Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2020

δεν έχω υγιή πνευμόνια
ούτε ο παππούς μου 
ούτε ο προπάππους μου
και δεν προσέχω, και καπνίζω, και τα κουράζω γενικά, ας συμφωνήσουμε
τώρα θα κάνω το πρώτο τσιγάρο
όταν τελειώσει ο καπνός δεν θα πάρω άλλον, μέχρι να γίνω τελείως καλά
ζωή να 'χει ο κόβιντ, να πεθαίνουμε στα σπίτια μας εμείς
τέλος πάντων

καιρό την περίμενα αυτή τη μέρα που θα ξανάγραφα
δεν ξέρω ποιοι έχουν μείνει να διαβάζουν από κείνους που κάποτε με διάβαζαν
δεν έχει σημασία, στο τέλος τέλος
τα μπλογκ έχουν πεθάνει
κι όσες γράφουμε ακόμα δεν χρωστάμε τίποτα σ' αυτούς που κάθονται και μας διαβάζουν
έναν χρόνο τώρα, δεν έχω την ανάγκη να γράψω εδώ
δεν έχω την ανάγκη να γράψω εδώ, σημαίνει είμαι καλά

έφτιαχνα πρωινό και σκεφτόμουν
πως αν έχω καταφέρει ένα πράγμα για το οποίο είμαι περήφανη
είναι ν' αγαπάω έναν άνθρωπο
χωρίς να περιμένω πια αντάλλαγμα
ξέρω πως μ' αγαπάει από μακριά
αλλά και να μην μ' αγαπούσε, το ίδιο θα μου ήταν
δεν έχω απαιτήσεις, δεν περιμένω
ζεσταίνομαι μόνο απ' την ιδέα πως 
κάθε μέρα που ξυπνάω
έχω χώρο γι' αυτόν μέσα μου
να μου θυμίζει πώς μεγαλώνω, πώς πατάω, πώς ξεκίνησα
είναι μέσα στην πυξίδα μου σιωπηλά
κι εγώ κάνω ό,τι μπορώ, όποτε χωράω
να του θυμίζω πως δεν είναι μόνος

σκεφτόμουν
κάποιες φορές σ' αγκαλιάζω ενώ κοιμάσαι δίπλα μου εξαντλημένος
και κάνω ησυχία μην σε ταράξω, αν και ξέρω πως κοιμάσαι σαν αγελάδα
κι ενώ νιώθω γαλήνια και πλήρης
θυμάμαι πώς ήταν, σ' ένα άλλο κρεβάτι
να ξαπλώνω ανήσυχη, να περιμένω, να μην παίρνω ούτε τα μισά απ' αυτά που είχα ανάγκη
και να σκέφτομαι έλα τώρα, τι είναι πια η ανάγκη, κάτσε ήσυχα 
εκεί λυπάμαι
γιατί έκατσα εκεί που δεν χρειαζόταν να κάτσω
γιατί ανάμεσα στα σώματά μας μπαίνουν για λίγο σκέψεις από άλλο γαλαξία
αυτά, παλιά θα έλεγες αν άκουγες τις σκέψεις μου
σκεφτόμουν ότι κυνηγάω εμπειρίες
κι όταν κυνηγάς εμπειρίες βρίσκεσαι μια μέρα με χούφτες γεμάτες από τέτοιες, καλές και κακές
και στο βωμό της εμπειρίας, δεν υπάρχει αξιολόγηση
τις μαζεύεις, τις κάνεις συνταγές επιτυχίας για το μέλλον, τραυματίζεσαι λιγάκι
και προχωράμε
σκεφτόμουν ότι αν μπορούσα να διαλέξω
θα έκανα ερέιζ τις εμπειρίες μας
όχι γιατί ήταν πολύ κακές και θέλω να ξεχάσω, 
αλλά γιατί οι βαλίτσες μου τώρα θα ήταν ελαφρύτερες
αν δεν είχαμε κουραστεί τόσο πολύ μεταξύ μας

η φαίη μου 'χε πει σ' ένα πάρτι ότι ο νικολαϊδης είναι ελάσσονα λογοτεχνία
πήρε καιρό, αλλά τον ξεπέρασα, όπως γίνεται με όλους τους έρωτες δηλαδή
μπήκε κι αυτός στο μπαουλάκι
σ' αυτό που θα μπούμε όλοι, με λίγα λόγια


Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2020

όπου δεν σε νοιάζει τι σε περιμένει

η θερμότητα χάνεται απ' το ποτήρι
όπως η συχνότητα τρεμοπαίζει στα εφέμ
όπως το γαλάζιο άσπρο κίτρινο 
κρατάει μόνο ένα μισάωρο

