όπου ο κάματος καμώνει καλημέρες χωρίς ύπνο

κι όλα αυτά συμβαίνουν στο κεφάλι μου
κι ύστερα του δίνω μία
κατρακυλάει φτάνει στις γραμμές του ηλεκτρικού
κοιμάμαι με ματωμένα ούλα χτυπημένη μύτη
ξυπνάω χωρίς να μετανιώνω, γιατί
καλύτερα να ματώνει το κεφάλι μου στην προσπάθειά μου να σε βρω
παρά ν' αφήνω το βάρος μου πάνω σε bytes
που θα φτάσουν σε σένα με ταχύτητα ταχυδακτυλουργικού κόλπου

κι όταν σχολάω, ξέρω πως αυτό που αιωρείται ανάμεσά μας
είναι το ίδιο που γεμίζει τα ποτήρια και τα τσιγάρα μας πριν σε πάρει ο ύπνος πάνω μου
ξέρω, πως όταν όλα αυτά συμβαίνουν στο κεφάλι μου
είμαι παραγωγική για το αφεντικό μου
ξέρω, πως κάθε οκτάωρο εργασίας με σκοτώνει
με φέρνει πιο κοντά στα ασφαλιστικά ταμεία που μας επισκευάζουν
πιο κοντά στο να παράξω νέες σερβιτόρες μέσα απ' τα σπλάχνα μου
νέα χέρια για οικοδομή ή λάντζα
με φέρνει πιο κοντά στην κλειστή κάσα
πιο κοντά στους άλλους, πιο μακριά από μένα
φέρνει τον κόσμο στη θέση του
κάθε ώρα εργασίας σταθεροποιεί τη γη στον άξονά της
γι' αυτό και τίποτα δεν μπορεί να ιδωθεί έξω απ' αυτήν
ούτε καν οι τρόποι που ξαπλώνεις μέσα μου τα βράδια

οι σχέσεις μας δομούνται ανάμεσα σε βάρδιες
αξιολογούνται στα ρεπό μας
και πάντα η ζυγαριά γέρνει
προς τα σώματα που επιλέγουμε να μας βλέπουν αποκαμωμένες
μετά το σχόλασμα

όσες φορές κι αν τελειώσουμε
το σύμπαν δεν θα έρθει ποτέ χι τελικό

ο κόσμος, τουναντίον, θα τελειώσει
κι εμείς δεν θα είμαστε εκεί για να το δούμε

12.11.2019