στην δεκατη ή ενδεκατη τεχνολογικη επανασταση (μετραω σωστα, κυριε παππου;), να ειμαστε απο αγνο μεταλο στο απο μεσα κι απο εξω να ειμαστε ολοι κουκλοι και κουκλες και να μην δινουμε σημασια στα τριξιματα των βραχιονων μας. αλλα ουτε αυτο προβλεπω να γινεται στα κοντινα, οποτε αφου σε πεταξαν στη θαλασσα κολυμπα και μην πολυπαραπονιεσαι, γιατι εσυ το επελεξες κυρια μου αυτο, ενταξει; απο την αλλη, καθε φορα που βλεπω ανθρωπο ερωτευμενο, τον κοιταω με καταπληξη, μην πιστευοντας οτι αυτος ο ανθρωπος επιβιωνει του συναισθηματος του, σαν επιζοντα απο καταστροφικο τσουναμι ενα πραγμα, και λεω κοιτα να δεις, υπαρχει ζωη μετα τον ερωτα. ανακουφιζομαι και λεω ενταξει, θα περασει, θα επιζησουμε -που ειναι ηλιθιο, γιατι παντα ολα περνανε, κι αν δεν περασουν αυτοκτονεις και περναει η ζωη, αρα ναι ολα περνανε οποτε τι φοβασαι; αλλα δεν ηθελα να καταληξω εκει, βλεπεις εχω το εγχειριδιο για τα χαμηλοτερα συναισθηματα του κοσμου καπου ραμμενο μεσα μου, ενα εγχειριδιο που γραφτηκε πολυ ατσαλα, χωρις κανενα μπουσουλα, μονο με μυξες και πονους στην κοιλιτσα και λιγο αιματακι, και το εγχειριδιο αυτο μου λεει πως τα παω καλα -συνηθως. αλλα δεν αρκει, γιατι αλλο ενα κακο με τα συναισθηματα ειναι οτι τιποτα ποτε δεν αρκει. κι η επιθυμια εχει αξια μονο οσο συνεχιζει να αναπαραγεται ως επιθυμια κι οχι οταν εκπληρωθει, γι αυτο ειναι πιο ωραια η στιγμη που τρως απο τη στιγμη που χορτασες, ομως αντε βγαλε ακρη.

*

τι σημαινει σπιτι και γιατι αυτη η διαρκης αναζητηση σπιτιου; σπιτι οπως home, οχι house, καταλαβαινεις ελπιζω, σπιτι οπως λεμε γλυκαδα και "πορφυρα μεσημερια". γι αυτο παντα τελικος προορισμος ειναι το μανστεστερ, γιατι το μαντσεστερ ειναι ενα μεγαλο σπιτι, απο τις καθαρες πετσετες της αδελφης μου ως το ζεστο ξυλινο πατωμα του βαγγελη, αλλα κυριως γιατι επιστρεφω στον εαυτο μου οπως τον αφησα στα δεκατεσσερα, ν ακουω το λουσι ιν δε σκαι στ ακουστικα με την κορινα και να κλαιω στο λεωφορειο, τον κρις που υστερα κρεμαστηκε, εκεινο το στοιχειωμενο δωματιο στον δευτερο οροφο του σπιτιου του αντρεα που με εβαζαν να κοιμηθω κι εγω φοβομουν μανιασμενα, οι μεγαλες πρασινες κοιλαδες, οι βιντεοκλησεις με το πρωτο μου αγορι στην ελλαδα, ολα αυτα ειναι σπιτι, γι αυτο το μαντσεστερ ειναι παντα ο τελικος προορισμος. αλλο που δεν θα ειναι προορισμος για πολυ ακομα, βλεπεις απο ολα τα σπιτια πρεπει καποια στιγμη να σηκωθεις να φυγεις, να τους θυμωσεις και να επαναστατησεις, να φτυσεις στην πορτα τους και να πεις εγω δεν ξαναγυριζω εδω μεσα, ολα τα σπιτια πρεπει να σε πονεσουν και να σε διωξουν με τον τροπο τους. για να μπορεσεις, ετσι, σε δευτερο χρονο να επιστρεψεις.
δεν χρειαζεται βεβαια να πηγαινουμε τοσο μακρια για να βρουμε σπιτια, η μαμα της ροζας τη φωναζει ροζμαρι στο αμαξι κι η δικια μου μαμα με λεει φενακι, κι αν δεν ειναι αυτο σπιτι τοτε δεν ξερω τι ειναι. καποια σπιτια διατηρουν τη σπιτοσυνη τους για πολυ πολυ καιρο, άλλα μονο για λιγες ωρες, κι εδω τωρα ειναι μια καλη στιγμη να εκτιμησουμε και να στειλουμε αγαπη σ'ολα τα σπιτια που ειχαμε κατα καιρους. ενταξει;

