Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

Μίσος



*εκεί που δε θα αφιέρωνα ποτέ τίποτα



Τα ποιήματα που μ' έκανες να γράψω
Οι εαυτοί που άθελά μου μου ξεκλείδωσες
Κάθε βιβλίο που με έκανε μεγαλύτερη
Οι ατέλειωτες ώρες στο γιουτιουμπ και στα δισκάδικα
ώστε να βρω μουσικές δικές μου

Μ' έκανες να νιώσω ζώο
παιδί
θεραπεύτρια
φύση

Τα μάτια μου άστραψαν εξαιτίας σου
Τα μάγουλά μου απέκτησαν χρώμα
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη με θυμό και λύπη
Αναζήτησα αμνιακά υγρά για να κρυφτώ
Έγδαρα τη σάρκα μου. Την έκαψα
την έσκισα και μετά φοβήθηκα κι έπεσα πίσω
μυξοκλαίγοντας -να, κοίτα, το ισχνό αυτό σημάδι
πάνω απ' τον καρπό μου, δε θα φύγει ποτέ - κανείς δεν θα το παρατηρεί - αλλά εγώ θα θυμάμαι
Κι όλα αυτά, επειδή υπάρχεις.



2 σχόλια: