νoμίζματα

τινάζεις τα μαλλιά στους ώμους
κοιτάς τους πελάτες στα μάτια
και
γεννηθήτω φως.
ο κόσμος σου μεγάλωσε
και τον στρίμωξες σ' ένα κουτάκι
δεκαπέντε χιλιοστών
και δεκαπέντε χρόνων,
από άμυνα
-μη τον καπιείς
και πλαντάξεις.
όμως δεν είσαι μονάχη
κι ας περπατάς
τις κεντρικές λεωφόρους ξημερώματα
τραγουδώντας μόνη.
των άλλων οι αλυσίδες ακούγονται
όταν μάθεις
να τις αφουγκράζεσαι·
ο ταξιτζής ήταν ουκρανός
δεκαπέντε χρόνια ελλάδα
ο μιλάν ήταν απ' το μπαγκλαντές
"καλά;" ρωτάς
"καλά" απαντάνε, και σου αρχίζουν ιστορίες
για φοροδιαφυγές
και καλάζνικοφ
και καλά αφεντικά
στα οποία εσύ δεν πιστεύεις, μα
ούτως ή άλλως
ο ταξικός πόλεμος
αναβάλλεται
για χάρη τριών ημερών στο ικα
και δυο χαριστικών ρεπό.
προσπαθώ να γίνω το ποίημα
όπως είπες
για να σου γράψω
εκείνα τα παραμύθια
που σ' αρέσουν.
ύστερα όμως
είναι το άρωμα του φάνη
καθώς κατεβαίνω τις σκάλες
ο φρεσκοκομμένος καφές
και τα φιστίκια που μόλις βγήκαν απ' το φούρνο
είναι οι στιγμές ηρεμίας στη λάντζα
και τα λεωφορεία στη συγγρού
είναι όλα εκείνα
που θα μ' αφήσουν
και αύριο
να σε χαιρετήσω.