Παρασκευή 12 Ιουλίου 2019

ρε έχω ακόμα υπερένταση θες να βάλουμε τίποτα να δούμε

απρίλιος 2019

το φως ξεκλειδώνει το
παράθυρο το πρωί που
φωτίζει δεν με χαϊδεύεις
πόδι που αγγίζει φοβάσαι
πόδι που τρέμει αγγίζει ξανά
οι ώρες τελειώνουν το βράδυ γίνεται
μπλε
πιο κοντά πιο κοντά
υπολογιστής που καίει τα μπούτια μου
χέρι σκαλώνει στην κόγχη του στήθους
φλέβες ποτάμια σ' ένα μεγάλο νησί
η μητρική κάρτα υποφέρει
αλκοόλ στο μαξιλάρι
τούφες μαλλιών στο μέτωπό σου
ανδροειδή σκοτώνουν ανδροειδή κοιτάς
σε χαζεύω αλλά δεν σε κοιτάω
δάχτυλα που ψάχνουν δάχτυλα
γόνατα στενός χώρος σεντόνια
ρούχα στο πάτωμα ντουλάπα ανοιχτή
η πόρτα δεν κλείνει το δωμάτιό σου
η πόρτα κλείνει τη νύχτα
κουτάκι που ανοίγει χωρίς καφέ το πρωί
δάχτυλα στο στόμα πες μου τι θες
θέλω εσένα και μόνο εσένα τώρα
υγρά φρεσκοξυρισμένο δέρμα τσούζει
έχουμε μιάμιση ώρα να κοιμηθούμε ο
ένας πάνω στην άλλη
ιστορίες απ' τη γλώσσα σου για ο,τι
σημαντικότερο έχουμε
ήλιος ταβάνι σκιές ξυπνητήρι
ξεραμένα υγρά πρέπει να σηκωθούμε
γυρνάω απ' την άλλη πάρε με αγκαλιά
κι ας ήλιος ταβάνι σκιές ξυπνητήρι
η πλάτη μου λούζεται με αχτίδες
δάχτυλα σπόνδυλοι δικά σου δικά μου
τα χείλη σου μου φιλάνε τα πλευρά
και σταματούν να δουλεύουν
πέτρες που πέφτουν
σάλια σώμα στρωμένα σεντόνια
κι έπειτα πάλι
υγρά και ξυρισμένο δέρμα και τσούζει
μηδέν ώρες μηδέν λεπτά
πρωί πόρτα που ανοίγει κατούρημα
φούτερ κασκόλ μάτια ανοιχτά
μας κοιτάνε δεν ξέρουν ότι έχω το σώμα
σου πάνω μου νομίζουν ότι απλώς
ξενυχτήσαμε στη δουλειά
μιάμιση ώρα ύπνος το στρώμα σου ήταν
βολικό μια φορά στα χίλια χρόνια
ανοιχτός θώρακας νυχτερίδες φθόγγοι
εικόνες
μια τελίτσα στη γραμμή που μας ενώνει
πληρότητα άνοιξη ιστορίες για ύπνο
εσύ κι εγώ, πού και πού

και κάτσε εσύ ν' αναρωτιέσαι
αν αυτό το 'γραψε
ρομπότ
ή άνθρωπος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου