29.11.2023
η μ. με πήρε τηλέφωνο και μου είπε
πως με πρότεινε για να γράψω μουσική σε μία ταινία
εγώ απάντησα στη μ. πως μπορεί να δώσει αν θέλει το κινητό μου
και το τηλεφώνημα τελείωσε,
εγώ ήμουν ακόμα με την πετσέτα γιατί μόλις είχα βγει από το μπάνιο
για να το σηκώσω στη μ.
γιατί είναι σημαντικό να σε παίρνει η μ.
και ακόμα πιο σημαντικό είναι να το σηκώνεις
ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα αφήσεις στη μέση
το ρίτσουαλ που ακολουθεί μετά το μπάνιο
ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα ανεβάσεις παλμούς
από ενθουσιασμό και άγχος, μια τρίτη βράδυ
το οποίο με τη σειρά του σημαίνει πως
δεν θα μπορέσεις να συνεχίσεις να γράφεις
ένα κείμενο που προσπαθεί εις μάτην να γίνει κείμενο
ή, για να είμαστε απολύτως ακριβείς
το τηλεφώνημα της μ. αυτή τη στιγμή σημαίνει
πως θα προσπαθήσεις να καθίσεις
τον ενθουσιασμό και το άγχος σου
στην καρέκλα
θα προσπαθήσεις να χώσεις τον εγκέφαλό σου στο μαντρί
για να δουλέψει
μεταμορφώνοντας έτσι τις παλάμες και τα δάχτυλα
σε βρεγμένες πετσέτες που στάζουν
πάνω στο πληκτρολόγιο και το ποντίκι.
πριν προλάβεις να ξεμουδιάσεις από την αφύσικη διαδικασία
της καθίζησης του ενθουσιασμού και του άγχους,
ένα δεύτερο άγχος
που μοιάζει με στόμα που φωνάζει στο δεξί σου αυτί
σου σφίγγει τα δάχτυλα.
το κουδούνι χτυπάει
η κ. με την ι. μπαίνουν μέσα
θρονιάζονται στο σαλόνι
κι αν αυτό κανονικά θα έπρεπε να σου προκαλεί χαρά,
τώρα, ενώ είσαι ήδη μια ώρα στην καρέκλα μπροστά τους
εξιστορώντας το τι συμβαίνει στη ζωή σου
κοιτώντας τις κουρτίνες και το κάλυμμα του καναπέ
συνειδητοποιείς πως κάτι πάει λάθος
γιατί
δεν νιώθεις τίποτα
γιατί όσα αφηγείσαι μοιάζουν με θραύσματα απ' τη ζωή μιας άλλης
που σε κοιτάει απ' την άκρη του δρόμου και σου φωνάζει
να πας πιο γρήγορα
και πριν ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου
βρίσκεσαι στο κρεβάτι σου
με γυρισμένη πλάτη στην ι.
η οποία κοιμάται πιο όμορφη από ποτέ
κοιτάς τον τοίχο
νιώθεις το ηφαίστειο στο στήθος σου
θέλεις να κλάψεις αλλά δεν μπορείς
είναι η μ. που σε πρότεινε, είναι το κείμενο που δεν γίνεται κείμενο,
είναι η κ. που κοιμάται με τον δ. και όχι μαζί σας,
είναι ο ι.,
είναι ο σκηνοθέτης, είναι τα αναπηρικά καροτσάκια,
είναι που έχεις υποσχεθεί πως θα βγάλεις δίσκο,
είναι ο ι.,
είσαι εσύ που μεγαλώνεις κάθε μέρα και μια πενταετία, είναι το too much too soon,
θέλεις να κλάψεις και δεν μπορείς
γιατί δεν ξέρεις πότε αποφάσισες να κάνεις τη ζωή σου κουβάρι
γιατί η μεγαλύτερη απόλαυση είναι το άγχος
γιατί δεν κατάλαβες από πού κι ως πού εσύ έμαθες να κάθεσαι ήσυχα
να μη μιλάς, να μην γυρίζεις καν προς το μέρος της ι.
και μια φωνή σου λέει πως πρέπει να αρχίσεις να ζητάς βοήθεια
και μια άλλη φωνή απαντάει καλά είμαι άφησέ με
και μια τρίτη φωνή φωνάζει αν είναι δυνατόν, αποφασίστε επιτέλους.
κι εσύ κοιτάς τον τοίχο.
κάθε όργανό σου καίγεται
ακούς τις φωνές
το κινητό αναβοσβήνει.
