καινούργιο τετράδιο, καινούργιες συντριβές

κάθε πρωί που χάνω μια αυτοκρατορία
τα σεντόνια είναι ασφαλτωμένα
κι η μούρη μου κόβεται απ' τα μαξιλάρια
σε μικρά κομματάκια, καθώς προσπαθούν
να με πνίξουν στον ύπνο μου
η καρδιά μου πετάγεται στην άκρη
του στήθους, διαγράφεται μέσα απ' το δέρμα
κάθε πρωί που εξηγώ πως
σήμερα θα 'θελα να γυρίσω μόνη, ίσως κάποια άλλη φορά
γιατί το σώμα μου μεταμορφώνεται
σε όλα τα σχήματα του κόσμου
και περιστρέφεται με φορά ρολογιού
στην άσφαλτο, πάνω στον ήλιο, μέσα στα
εγκιβωτισμένα όνειρα -όνειρο μέσα σε όνειρο μέσα σε όνειρο
χωρίς να μπορεί να μείνει χώρος για δεύτερο άτομο στο κρεβάτι
για να γυρίζω πίσω στο βράδυ, να κοιτάω
αυτούς που μαζεύουν το χώρο και να μου λένε
μα καλά δεν μπορούσαν να προσέχουν ν' αφήσουν λιγότερα κόκαλα; ξέρεις πόσα κομματάκια σμάλτο βρήκαμε πεταμένα;
κι εγώ να πιάνω στον ύπνο τα ούλα μου για να βεβαιωθώ
πως θυμάμαι την τελευταία φορά που έσπασε δόντι

καθε πρωινό που το εγώ μου υπερθεματίζει
ξυπνώντας με ορθάνοιχτα μάτια και πονεμένες γνάθους
είναι ένα καλό πρωινό να με ποδοπατήσω
μετρώντας εκείνες που προάγουν το συλλογικό έναντι του ατομικού
που χαμογελούν κι είναι οι ομορφότερες του κόσμου
που έχουν φαγωμένα νύχια και μαλλιά ανάκατα απ' το μηχανάκι