θα σταθώ 
είκοσι έξι γραμμές κι ένα πεταμένο στυλό
θ' αναζητώ λύση στο μεγάλο πρόβλημα του καλοκαιριού
(ή, της κυριακής, αν θες)
θα τρέμω μην ξεστομίσω μην σηκωθώ και φύγω μην ανοιγοκλείσεις τα μάτια
το μπουκάλι με κοιτάει απ' το πάτωμα
κωλόκρασο για τις δύσκολες ώρες

αναβόσβησα τα βλέφαρα τριάντα φορές
τραντάχτηκα
ο παραγωγός του τρίτου πάλι ξύπνησε πριν από μένα
περιμένω ν' ακούσω πόρτα βήματα νιπτήρα
κουβαλάει τη δροσιά των αναγκαστικών πρωινών ξυπνημάτων
κουβαλάει όρεξη και κούραση μοιρασμένες στους ώμους της
μοιράζομαι σημαίνει φοράω το κασκόλ σου και μυρίζω την κολόνια μου
αφού δεν τα καταφέραμε με τους ανθρώπους
ας ξαναδοκιμάσουμε με τ' αντικείμενα

ο φαμπιό περιμένει στο λιμάνι της μασσαλίας
εγώ επιμένω να τάζω το μάντσεστερ
η αγγλία με δουλεύει κατάμουτρα, γενικώς
μπαζώσαμε τις πόρτες, έτσι γίνεται συνήθως
εσύ με πληγώνεις από χρονική απόσταση ασφαλείας
εγώ γελάω με τις τελευταίες σιγουριές των τριάντα που γυροφέρνεις
κι αν τα καταφέραμε τόσες φορές στα κύματα
θύμισέ μου
γιατί οι άνθρωποι 
πρέπει να δοκιμάζονται στη θάλασσα;

15.01.2020

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2020

όπου δεν υπάρχουν απόλυτες καταστάσεις

αλλεπάλληλες κολπίτιδες
πράσινα φλέγματα στα άσπρα σεντόνια
τσιγάρα που καπνίζονται απ' τη μέση
έτσι είναι το να ξυπνάς σ' ένα τακτοποιημένο δωμάτιο
βήχας μέχρι να ηττηθούμε
καθυστερημένα ραντεβού
οι φίλοι μας ζουν στους κάτω δρόμους
για να τους επισκεπτόμαστε φορώντας μπιτζάμες
κρατώντας σπαθιά ανάμεσα στα πόδια
κρατώντας κουτιά με θέματα συζήτησης
κρατώντας τα μυαλά μας στις χούφτες
μην πέσουν ολότελα στο πάτωμα
ο ήλιος φωνάζει ν' ανοίξω την πόρτα
σήμερα δε θέλω να δω τη μάπα μου στον καθρέφτη

11/12/2019

Τετάρτη 1 Απριλίου 2020

όπου μπορείς ν' ανάψεις σόμπα, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις το δέρμα σου

τα πεντάλεπτα βαραίνουν προς το χτύπημα της ώρας
θα πάει μία και το ρολόι θα εκραγεί
θα σκορπίσει στις κατουρημένες μπύρες
που επιμένουμε να πίνουμε παρά το κωλόκρυο
άκου πράγματα
το κινητό θ' αναβοσβήνει ψυχαναγκαστικά
θα δείχνω όμορφη με τις μπιτζάμες μου
κάθε φορά θα ορκίζεσαι πως θα πνιγείς
αλλά το σώμα θυμάται να κολυμπάει
τι να κάνουμε
οι ταμπέλες θα δείχνουν αριστερά
εμείς θα συνεχίζουμε ευθεία
και θα γαμωσταυρίζουμε που πάλι βγήκαμε σ' αδιέξοδο

σπαταλάω πολύτιμο χρόνο
τον παίρνω με τις χούφτες και τον σκορπίζω
για χάρη του αύριο, της επιθυμίας
της αλαζονικής μετεφηβείας που λιβανίζω πάνω απ' την αθήνα
και τις λοιπές μητροπόλεις

