όπου το πρωί δεν είναι η αρχή της ημέρας

5.12.17

μια δεσποινίς φεύγει

απ' τη σπασμένη μπαλκονόπορτα κρατώντας

ένα ξηλωμένο νιπτήρα

ο κόσμος όλος 

ένα γλειφιτζούρι κι ένας μαύρος τοίχος

τον κοιτάω τον κοιτάω

η ώρα δώδεκα μεσημβρινή

θολωμένα μάτια στους βρώμικους καναπέδες

ένα αγόρι

μάλλον αγόρι

κάθεται σε μια καρέκλα στυλ λουδοβίκου δεκάτου πέμπτου

φοράει δικτυωτή μπλούζα και γούνα

"έχεις κάρτα;"

του δίνω το πάσο

σπάει

βγάζει

"θες;"

χορεύαμε αγκαλιά ντραμ εν μπέις μωρό μου

έλεγες εκείνο το παραμύθι του όσκαρ ουάιλντ

"σ' αγαπώ"

τα μεγάλα λόγια

τις μεγάλες ώρες

από αγνώστους

αυτά πιστεύουμε

κι ύστερα θέλουμε κατεβασμένα στόρια

ένα σαλονάκι στην κυψέλη

σπέσιαλ κ, σπέσιαλ κ

κάποιος καταπίνει όπιο

πλαγιάζει στο κρεβάτι

εσύ πετάγεσαι

τα μάτια του λάμπουν

γέρνουν

είναι τόσο απαλός

εσύ πετάγεσαι

χορέψαμε τέκνο αγκαλιά μωρό μου

και το πρωί

μεταμορωθήκαμε σε αστακούς

ο καθένας τράβηξε 

στο καμ ντάουν του

και κάπως έτσι

καταπληκτικά

δεν θα ξαναβρεθούμε ποτέ