Σου δίνουν μια κλωτσιά
και σε πετάνε στον κόσμο.
Κι εσύ πρέπει να βρεις τρόπο
να συνειδητοποιήσεις
ποιος, πού, γιατί
και μετά
και τώρα
και τώρα τι.
Ο χρόνος είναι λίγος
περνάει
-πάλι πέρασε-
και πάλι
και το δευτερόλεπτο γίνεται
λεπτό και το λεπτό
αιώνας.
Κι ύστερα
σου κολλάνε ένα κηδειόσημο.
Το δικό σου
προσωπικό κηδειόσημο.
Μη νομίζεις, για όλους το ίδιο έχουν
"Η νεκρική ακολουθία θα τελεστεί ______
ώρα ___"
Τέλος.
Κλείνει το φέρετρο.
Κλαίνε, σε συζητούν.
Αναπολούν
ή σχολιάζουν το φουστάνι της μπροστινής,
την απουσία του αλλουνού.
Ναι, κανενός η κηδεία δεν είναι
όπως την είχε φανταστεί.
Κι αυτοί θα πεθάνουν,
και τα παιδιά τους,
κι ύστερα τα εγγόνια των παιδιών τους.
Και σύντομα, το όνομα θα ξεχαστεί
η μόδα θα 'χει αλλάξει
-θα φορούν μπρασελέ στα μαλλιά
και κιλότες στα στήθη.
Κι η γη θα γυρνάει
θα κάνει ελλειπτικές στροφές
κι άστρα θα εκρήγνυνται έτη φωτός
μακριά.
Και μια μέρα
ο ήλιος θα γιγαντωθεί,
θα καταπιεί τη γη
και κανείς δε θα θυμάται
κανείς δε θα πονά.
Κανείς δε θα καυχιέται πως υπάρχει.
Μέσα στη μακαβριότητα του,πόσο αληθινό όμως!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά από τόσο καιρό που επιστρέφω,χαίρομαι που σε βρίσκω στο ίδιο μέρος και δεν έχεις φύγει.Καλώς σε βρήκα ξανά :)
αληθινή όπως πάντα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω είμαστε τυχεροί και άτυχοι ταυτόχρονα που δε θα δούμε πως είναι η κηδεία μας! Λαμπρή εξαίρεση κάποιοι δαιμόνιοι πλακατζήδες στο εξωτερικό, που σκηνοθετήσαν το θανατό τους, μεταμφιέστηκαν και επισκέφτηκαν το σπίτι τους τη μέρα της κηδείας και με ένα hat trick μετατρέψαν σε μια στιγμή τη κηδεία τους σε ένα τεράστιο πάρτι! Υπάρχει κάτι πιο σατανικό;;; Για γερά νεύρα...!
ΑπάντησηΔιαγραφήο χρονος ειναι λιγος και δεν εχουμε να κανουμε τπτ αλλο απο το να ερωτευτουμε τον εαυτο μας, να πορευτουμε με αυτον, το κεφαλακι μας με ομορφια να γεμισουμε, περηφανοι για τις ασυμβιβαστες ιδεες μας που αποφεύγουμε φωναχτά να εκφράζουμε(οχι γιατι είμαστε κότες μα γιατί δε καταλαβαίνουν, γιατι είναι ανικανοι, ουτε σε μια υγιη διαφωνία δε μπορούν να καταλήξουν.) παρα μόνο σε αυτούς που θελουν να ακούσουν, που θέλουν μαζι μας τη σκεψη και τη φαντασια τους να αναπτυξουν, περηφανοι ως σολιστες της υπαρξης, φαινομενικα απομονωμενοι και μιζεροι μα καταβαθος κάθε μέρα η φλογα, η λαχταρα για ζωη και γνωση να γιγαντωνεται συνοδευοντας το παρανοικο χαμογελο με το οποιο τον κοσμο κοιταμε
ΑπάντησηΔιαγραφήκανενα φερετρο δεν θα μας αγγιξει
κανεναν φερετρο δεν αγγιζει μια τετοια υπαρξη
ασε τα φερετρα και τις κηδειες να εχουν σημασια στη ζωη των πολλων
εμεις συνεχιζουμε για εμας, μονο για εμας
και ποιος γαμαει τη κηδεια μας, τον κοσμο σε αυτη, η τον καριολη τον παπα που θα στεκεται απο πανω μας λεγοντας τα ιδια και τα ιδια και τα ιδια, σαν να βαζει σαββατο μερα ηλεκτρικη στο σπιτι του ενα πραμα