στεπκιντς

27.4.17

μολύβι

για μια σωτηρία

(που δεν θα έρθει)

για μια ψυχή
(που δεν θα υπήρχε, εάν δεν την επινοούσαμε)

για μια ύπαρξη

(που δεν θα είχε νόημα να επινοήσουμε, 

νηφάλιες

ή έστω έχουσες σώας τας φρένας)

κι έπειτα, στο ψέμα

εναποθέτω τον αριστερό μου μαστό

κι επιτρέπω στο υπόλοιπο 

σώμα

μηχανικά να επιπλεύσει

στις αύρες των περαστικών και 

στις γωνίες μιας πόλης 

που μαστίζεται από τετράγωνα.

εδώ κι εκεί

τα δόντια μου στο δέρμα σου,

κι αφού ξέχασα να γράφω για έρωτα

μόνο η αυτοαναφορικότητα

μας έμεινε