*

με τη μολλυ πηγαινε σινεμα καθε τεταρτη εξι με οκτω, ετσι εγινε η μολλυ εξι με οκτω, η μολλυ που γνωρισε ολες τις μεγαλες ασπρομαυρες φιλεναδες του, η μολλυ που σταματησε να την παιρνει στο τηλεφωνο γιατι το σηκωνε παντα ο γερος της. η μολλυ επιβιωσε δυο ολοκληρα βιβλια του νικολαιδη χωρις να της αλλαξει ονομα οπως εκανε σε αλλους της παρεας, η μολλυ ηταν σημαντικη γιατι πολυ την αγαπησε ομως ποτε δεν εγινε ακριβως δικη του, οχι οτι τον εφτυνε ή κατι, απλως δεν εγινε ας πουμε. η μολλυ ηταν σημαντικη κι ας της αφιερωσε λιγες σελιδες, σε συγκριση με αλλους της παρεας του γκριν παρκ, η μολλυ ειναι η μελαγχολια κι ο πονος ολων μας, κλεισμενα σ ενα κουτακι με χρυσοσκονη, η μολλυ ειναι ολα αυτα που γινονται κομπος στο στομαχι και το λαιμο σου και δε σ' αφηνουν να μιλησεις, η μολλυ ειναι αυτο που σε κανει να θελεις να κλαψεις, η μολλυ ειναι ο αεναος κυκλος, η μολλυ ειναι η απαντηση στο "γιατι ερωτευτηκα αυτον τον μαλακα κι οχι εναν αλλο μαλακα;", η μολλυ ειναι τα κλειστοφοβικα συναισθηματα που θελουν να αναδυθουν, η μολλυ ειναι οι παιδικοι μας φοβοι. αχ, μολλυ, μολλυ εξι με οκτω.
κι υστερα ειναι η βερα. "στη βερα. σε μια καποια βερα, τελος παντων". ή, "όλοι έχουμε μια βερα". ή "σε όλες τις βερες του κοσμου". 
καταλαβαινεις;

*

στα αγορια ποτε δεν μιλησα για καποιο "παντα" ή καποια τετοια ανοησια -εκτος, ισως, απο εναν. στ αγορια μιλαω για το τελος. το τελος του κοσμου, το τελος του συμπαντος, το τελος το δικο μας. πολυ καλυτερα χωραμε σε αυτο, δε νομιζεις; 


και κατι για το καληνυχτα

Μαζι χρησιμοποιησαμε: εποχες, βιβλια, μουσικη
Τα κλειδια, τις κουπες του τσαγιου, την ψωμιερα
λινα σεντονια κι ενα κρεβατι
Μια προικα φεραμε απο λεξεις, απο φερσιματα, 
χρησιμοποιηθηκαν, αναλωθηκαν
Σεβαστηκαμε τους κανονες του σπιτιου. Στα λογια
στην πραξη. Και παντα διναμε τα χερια

Ερωτευτηκα, τον χειμωνα, ενα βιεννεζικο
και το καλοκαιρι, ενα χωριουδακι στα βουνα
μια αμμουδια, κι ενα κρεβατι
Αντικειμνο λατρειας οι ημερομηνιες, τις υποσχεσεις
κηρυξαμε απροσβλητες
ινδαλμα μας το Κατι και μπροστα στο Τιποτα
σταθηκαμε με σεβασμο
(στη διπλωμενη εφημεριδα, στην κρυα σταχτη
σ' ενα σημειωμα)
αφοβοι μπρος στη θρησκεια, ναος μας ηταν αυτο
το κρεβατι

Απο τη θεα στη θαλασσα πηγαζε η ανεξαντλητη
ζωγραφικη μου
Ψηλα απ' το μπαλκονι χαιρετουσα τον λαο
τους γειτονες μου
Κοντα στο τζακι, στη ζεστασια, ειχαν τα μαλλια
μου το πιο
βουερο τους χρωμα
Το κουδουνισμα στην πορτα ηταν συναγερμος
για τη χαρα μου
Δεν εχασα εσενα
ολον τον κοσμο εχασα

ινγκεμποργκ μπαχμαν, ενα ειδος απωλειας