όπου η καλύτερη σκούπα αφήνει μια γραμμή σκόνης κάτω απ' το φαράσι

κάθε φορά που σπάμε ένα πλευρό
η πόλη γιορτάζει για μας
οι άνθρωποι φιλιούνται ακουμπώντας τα μπουφάν τους
οι ντιτζέισες παίζουν εκτός πλέιλιστ
κατεβάζουμε συγχρονισμένα λευκές τεκίλες διαδικασίας
πίνουμε στο ότι δεν έχουμε τίποτα να πούμε
καμιά γραμμή να γράψουμε, αν δεν είναι ανοιχτές οι πληγές μας
βγαίνουμε απ' το παράθυρο μόλις μυρίσει σόμπα στον αέρα κι υγρασία στα ντουλάπια μας
πηδάμε κεραμίδι το κεραμίδι
αναζητώντας κάποιον καλύτερο λόγο να υπάρχουμε
ένα μήνυμα που θ' αξίζει να μεταφέρουμε
απ' την αρχή της ζωής ως το τέλος
όχι το ίδιο, όχι ηθική, όχι κανόνας
κάτι ν' αξίζει να στρώσεις το κρεβάτι σου γι' αυτό
κάτι που να μην είναι μεγάλα καστανά μάτια
χρόνος που διαστέλλεται ανάμεσα στις κοιλιές
τραυματισμένα πλάνα για ρεπό δευτέρες με λιακάδα, όχι
κάτι σταθερό, να το βάζω στο κομοδίνο
να το πίνω το πρωί, ν' ανοίγουν τα μάτια κι οι νευροδιαβιβαστές κι οι πόροι
να στρέφω το βλέμμα μου κάπου
ικανή ν' απαντήσω στα γιατί μου
στα γιατί των άλλων
ικανή να τοποθετήσω ερωτηματικά αντί για κόμματα, όχι

οι μέρες αργούν, εκείνες οι μέρες αργούν
κι ο μόνος λόγος να υπάρχουμε
μέχρι τότε και για πάντα
θα είναι οι υπερβολές
θα είναι τα σπασμένα ρολόγια
θα είναι η πρησμένη μέση
θα είναι όλα αυτά που κάνουν μισό βήμα πίσω
μόλις πιάσω τον ήχο σου στη σκάλα

05/12/2019