στον καναπέ

λοιπόν, γνωρίζω κάποιον που παίζει πολύ όμορφα πιάνο και που στέκεται παράξενα.
όμως, ακόμα δεν βρήκα τον άνθρωπο που θα παρατηρήσει την κλωστή στο σώμα μου.
δε θα σας πω το λόγο ύπαρξής της, μάθετε όμως πως είναι σημαντική.
σε φοβίζω έτσι όπως κάθομαι;
ηρέμησε. κλειδαμπάρωσα πάλι το άγχος και τις φοβίες και τη γκρίνια σ'ένα σεντούκι με μάλλινη κλειδαριά, κι από πάνω έριξα ένα σεντόνι.
η αλήθεια βέβαια είναι, πως σε τέτοιες στιγμές κρύβομαι πίσω απ' την κουρτίνα κι ενώ τα πόδια μου φαίνονται, εγώ με νομίζω αόρατη.


αγαπώ τις μαύρες πεταλούδες που μου σβουρίζουν το κεφάλι, έτσι κατάλαβα σήμερα.
πώς αλλιώς εξηγείται το ότι τις απελευθερώνω εκουσίως απ' το βαζάκι τους;