σήμερα όντως
το δαγκώσαμε

11.12.19

Τρίτη 10 Μαρτίου 2020

όπου η καλύτερη σκούπα αφήνει μια γραμμή σκόνης κάτω απ' το φαράσι

κάθε φορά που σπάμε ένα πλευρό
η πόλη γιορτάζει για μας
οι άνθρωποι φιλιούνται ακουμπώντας τα μπουφάν τους
οι ντιτζέισες παίζουν εκτός πλέιλιστ
κατεβάζουμε συγχρονισμένα λευκές τεκίλες διαδικασίας
πίνουμε στο ότι δεν έχουμε τίποτα να πούμε
καμιά γραμμή να γράψουμε, αν δεν είναι ανοιχτές οι πληγές μας
βγαίνουμε απ' το παράθυρο μόλις μυρίσει σόμπα στον αέρα κι υγρασία στα ντουλάπια μας
πηδάμε κεραμίδι το κεραμίδι
αναζητώντας κάποιον καλύτερο λόγο να υπάρχουμε
ένα μήνυμα που θ' αξίζει να μεταφέρουμε
απ' την αρχή της ζωής ως το τέλος
όχι το ίδιο, όχι ηθική, όχι κανόνας
κάτι ν' αξίζει να στρώσεις το κρεβάτι σου γι' αυτό
κάτι που να μην είναι μεγάλα καστανά μάτια
χρόνος που διαστέλλεται ανάμεσα στις κοιλιές
τραυματισμένα πλάνα για ρεπό δευτέρες με λιακάδα, όχι
κάτι σταθερό, να το βάζω στο κομοδίνο
να το πίνω το πρωί, ν' ανοίγουν τα μάτια κι οι νευροδιαβιβαστές κι οι πόροι
να στρέφω το βλέμμα μου κάπου
ικανή ν' απαντήσω στα γιατί μου
στα γιατί των άλλων
ικανή να τοποθετήσω ερωτηματικά αντί για κόμματα, όχι

οι μέρες αργούν, εκείνες οι μέρες αργούν
κι ο μόνος λόγος να υπάρχουμε
μέχρι τότε και για πάντα
θα είναι οι υπερβολές
θα είναι τα σπασμένα ρολόγια
θα είναι η πρησμένη μέση
θα είναι όλα αυτά που κάνουν μισό βήμα πίσω
μόλις πιάσω τον ήχο σου στη σκάλα

05/12/2019

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2020

όπου ο κάματος καμώνει καλημέρες χωρίς ύπνο

κι όλα αυτά συμβαίνουν στο κεφάλι μου
κι ύστερα του δίνω μία
κατρακυλάει φτάνει στις γραμμές του ηλεκτρικού
κοιμάμαι με ματωμένα ούλα χτυπημένη μύτη
ξυπνάω χωρίς να μετανιώνω, γιατί
καλύτερα να ματώνει το κεφάλι μου στην προσπάθειά μου να σε βρω
παρά ν' αφήνω το βάρος μου πάνω σε bytes
που θα φτάσουν σε σένα με ταχύτητα ταχυδακτυλουργικού κόλπου

κι όταν σχολάω, ξέρω πως αυτό που αιωρείται ανάμεσά μας
είναι το ίδιο που γεμίζει τα ποτήρια και τα τσιγάρα μας πριν σε πάρει ο ύπνος πάνω μου
ξέρω, πως όταν όλα αυτά συμβαίνουν στο κεφάλι μου
είμαι παραγωγική για το αφεντικό μου
ξέρω, πως κάθε οκτάωρο εργασίας με σκοτώνει
με φέρνει πιο κοντά στα ασφαλιστικά ταμεία που μας επισκευάζουν
πιο κοντά στο να παράξω νέες σερβιτόρες μέσα απ' τα σπλάχνα μου
νέα χέρια για οικοδομή ή λάντζα
με φέρνει πιο κοντά στην κλειστή κάσα
πιο κοντά στους άλλους, πιο μακριά από μένα
φέρνει τον κόσμο στη θέση του
κάθε ώρα εργασίας σταθεροποιεί τη γη στον άξονά της
γι' αυτό και τίποτα δεν μπορεί να ιδωθεί έξω απ' αυτήν
ούτε καν οι τρόποι που ξαπλώνεις μέσα μου τα βράδια

οι σχέσεις μας δομούνται ανάμεσα σε βάρδιες
αξιολογούνται στα ρεπό μας
και πάντα η ζυγαριά γέρνει
προς τα σώματα που επιλέγουμε να μας βλέπουν αποκαμωμένες
μετά το σχόλασμα

όσες φορές κι αν τελειώσουμε
το σύμπαν δεν θα έρθει ποτέ χι τελικό

ο κόσμος, τουναντίον, θα τελειώσει
κι εμείς δεν θα είμαστε εκεί για να το δούμε

12.11.2019

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2020

όπου το να κολυμπάς για να μην πνιγείς, δεν είναι πάντα αρκετό

κάποια βράδια δεν μπορώ να πω το τραπέζι "τραπέζι"
ή το κρεβάτι "κρεβάτι"
το σαλόνι σου θυμίζει τις προκατ αίθουσες των ικεα
που 'ναι φτιαγμένες απ' τις τιμές στα ταμπελάκια
τους βηματισμούς των πελατών
τις λίστες με κωδικούς προϊόντων
το σαλόνι σου μοιάζει χώρος επισκεπτών
που κανείς δεν κάθεται παραπάνω απ' όσο διαρκεί ένας καφές
κι εγώ που εδώ μέσα σ' έχω αγαπήσει, μαλώσει, πηδήξει
νιώθω πιο επισκέπτρια απ' όλους

