Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Έχω μια ιδέα

Η λίμνη ξεράθηκε, πριν καν γεμίσει
Και οι χάρτινες βάρκες χάθηκαν
Και τα πρόσωπα σκλήρυναν,
τα σαγόνια επέστρεψαν
και τα μάτια σκούριασαν.
Από αδιαφορία
και δύναμη
και ηρεμία.
Ο κήπος μαράθηκε ενώ
βρώμικες αντανακλάσεις
τον τριγυρνούσαν.
Τα πνεύματα κοιτάχτηκαν και πήγαν για ύπνο.
Δεν πέρασαν από τον κήπο.
Ούτε εμείς περάσαμε,
ούτε κανείς δικός μας.
Τρίγωνα και τετράγωνα εκτοξεύονται
ενώ η ασυμμετρία φθίνει ενοχλητικά
Η κουκουβάγια σταμάτησε τον ενοχλητικό της ήχο.
Παρέμεινε περήφανη
Σπιλώνοντας την καλοσύνη
και χλευάζοντας την επανάσταση του 2 και του 19
Ένα ρολόι πάει προς τα αριστερά
δείχνοντας τα σωστά και όχι τα λάθος
-όπως πολλοί θα πίστευαν.
Η σιωπή προσφέρει οργασμό
ενώ ηλεκτρόνια και γαλάζια μάτια
τρέχουν. Τρέχουν τρέχουν.
κάποιος φωνάζει :"Όχι, τώρα είναι η αρχή"

"ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΜΕ ΛΕΝΕ ΝΑΥΣΙΚΑ ΤΕΝΕΜΠΡΑΕ"
Έτσι δεν είπε και αυτή;

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Μην της το πεις


Λατρεύω να χαϊδεύω τα μαλλιά της -τα δάχτυλά μου να ψηλαφούν τις πράσινες τούφες της. Αγαπώ να την βλέπω να ενθουσιάζεται ή να μελαγχολεί, να κάνει μήτες για να με φιλήσει. Ο τρόπος που το εύθραυστο σώμα της ταξιδεύει μέσα σε πολύχρωμα και φαρδιά ρούχα είναι αναζωογονητικός.
Αυτό που πάντα είναι εκείνη που, σε ένα πρόβλημά μου, θα αντιδράσει ξεκινώντας την πρόταση με το να παραφράσει το όνομά μου.
Να της κρατάω το χέρι και να χανόμαστε στην άσχημη Αθήνα, ή να της σφίγγω το κεφάλι όταν ξαπλώνουμε και ορειβατούμε σε σκέψεις για πράσινα μπαρακούντα και περισπωμένες Αρχαίων.