Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018

a machine called molly

digital depiction of misery, oropos, 2017



λευκές σταγόνες
λευκοί κρύσταλλοι
σε μεγαλοπρεπείς εγκεφαλικούς χορούς
μονάδα μέτρησης: βάρος ανά δευτερόλεπτο
χαμένο σε αστρικές προφυλάξεις
αστικών μεσημεριών
ο ήλιος φωτίζει
εισβάλλει στο δωμάτιο
οι μπλακ αουτ κουρτίνες τραβιούνται
κάποιος χτυπάει την πόρτα του μοτέλ
έχει ένα μπράουνινγκ στην τσέπη
κι άδειο ποτήρι στο χέρι

λευκές σταγόνες
λευκοί κρύσταλλοι
θαμμένοι σε σπηλιές
μηρών και πελμάτων
λευκοί κρύσταλλοι
μέχρι να τρέξει ποτάμι
το αίμα απ' τη μύτη
μέχρι η πικρίλα στο λάρυγγα
να γίνει η μόνη ερωμένη
λευκοί κρύσταλλοι
κι η ώρα πέρασε
μέσα σε εξήντα τσικ

η διαλεκτική των δαχτύλων
στου πρόποδες του στήθους
στο ξεκίνημα της λεκάνης
η αρνητική διαλεκτική
του "μέχρι εδώ, γιατί μετά καήκαμε"
όμως κάποτε ξημερώνει
κάποτε ο ήλιος στέκεται μεσούρανα
κρίμα
κάποτε πρέπει να κοιτάξετε
τον τυπά με το μπράουνινγκ και το ποτήρι
όμως κάθε φορά που ανοίγει το στόμα
ακούγονται φτερουγίσματα πουλιών
κι εσείς χάνετε τις λέξεις
κι εσείς δεν μπορείτε ν' ανακαλέσετε
κι εσείς θέλετε να κλείσετε την πόρτα
να μείνετε για πάντα
στο νησί του ατλαντικού
στο μοτέλ του τέξας
στην κρουαζιέρα χωρίς δείπνο πληρωμένο
λειψά, μονά κι επίπονα
μπουμ μπουμ μπουμ 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου