γραφικός [χαρακτήρας]

)29.07.16(

το δέρμα του αναπνέει

τον ιδρώτα του οκταώρου,

αγκαλιάζει το μαξιλάρι

κι εγώ ονειρεύομαι αποκαΐδια.

κύριε δικαστά, έτσι κυλάει ένα ωραίο καλοκαίρι

με βόμβες, κίτρινους φωτισμούς

ιδεατούς θανάτους ιδεολογικής φύσης

στο όνομα μιας μεγάλης ιδέας

μικρών ιδεαλιστών

και προπαντώς 

στο κρεβάτι δίπλα του.

οι πιο ήρεμοι ύπνοι έγιναν στα χέρια του

καθώς μάθαινα.

οι πιο ανήσυχοι ύπνοι ξεκίνησαν πλάι του

όταν δεν αφομοίωσα το παραμύθι μου.

το παντζούρι ανοιχτό

το παράθυρο ανοιχτό

ο τοίχος της απέναντι πολυκατοικίας 

ακόμα περιμένει.

όχι, κύριε δικαστά, δεν υπεκφεύγω

να κοιμηθώ ήθελα,

μα τα παράσιτα στα ηχεία δεν το επέτρεψαν.

μισώ στο καλοκαίρι ό,τι λατρεύω πάνω μου

κι η ηρεμία στους δρόμους

προσφέρεται για μια ακόμη αυτοκτονία.

σ' αγαπώ για τον μικρό κούκο

που κρύβεις στο στόμα

μ' αγαπώ γιατί όταν θα σου γυρίσω πλάτη

για να κοιμηθώ

τότε θα φροντίσω να βάψω τη λεωφόρο

με αίμα.

μέχρι τότε, κύριε δικαστά,

ένοχη δίχως μετάνοια.

καλά μας οκτάωρα.