Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2019

σούμπιτη

27.10.19

πέφτουμε από ψηλά γιατί το ροζ
ποτέ δεν κρατάει πολύ
κάθε φορά που κοιτάζω, τα εμπορικά
θα έχουν πλησιάσει κι άλλο το λιμάνι
για να επιστρέψουν μετά από πέντε λεπτά στην καρφιτσωμένη θέση τους
στο θερμαϊκό
κι ύστερα πάλι πλεύση για τη στεριά
αποτυπωμένα σε φωτογραφίες μπροστινής κάμερας

το ροζ δεν κρατάει, γίνεται ματζέντα rgb παλέτας
κι εμείς πέφτουμε γι' αυτό, πέφτουμε για το ροζ
πέφτουμε από ψηλά
αγνοώντας την κοινωνική γεωγραφία της πόλης που εκτείνεται στα πόδια μας
κουβαλώντας το βάρος του πατέρα, της αθήνας
των ελλειπτικών τροχιών μας

γινόμαστε ενα με το ροζ καθησυχαζόμενες απ' τη βεβαιότητα
ότι δεν θα εξαφανιστούμε μαζί του
γινόμαστε ένα με το ροζ χρησιμοποιώντας τόσες μετοχές
ενώ θέλαμε απλά να παραδεχτούμε
πως το καλοκαίρι ήταν ένα ζιπαρισμένο αρχείο προσπάθειας
ένας αμιξάριστος ήχος από πόδια που έσπαγαν κάτω απ' το βάρος των προσδοκιών
μιας επιστροφής απ' τη σαντορίνη
ή ενός δεκαήμερου στην ανάφη
να παραδεχτούμε αυτό που δεν λέγεται
ότι δηλαδή το καλοκαίρι ήταν μια ψυχαναγκαστική ακρόαση
"ό,τι θες εσύ" "πάρε με μαζί σου" "τώρα αρχίζω και θυμάμαι"
με την ελπίδα ν' ακουστούν τόσες φορές ώστε
να ταυτιστούν μαζί τους ο ιούλιος και τ' αγορίστικα σώματα
ν' ακουστούν τόσες φορές ώστε να γίνουν βαρετά και να αποβληθούν
σαν άχρηστο δέρμα
μαζί με τον ιούλιο και τ' αγορίστικα σώματα

το ροζ ξεπεσε, πρώτα ξεπέσαμε εμείς
συλλογιζόμενες πεντακόσια χιλιόμετρα απόστασης
όλα αυτά που βρίσκονται εκεί και αθροιστικά σημαίνουν σπίτι
τη γέφυρα στη μουστοξύδη κάτω απ' την οποία οι μηχανές παίρνουν μια ελαφρά κλίση
και τα μαλλιά των επιβαίνοντων ανεμίζουν στις μούρες τους
τα ραντεβού έξι παρά τέταρτο πρωινή την επόμενη πέμπτη στο μάρμαρο της πλατείας πρωτομαγιάς

κι ο κάθε ουρανός θα είναι τόσο ξεχωριστός όσο και το χώμα το οποίο λούζει
κι απ' το οποίο παίρνει το χρώμα του
κι ο αττικός ουρανός
απόψε από κανέναν δε θα λείψει

το ροζ εγκατέλειψε, για να το ξαναπιάσουμε αύριο
αν πρώτα καταφέρει να ξημερώσει
κι ο θάνατος θα πάρει αναβολή άλλες έξι ώρες
πριν εμφανιστεί ξανά ειδοποίηση επανεκκίνησης
στην οθόνη του υπολογιστή 

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2019

καινούργιο τετράδιο, καινούργιες συντριβές

κάθε πρωί που χάνω μια αυτοκρατορία
τα σεντόνια είναι ασφαλτωμένα
κι η μούρη μου κόβεται απ' τα μαξιλάρια
σε μικρά κομματάκια, καθώς προσπαθούν
να με πνίξουν στον ύπνο μου
η καρδιά μου πετάγεται στην άκρη
του στήθους, διαγράφεται μέσα απ' το δέρμα
κάθε πρωί που εξηγώ πως
σήμερα θα 'θελα να γυρίσω μόνη, ίσως κάποια άλλη φορά
γιατί το σώμα μου μεταμορφώνεται
σε όλα τα σχήματα του κόσμου
και περιστρέφεται με φορά ρολογιού
στην άσφαλτο, πάνω στον ήλιο, μέσα στα
εγκιβωτισμένα όνειρα -όνειρο μέσα σε όνειρο μέσα σε όνειρο
χωρίς να μπορεί να μείνει χώρος για δεύτερο άτομο στο κρεβάτι
για να γυρίζω πίσω στο βράδυ, να κοιτάω
αυτούς που μαζεύουν το χώρο και να μου λένε
μα καλά δεν μπορούσαν να προσέχουν ν' αφήσουν λιγότερα κόκαλα; ξέρεις πόσα κομματάκια σμάλτο βρήκαμε πεταμένα;
κι εγώ να πιάνω στον ύπνο τα ούλα μου για να βεβαιωθώ
πως θυμάμαι την τελευταία φορά που έσπασε δόντι

καθε πρωινό που το εγώ μου υπερθεματίζει
ξυπνώντας με ορθάνοιχτα μάτια και πονεμένες γνάθους
είναι ένα καλό πρωινό να με ποδοπατήσω
μετρώντας εκείνες που προάγουν το συλλογικό έναντι του ατομικού
που χαμογελούν κι είναι οι ομορφότερες του κόσμου
που έχουν φαγωμένα νύχια και μαλλιά ανάκατα απ' το μηχανάκι