Πριν ξημερώσω

Εδώ ο ουρανός είναι καθαρός, λεύτερος, μαύρος όπως πρέπει να είναι, μαύρος με μικρά άσπρα λαμπιόνια τσίρκου.

Κάποια τους είναι νεκρά εδώ και δεκάδες χρόνια. Δεν ξέρω.

Άλλα φωτίζουν τις ένδοξες μέρες σου, έτη φωτός και λίγα μέτρα μακριά. Δεν πρόλαβα.

Τι πάει να πει πως υπήρξε αυτό το λαμπιόνι;

Τι σημασία έχει;

Σε φώτισε όταν γέλασες, όταν πηδήχτηκες, όταν έπλυνες τα μαλλιά σου. 

Και το δικό μου λαμπιόνι, να, είναι νέο. Φωτίζει, κι όσο περνάει ο καιρός θα φωτίζει κι άλλο. Ώσπου θα υπερθερμανθεί, θα γιγαντωθεί και θ' απογίνει.

Το δικό μας λαμπιόνι βρίσκεται εκεί. Είναι χλωμό. Αναβοσβήνει, χωρίς να θέλει να πεθάνει.

Έχουμε κι εμείς κάτι απ' αυτό.

Κι ας καταστρεφόμαστε απ' τον θάνατο που κάθε μέρα πλησιάζει κι άλλο.