Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2018

μωρό μου, θα με πνίξεις στις διακοπές μας;




τα δάχτυλα γέμισαν αίμα
γρατζούνισαν τους μηρούς
άφησαν κόκκινα αποτυπώματα
το αίμα είναι
η κάθαρση
το αίμα είναι
το μολύβι στην έκθεση
το αίμα είναι
σκορπισμένο στα βουλεβάρτα των αιώνων
-αμήν

η σοφίτα έκαιγε
απ'την πρωινή ζέστη
οι τούφες μαλλιών κολλούσαν
στο μέτωπο που έσταζε ιδρώτα

γκροτέσκ καλημέρα

κερδίσατε και σήμερα
ένα λόγο ύπαρξης

Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2018

[[sometimes]] making something leads to nothing




αυτό το κρασί
αυτή η ρυτίδα
το χαντάκι που χαζεύεις
ένα απόγευμα με ήλιο
όλα είναι παιχνίδι, επιμένω
τόσα χρόνια μετά -επιμένω
ή θα σε σκοτώσουν
ή θα σκοτώσεις εσένα
η ηδονή δεν έχει τέλμα
μαρτυράς στο βωμό της
για να θυμηθείς πώς είναι ν' αναπνέεις
μέχρι να σου κοπεί οριστικά η ανάσα
τα σκυλιά γρυλιζουν
στον απέναντι λόφο
η πόρτα θ' ανοίξει
κι ένα άλλο καζάνι θα εμφανιστεί
δεν έμαθες να ζητάς συγγνώμη,
ν' αγαπάς,
ή να συγχωρείς
μόνο αξιώνεις κανονιστικά τα σύννεφα
προβάλλεις τον πόνο στο δέρμα
με την ελπίδα η πληγή που πονάει
να κλείσει
αγνοείς τις ταχυκαρδίες για
ένα ακόμα γράμμα
μια ακόμα σταγόνα
ένα ακόμα σκίσιμο
μια ακόμα τσούχτρα στις κοιλιές σας
που γουργουρίζουν για τα μάτια μου
η άνοιξη αργοπεθαίνει στην ασκληπιού
η άνοιξη αργοπεθαίνει στην ταράτσα
κι εγώ αργοπεθαίνω έξω απ' την πραγματικότητα
που θα 'θελα να μου είχαν χαρίσει

σιχαίνομαι τις ευχές
σιχαίνομαι να μην παίρνω αυτό που θέλω
σιχαίνομαι τα μηνύματά σας
τις φωνές σας στο τηλέφωνο
είμαι ένα κακομαθημένο αγοράκι
που παίζει με τις μπρίζες

Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2018

στεπκιντς




27.4.17


μολύβι
για μια σωτηρία
(που δεν θα έρθει)
για μια ψυχή
(που δεν θα υπήρχε, εάν δεν την επινοούσαμε)
για μια ύπαρξη
(που δεν θα είχε νόημα να επινοήσουμε, 
νηφάλιες
ή έστω έχουσες σώας τας φρένας)
κι έπειτα, στο ψέμα
εναποθέτω τον αριστερό μου μαστό
κι επιτρέπω στο υπόλοιπο 
σώμα
μηχανικά να επιπλεύσει
στις αύρες των περαστικών και 
στις γωνίες μιας πόλης 
που μαστίζεται από τετράγωνα.

εδώ κι εκεί
τα δόντια μου στο δέρμα σου,
κι αφού ξέχασα να γράφω για έρωτα
μόνο η αυτοαναφορικότητα
μας έμεινε

Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018

ψάχν-ουμε



στ' αφεντικά δε δίνεις μόνο οκτώ ώρες
και πολλή υπεραξία
χαρίζεις, κιόλας
πνεύμα, συνήθεια, νεύρο
-γι' αυτό,
κοιτάς την ώρα
μέσα απ' τα κινητά των πελατών
ή, την ακούς αναγγελία
τόνους γκρίνουιτς
τη βλέπεις στην πράσινη ένδειξη της ταμειακής,
την ψάχνεις στις αποδείξεις των τραπεζιών
κι όμως,
δεν έχουν περάσει παρά δέκα λεπτά
-μισή ώρα στην καλύτερη-
απ' την τελευταία φορά,
και θυμάσαι ξανά
πόσο κακή συνήθεια είναι
να περιμένεις το χρόνο να κάνει τη δουλειά του

όμως ακούγεται ένα τραγούδι,
ή εμφανίζεται ένα αγόρι με χαμόγελο
και κάπα ν' ανεμίζει,
που θα σου πουν
"εντάξει, άντεξε άλλη μια ώρα"
κι εκεί
θ' ανακαλέσεις ένα άλλο αγόρι
να λέει
με λαμπερά μάτια και πείσμα
"μέχρι να πεθάνω
θα μου ανοίγουν δικογραφίες"
κι ίσως τα βράδια να σβήνεις σε κρεβάτια
μα ο κόσμος αρχίζει
στην ευλογία
-τη μόνη ευλογία-
των βρώμικων χεριών που σε άγγιξαν στο πεζοδρόμιο
των βρώμικων χεριών
που έσφιξαν τα δάχτυλά σου
που κράτησαν τις παλάμες σου
τις φίλησαν
κι έκλαψαν πάνω τους
"αυτά πληρώνω;" ρωτάει
κι η ντροπή είναι όλη δική σου
-μην τολμήσεις και κλάψεις-
"αν πεθάνω, άφησέ με εδώ
μην κάνεις τίποτα
μην προσπαθήσεις να με σώσεις"
και τα εκαβ δεν θα 'ρθουν
ούτε απόψε
γιατί ο κόσμος καταστρέφεται
εντελώς διαφορετικά
από αυτό που φανταζόμασταν
-εμείς είμαστε η καταστροφή
κι όχι η καταστροφή η λύτρωση
είμαστε ένοχοι αυτού
που πάμε ν' αποποιηθούμε
και το κουβαλάμε ειρωνικά στην πλάτη μας
χωρίς
να
έχουμε
ιδέα.