Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

Άτιτλο



Ένα κόκκινο φεγγάρι για τις ζωές που δεν πρόλαβα δίπλα του.
Μια καραμέλα για κάθε ασήμαντο ψέμα σ' εκείνους.
Ένας μαρκαδόρος για όλα τα συναισθήματά μου.
Μια ομπρέλα για τις πράσινες ζήλειες μου.
Οι λεπτοδείκτες για το χρόνο που ποτέ δεν αρκεί.
Η παιδικότητα κι ο ενήλικος έρωτας -ταυτόχρονα.
Ένα παραθυρόφυλλο για τη μοναξιά μου.

Και τα όνειρα -ναι, τα όνειρα- που δε θα προλάβω να ζήσω

1 σχόλιο:

  1. Με τον καιρο διαπιστωνω πως δεν υπαρχουν ονειρα, υπαρχουν "θελω". Οταν λοιπον κατι το θες πολυ το παιδευεις απο δω και απο εκει, το τραβας απο τα μαλλια να σου ερθει, το κλεβεις στην τελικη. Δεν εχει σημασια, για ποσο θα το κρατησεις, ας το παρουν πισω μετα.

    Μαζευε εμπειριες, σοφοτερο οπως λενε δε σε κανουν, γιατι πολλοι κανουν τα ιδια λαθη ξανα και ξανα, απλως σου δημιουργουν γερο στομαχι.

    Παρε τον αερα της ζωης λοιπον πριν στον παρει εκεινη. ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή