Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Πας καιρός







22.2.16

Προλαβαίνω να βράσω και να ιδρώσω,
να συνειδητοποιήσω γιατί οι άνθρωποι παντρεύονται από έρωτα
και γιατί δε χωρίζουν μετά από τριάντα χρόνια έρωτα μετουσιωμένου σε ρουτίνα.
Βέβαια, εγώ μοναχά για σένα θέλω να μαγειρεύω
και μόνο από σένα θα ανεχόμουν να με ξυπνάς
για ν' αλλάξουμε μεριές.
Εσύ, εσύ, τι είσαι εσύ;
Όλη η αλφάβητος,
κάθε σκονισμένο βιβλίο,
μεταρσιωτικός καπνός
ο ένας
κι ο πολύς
η μάζα
το ακροδάχτυλο
-ΟΧΙ.
Αν όρισουμε κάτι, ξεκινά να υπάρχει
και, δε θέλω να μάθω αν υπάρχεις,
ή αν εγώ βρίσκομαι τόσο καιρό σ' ένα
λευκό δωμάτιο, μονάχη.
Προτιμώ την πλάνη,
την απουσία της αυθυπαρξίας μου
-παρά την απουσία της υφής σου.

Ύστερα, εκείνη η μικρή ελιά στο σβέρκο
το σημάδι στο δεξί σου φρύδι
οι γυμνασμένες γάμπες
-πώς θα επιβίωναν όλα τούτα
δίχως τα χάδια και τις εξονυχιστικές
ματιές μου 
πάνω τους;

Άστο γι' αύριο
εγώ δεν
εγκαταλείπω.