τόσος καιρός
θα έλεγε κανείς πως αρκεί για να γίνει οικείος ένας χώρος
όμως, κάποια πρωινά 
ξυπνάω εδώ μέσα και θέλω να φύγω
όπως θέλω να φύγω από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου που τίποτα δε λέει
τίποτα δε μυρίζει φιλικό
λες και περπατάω πρώτη φορά στους διαδρόμους
λες και αναβοσβήνω πρώτη φορά το διακόπτη του μπάνιου
φοβάμαι ν' αγγίξω, να κοιτάξω
μη δω, μην πιάσω
φοβάμαι ότι η βιβλιοθήκη σου που χάζευα
τώρα θα πέσει να με πλακώσει
ότι ο καθρέφτης που σ' έβλεπα δευτέρα πρωί να ντύνεσαι
θα σπάσει 
φοβάμαι να γυρίσω και να διαπιστώσω
ότι εγώ δεν υπάρχω
παρά τα καθημερινά αντικείμενά μου
στο νιπτήρα, τα ντουλάπια, το γραφείο
φοβάμαι σημαίνει δεν βρήκα τρόπο ν' αγαπήσω
και πάλι κοντά σου θα έρθω σε λίγο
εσύ θα κοιμάσαι στο πλάι
εγώ θα τυλιχτώ σαν κουτάβι στα μαξιλάρια
σκεφτόμενη πότε, σκατά, σταμάτησα
να γράφω χαρούμενη 
για σένα

21/05/2019

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2020

όπου ένα πρωί δεν είναι παρά ένα πρωί

μπάλανταϊνς παλαιωμένο, απ' αυτά που δεν είναι για μας
γουλιά, τσάντα
σου δίνω το φλασκί, γουλιά
κλειδώνεις μέσα του το δωμάτιο
ζεστά σεντόνια, καπνός, νιτρώδες αμύλιο
η κυψέλη δεν πρέπει να μπει απ' το παράθυρο
κάθε φορά μου λες πως αν είχες ύπνο θα μου τον χάριζες
κάθε φορά ξυπνάω πριν από σένα, σε αφήνω να πιάσεις το χώρο σου
μέχρι ν' αρχίσεις να με τραβάς κοντά σου
σημάδι ότι ξύπνησες
κάθε πρωινό με ήλιο κοιτάω τα σπασμένα κομμάτια
του προσώπου σου
έχω ένα μεταλλικό σωλήνα προσαρτημένο στην πλάτη
γεμάτο απ' τον καπνό που γυρίζουμε
στόμα με στόμα, το βράδυ
έχω ένα σωλήνα που με φουσκώνει, μέχρι να βρεθώ
σε πλήρη στρογγυλή έκταση
και να πετάξω προς τους φίλους
που βρίσκονται έξω απ' τη στρατόσφαιρα
κι ό,τι μείνει πίσω θα σκορπίσει
η μεταλλική έκρηξή μου θα πέσει κομματάκια
απ' τον ουρανό
θα διορθώσει όλους τους στραβούς δρόμους
πάνω απ' την πατησίων
ίσως κάνει την κυψέλη να ξαναμοιάσει
στα πατήσια, να σταματήσει να μοιάζει
σ' αυτό το πλαστικό χωριουδάκι
ίσως ανοίξει τη γη να πέσω μέσα
κι οι συγγραφείς με τα γαλάζια μάτια
και τα φαντασμένα πέη
που τρώνε απ' τα αποφάγια νεκρών προκατόχων τους
και προσπαθούν να σε πείσουν
ότι η γραφή σου αξίζει όσο
το γαμήσι μαζί τους
ίσως η σκόνη μου τους σπάσει τα μεταφραστικά δάχτυλα
ίσως δείξει στις κάμερες ασφαλείας
σερβιτόρες με κατεβασμένες μούρες
να κλέβουν τα ταμεία
κι οι υπεύθυνοι ν' αδυνατούν να κάνουν κάτι γι' αυτό

δεν έχω μεταλλικό σωλήνα στην πλάτη
δεν θα πετάξω πέρα απ' τη στρατόσφαιρα
δεν θα εκρηχθώ σε χιλιάδες θαυματουργά κομμάτια
αύριο θα ξυπνήσω δίπλα σου
μιάμιση ώρα μετά το ξυπνητήρι
γουέικ εν μπέικ, ψωμί στο χέρι, μπάλανταϊνς παλαιωμένο στον καφέ
κι εμείς ξανά
θα πετσοκοβόμαστε απ' τις βάρδιες

νοέμβρης '19